Als ik eens de blogposts van de laatste tijd terug lees, valt het me op dat er nog maar weinig (of geen) echt persoonlijke artikelen bij zitten. Dat heeft eigenlijk meerdere redenen: Ten eerste blog ik veel minder intensief dan ik ooit deed, ten tweede heb ik het gevoel dat mensen niet echt zitten te wachten op persoonlijke verhalen.
Tot slot merk ik dat ik me de laatste jaren mentaal steeds meer ben gaan isoleren. Ondanks dat ik er juist een tijdlang aan heb gewerkt om niet meer zo’n binnenvetter te zijn, omdat dat ‘niet goed’ zou zijn en ik me meer open moet stellen, is het toch weer terug bij af. Mijn motto: Zolang je dingen bij jezelf houdt, kun je ook niet gekwetst worden. Want dat gebeurde veelvuldig helaas.
Maar goed, vandaag toch een persoonlijk bericht. Het leek me wel weer eens leuk om een update te geven over hoe het vandaag de dag met me gaat. En dan bedoel ik dus niet of ik nog leuke fietstochtjes heb gemaakt en waar ik heb gegeten. Ik bedoel echt persoonlijk. Voor mij ook wel weer eens goed om me kwetsbaar op te stellen. Althans, een klein beetje dan. 
Als ik terugkijk op het afgelopen jaar, en dan bedoel ik niet 2018 maar een jaar terug vanaf nu, vind ik dat ik over het algemeen best goed in m’n vel zat. De problemen waar ik mee te kampen heb, zijn niet minder geworden, maar ik ga er anders mee om.
Waar ik bijvoorbeeld jarenlang bij therapeuten heb gelopen voor mijn slechte zelfbeeld (BDD) en later mijn angststoornis, heeft niemand ooit iets kunnen verhelpen of zelfs verbeteren.
Resultaat was dat ik me enerzijds enorm gepusht voelde om ‘aan mezelf te werken’ omdat ik zo blijkbaar ‘niet normaal’ was en anderzijds gefrustreerd raakte dat ik zo’n outcast was dat ik niet geholpen kon worden. Door geen enkele therapeut.
Die frustratie bleef zich opbouwen en resulteerde erin dat ik voor mezelf koos en niet langer voor therapie. Ik wil niet zeggen dat therapie altijd onzin is, maar in mijn geval waren de ‘klachten’ te sterk om verandering aan te kunnen brengen en dan heeft blijven doorgaan een averechts effect. Wat wel heeft geholpen, was eindelijk eens voor Ester kiezen en niet voor wat anderen beweren dat goed voor me zou zijn. En accepteren dat ik nu eenmaal dingen heb die niet veranderen.
Als je tegen iemand in een rolstoel zegt dat diegene goed moet gaan trainen om weer te kunnen lopen, vindt iedereen dat belachelijk. Maar waarom zou iemand met psychische afwijkingen wel zijn leven lang moeten proberen om hieraan te werken?
Het is net zo goed een ongemak als niet kunnen lopen, maar waarom zou je dat ook niet kunnen of mogen accepteren als een deel van jezelf? Ik ben daar vrij nuchter in. Ik zeg dan ook weleens grappend: Zelf heb ik geaccepteerd dat ik zo ben, nu de rest van de wereld nog. Ik zet me sowieso graag af tegen massagedrag.
Ik ben dus gestopt met pogingen doen om dingen te verbeteren, maar ben het gaan accepteren. Dit is wie ik ben. Ja, ik ben soms erg angstig voor ernstige ziektes. Ja, ik verafschuw mijn uiterlijk. Maar ik accepteer dat het zo is. Dat klinkt bijna als een mantra, maar het geeft me veel rust.
En dat heeft er ook voor gezorgd dat ik inmiddels al een tijdje best goed in m’n vel zit. Natuurlijk zijn er dipjes, periodes dat het net even iets minder gaat, maar die duren nooit langer dan een paar dagen of weken. Op een gegeven moment ga je ook patronen herkennen en kun je daarop anticiperen.
