De gemiddelde Nederlander gaat denk ik wel eens per jaar op vakantie. Desnoods eens per twee jaar. Geen vakantie? Dan toch wel een midweek of weekendje weg. Ik doe dat dus nooit. Ik roep altijd meteen dat het niet kan omdat ik huisdieren heb en ik er ook geen budget voor heb (wat ook echt zo is), maar zelfs al was ik rijk, zou ik waarschijnlijk nog niet gaan reizen. Het trekt me gewoon niet. Ik heb er geen zin in.

Eén van de meest gehoorde misvattingen over mijn gebrek aan reislust, iets wat blijkbaar erg uniek is (net als de rest van mij, lol), is dat ik zeker niet durf, niet genoeg lef heb. Helaas, ik moet je teleurstellen. Aan lef geen gebrek hier.

Als ik iets wil ga ik daarvoor en behalve angst die met mijn angststoornis te maken heeft (hypochondrie), ervaar ik vrijwel geen angst in het leven. Zeker niet als het aankomt op dingen in m’n eentje doen of nieuwe dingen ontdekken.

Zo ging ik ooit een week naar Londen met zo’n busreis met een gezelschap. Niet omdat ik nu zo’n behoefte had aan mensen om me heen, maar puur om op een relatief goedkope manier van A naar B te komen. Eenmaal in Londen, trok ik mijn eigen plan en zag de rest pas weer toen het tijd was om naar Nederland te rijden.

Gezamenlijke uitjes? Not for me. Ik zocht uit (zonder smartphone destijds) hoe het ondergrondse metronetwerk werkte en trok erop uit. Ik mag dan wel slechtziend zijn, maar met logisch denken en waar nodig om hulp vragen, kom je een heel eind. Al is dat laatste maar één keer gebeurd, aan een agent met zo’n typische pet met van die blokjes. Heel vriendelijke man trouwens.

Dat was in 2004. Drie jaar later (2007) beleefde ik de laatste vakantie die ik tot nu toe heb gehad. Met m’n vader naar Brazilië. Hartstikke mooi zo’n ver land en fijn om quality time te hebben met mijn vader die ik toen ook al amper zag. Alleen was m’n vader een echte strandganger, zijn dagen bestonden bij voorkeur uit dezelfde routine. Opstaan, eten, op het strand, eten en slapen.

Dus ging ik in m’n uppie op pad en struinde te voet door de regio. Ondanks dat Brazilië niet het braafste land is en er ook rondom de hotelresorts werd gewaarschuwd voor kleine criminaliteit en zakkenrollers, weerhield me dat er toch niet van om alleen op pad te gaan. Dom? Zeker niet. Wel goed opletten, je spullen dichtbij je houden en altijd alert zijn. En verder gewoon genieten!

Omdat mijn vader, net als ik trouwens, iemand was die zijn gevoelens niet zo snel liet zien, kwam ik er pas jaren later achter dat hij zeven kleuren scheet daar op het strand tijdens die bewuste vakantie, op de dagen dat ik in m’n eentje de hort op was. Bang dat me iets overkwam. Dat vond ik best grappig en aandoenlijk. Zoveel bezorgdheid had ik nooit achter hem gezocht.

Over m’n vader gesproken: Eén van de karaktertrekken die ik van hem heb, is de grote hang naar vrijheid. Bij hem uitte zich dat in veel reizen en geen enkele binding willen hebben met iets als een huis of land. Bij mij uit zich dat onder meer in niet vast willen zitten aan patronen en mensen, op mijn manier dingen willen ontdekken en wars zijn van voorspelbaarheid en routines.

Ik mag dan niet van reizen houden en het om praktische redenen ook niet kunnen, maar ik kan er bijvoorbeeld wel een intens plezier aan ontlenen als ik met de fiets een heel eind de regio in trek en ergens een smal kronkelig weggetje ontdek wat ik nooit gezien heb. Op ontdekkingsreis in eigen regio.

Wat ik daar vooral leuk aan vind, is dat mensen vaak aan verre landen denken als het gaat om mooie plekken, maar dat je in Nederland en zelfs in een straal van pakweg 30 kilometer, ook een hoop moois kunt ontdekken.

Een voorwaarde voor mij om echt te kunnen genieten, is dat er zo min mogelijk mensen in de buurt zijn. Hoe minder mensen, hoe meer ik mezelf kan zijn. Waar anderen juist een geweldige avond kunnen beleven in de kroeg of bij een feestje, als er maar veel mensen bij zijn zodat het gezellig is, ben ik het liefst alleen.

Eén zijn met je omgeving, de natuur. De stilte absorberen. Dat is meer mijn ding. Al vind ik een dagje een mooie historische stad bezoeken ook leuk, maar ik kies wel altijd een doordeweekse dag, omdat er in het weekend meer mensen op de been zijn en ik daar dus geen zin in heb. Ik wil rustig ergens rond kunnen lopen.

Als kind heb ik overigens veel van de wereld gezien. Ik ben op de Malediven geweest (inmiddels bekend als jetset paradijs), in Roemenië, ben met m’n ouders in een camper door Scandinavië getrokken en heb het poollicht gezien.

Ik heb op een airboat in de Everglades (Amerika) gevaren en zeker 70% van de landen in Europa gezien. Iets waar ik erg dankbaar voor ben, maar toch is er als volwassene geen behoefte om te reizen. Ik heb genoeg gezien, het reisboek kan dicht.

Er is op reisgebied trouwens wel één wens die al jaren overeind staat, al vraag ik me af of het er ooit nog van gaat komen. Zo niet is dat ook niet erg. Niet alle dromen hoeven werkelijkheid te worden. Ik heb dus al jaren een soort van droom om in de zomer een keer samen met Bas met de fiets (plus fietskar) op de bonnefooi te gaan rijden en dan ergens te overnachten onderweg.

Eigenlijk zou een tentje mijn voorkeur hebben, maar die mag je niet zomaar ergens neerzetten. Bij een B&B zijn honden vaak niet toegestaan, dus zit je daarmee. Het is vanwege praktische redenen dat ik er nog nooit werk van heb gemaakt, maar het lijkt me wel geweldig. Dat is ultieme vrijheid. Gewoon rijden, niet weten waar je uitkomt en ergens de nacht doorbrengen.

En op die manier een paar dagen of desnoods een week door het land trekken. Pas zag ik ergens zo’n pop-up tent wat me ideaal lijkt, maar zolang je een tentje praktisch alleen op campings mag zetten, wordt dat toch een lastig verhaal… Sowieso is Bas natuurlijk ook al behoorlijk op leeftijd, waarbij je ook moet overwegen of zoiets haalbaar is of niet.

Desondanks is dat dus geen must. Ik heb geen bucketlist met dingen die ik écht nog wil afwerken voor ik xx oud ben. Geeft alleen maar druk en ik vind het een hoop onzin om jezelf allerlei dingen op te leggen. Ik geniet van mijn leven.

Ik hoef niet zo nodig ooit nog te reizen, net zoals dat ik ook niet zo nodig ooit nog een relatie hoef, ook al ben ik al sinds mijn 29e single en nu 44. Omdat de meesten iets hebben of doen, wil niet zeggen dat het een leidraad is over hoe je leven moet zijn.

Hou jij wel van reizen? En zo ja, wat is je voornaamste reden om dat te doen?