Neem bijvoorbeeld de angststoornis. Als er iets mis is met Bas, kan ik er de klok op gelijk zetten dat ik in die periode ook sneller onrust over mezelf zal ervaren en meer angstig zal zijn. Maar dat gaat ook weer over.
En juist door te accepteren dat het er nu is en dat ‘t vanzelf weer verdwijnt, gaat het grappig genoeg vele malen sneller weg dan wanneer ik er tegen probeer te knokken. Iets wat ik eerst wel deed, dus ik weet hoe het werkt. Het eerste wat ik ook altijd denk als het mis gaat is: Het is weer voorbij voordat je er erg in hebt.
Ook op ‘t gebied van m’n BDD is er geen verbetering, al zijn er nog altijd mensen die stug blijven geloven dat het wel degelijk mogelijk is dat er een Ester kan bestaan die haar uiterlijk de moeite waard vindt.
Ik probeer dan altijd uit te leggen dat ik niet eens weet hoe een normaal zelfbeeld voelt, omdat ik dat nooit heb gehad en enig gevoel voor waardering voor mijn uiterlijk, al op zeer jonge leeftijd finaal de kop in is gedrukt. Dat is helemaal niet zielig, dat is gewoon hoe de feiten ervoor staan en ik deins er niet voor terug om die kenbaar te maken aan mensen die blijven zeuren dat ik moet blijven proberen om te veranderen.
Maar ook daar zijn duidelijke patronen in te herkennen en kan ik tot op bepaalde hoogte controle uitoefenen, wat dan weer een fijn gevoel geeft. Als ik bijvoorbeeld aankom, neemt de afschuw over mijn uiterlijk ook toe. Dus zorgen dat ik niet boven een bepaald gewicht kom en afvallen zo nodig.
Natuurlijk wil ik ook liever altijd eten wat ik lekker vind, maar ik heb een niet-werkende schildklier en genetisch bepaalde aanleg om niet in maatje 34 te passen, dus dat is dan een keuze die je maakt: Of altijd opletten met eten, of altijd haat en afschuw voelen. Die keus is snel gemaakt.. Gewoon een kwestie van nuchter en logisch redeneren.
Ik weet ook dat de kleinste imperfecties me al een gevoel van schaamte en ongemak kunnen geven, een centimeter uitgroei, oogschaduw in m’n ooghoek, een broek die net een centimeter te laag zit. Het feit dat ik slechtziend ben, werkt als katalysator, omdat ik denk: Als ik mijn imperfecties al zie, dan ziet een ander ze nog duidelijker.
Het feit dat ik jarenlang op straat werd uitgejouwd voor lelijkerd als ik voorbij liep, zie ik als onomstotelijk bewijs daarvan. Mensen houden van ‘mensen kijken’ en vaak ook van afzeiken. Makkelijk optelsommetje.
Dus, omdat ik dat weet, kan ik daar rekening mee houden. Niet voor die mensen die willen kijken of zeiken, meer voor mezelf. Helaas kan ik niet veranderen hoe mijn lichaam en gezicht eruit zien, maar ik kan wel zorgen dat ik niet onnodig veel stress door m’n uiterlijk heb, door kritischer dan de gemiddelde persoon te zijn, op dingen waar ik wél invloed op heb. Ik ben bijna 24/7 bezig met mijn uiterlijk, ook als ik thuis ben. Meer onderbewust dan bewust, maar het is een onderdeel van mijn bestaan geworden en voor mij is het volkomen normaal.
Ik ben niet iemand die om de haverklap voor de spiegel staat (die vermijd ik zelfs liever) of elk uur make-up bijwerkt. In mijn geval is het voor de buitenwereld zelfs onzichtbaar, wat grotendeels met schaamte te maken heeft. Maar bewust zijn van mijn uiterlijk en vooral de minpunten, is altijd aanwezig.
De grap is dat mensen soms denken dat ik ijdel ben. Een inschattingsfout. Voor mij is het enkel een kwestie van voorkomen dat ik nóg lelijker lijk dan ik al ben. Maar hoe pijnlijk ‘t ook mag klinken, ik heb geaccepteerd dat ik zo ben. En heb daar vrede mee.
Ken je de serenity prayer? “God, give me grace to accept with serenity the things that cannot be changed. Courage to change the things which should be changed and the wisdom to distinguish the one from the other.” Nou geloof ik niet in God, maar wel in dingen accepteren die je niet kunt veranderen.
Dingen die ik wel kan veranderen, heb ik aangepakt. Want uiteindelijk ben ik een doener: Iemand die gaat voor wat ze wil. Die niet afwacht totdat ‘t een keer gebeurt. Maar als ik het heb geprobeerd en het lukt niet? Dan laat ik het. Accept the things I can’t change.
En dat accepteren maakt dat ik veel beter in m’n vel zit, in een rustiger vaarwater. Dat ik slechte periodes kan zien als ‘so be it’ en er overheen kan kijken. Ik kan wel zeggen dat ik sterker ben dan ik ooit geweest ben en dat bevalt me wel. Ook in de omgang met andere mensen merk ik dat ik nu makkelijker voor mezelf kies en niet maar weer doe wat de ander graag wil, omdat ze me dan misschien wél waarderen.
Ik ben niet geboren om een ander te plezieren. Al is dat wel wat ik lang heb gedaan. Ik leefde veel te lang in de veronderstelling dat niemand me de moeite waard vond, zolang ik niet alleen maar gaf en deed wat men van me verwachtte. Met dat sterker worden op andere fronten, heb ik dit ook meteen aangepakt. En dat voelt goed.
Nu het met Bas ook wat beter gaat, merk ik dat me dat ook rust geeft. Dat beestje is mijn beste vriend en ik doe alles voor hem. Dat gaat zelfs zo ver, dat ik een half jaar lang niet meer dan 3 tot 4 uur per nacht sliep, omdat hij vaak moest plassen en dus ook 1 á 2 keer per nacht eruit moest.
Nu het met hem dus beter gaat en hij minder vaak hoeft te plassen, slaap ik ook weer iets beter, al slaap ik sindsdien wel erg licht en ben ik vaak wakker. Maar zolang ik nog wat uurtjes bij elkaar gesprokkeld krijg en nog altijd in staat ben om te lopen en te fietsen, vind ik het prima.
In beweging blijven vind ik ook heel belangrijk. Momenteel loop ik bijvoorbeeld al ruim zes weken rond met een gewrichtsontsteking in mijn rechtervoet die erg veel pijn doet, maar ik blijf elke dag lopen. Soms maximaal 3 km, maar soms ook 10 km.
Misschien eigenwijs, maar pijnstillers helpen toch niet en ik ben niet van plan om hele dagen thuis te gaan zitten omdat ik een voet heb die niet meewerkt. En ook aan pijn kun je wennen. Tot op zekere hoogte dan, want de eerste paar weken dat ik last had van die voet, liep ik echt mank als een oud vrouwtje.
Al met al ben ik dus in grote lijnen behoorlijk tevreden over hoe het de laatste tijd gaat. Het feit dat het inmiddels ook weer lente is, stemt me ook vrolijk, omdat dit mijn favoriete jaargetijde is en ik intens geniet van alle bloemetjes en groen wat in de natuur te zien is. Ik ben echt een natuurmens.
Ook word ik gelukkig van het feit dat het langer licht is en de temperaturen stijgen, waardoor ik weer volop kan fietsen en lopen. Dat laatste dan wel gepaard met pijn, maar we doen het ermee en ik hoop dat de huisarts, waar ik morgen weer naartoe moet, me hierbij kan helpen om de pijn te verlichten. Dat zou helemaal top zijn!
