Maandag gebeurde er iets wat ik absoluut niet aan zag komen. Ik was zoals altijd met Bas aan de wandel, toen ik aan de andere kant van de stad werd aangesproken door een oudere mevrouw.
Nu ben ik het wel gewend dat mensen me aanspreken, meestal vanwege de hond. Dit keer was dat niet anders. De dame in kwestie bleek een enorme hondenliefhebber te zijn en raakte maar niet uitgepraat over de dieren die ze zelf had gehad.
Na een minuut of twintig, de vrouw had nog altijd het hoogste woord, voelde ik me niet lekker worden. Een zwaar gevoel in hoofd en ledematen, gigantisch moe en ik kreeg alleen nog maar korte antwoorden uit m’n strot.
Wat er aan de hand was wist ik niet, maar in plaats van aan te geven dat ik me niet lekker voelde zodat die mevrouw me misschien kon helpen, wist ik niet hoe snel ik het gesprek moest afbreken om een poging te doen snel thuis te komen.
Ver kwam ik niet. Meters verder merkte ik dat ik liep te slingeren alsof ik gedronken had en vervolgens klapte ik zijdelings tegen een muur. Dat was het moment waarop ik besloot dat ik even moest gaan zitten.
Ik was slechts half bij bewustzijn, dus vond het al heel wat dat ik zo verstandig was. Ik liet me op de stoep zakken, m’n rug tegen de muur waar ik even tevoren nog een aanvaring mee had gehad.
Vervolgens keek ik naar mijn handen. En nog eens. En nog eens. Met gespreide vingers hield ik ze voor me. Ik miste iets… Bas zijn riem… Bas!!! Een snelle check leerde me dat ook m’n peperdure bluetooth in-ears waren verdwenen, die ik tijdens het praten met die mevrouw had uitgedaan, waardoor ze losjes om mijn hals hingen. Maar ik moest eerst Bas zien te vinden!
Eén probleem. Ik wist niet waar ik moest zoeken en kon amper lopen. Nog geen minuut nadat ik blijkbaar mijn bewustzijn ben kwijtgeraakt omdat ik me niet kan herinneren hoe Bas én mijn oordopjes opeens kwijt leken te zijn, raakte ik in paniek. Gek genoeg dacht ik, ondanks de paniek dat ik droomde. Dat ik een nachtmerrie had, dat dit niet de werkelijkheid was. Ik was compleet de weg kwijt, mijn hoofd was geblokkeerd.
Ik begon Bas te roepen met een paniekerige stem. De plek waar we hadden gestaan kwam op een doorlopende straat uit, daar tegenover was ook een straat en aan de andere kant waren verschillende steegjes en aan het einde weer een straat.
Hij kon overal zijn. Ik wist werkelijk niet wat ik moest doen. Gelukkig kwam er door mijn geroep een man in een zwart Nike T-shirt op me af die vroeg of ik mijn hondje zocht en dat hij ‘daar’ stond. Mijn hart maakte een sprongetje.
En inderdaad, een meter of 20 verderop, stond Bas aarzelend te wachten. Zijn bruine leren riem in een hoopje naast hem op de grond. Thank God!! Ondanks dat ik me nog altijd vreselijk beroerd voelde, was de opluchting enorm. Ook de in-ears waren snel gevonden, die lagen halverwege op de stoep.
Wat is er toch gebeurd in die paar minuten, vroeg ik me steeds af. Ik bedankte de man uitvoerig en strompelde vervolgens naar een bankje verderop in de schaduw, waar ik zeker een kwartier bevend en compleet in de war heb gezeten, voordat ik voorzichtig probeerde naar huis te lopen. Onderweg hield ik Bas zijn riem heel stevig vast. Bang hem opnieuw kwijt te raken.
De rest van de dag voelde ik me beroerd. Het onwerkelijke gevoel wat ik eerder sterk had gehad, bleef in een verdunde versie aanwezig. Ik was nauwelijks in staat iets te doen en heb het grootste deel van de dag op de bank gelegen en me verbaasd over deze vreemde gebeurtenis.
’s Middags ben ik voor de zekerheid bij de huisarts geweest. Het flauwvallen is zeer waarschijnlijk een combinatie geweest van te weinig eten en drinken, mijn standaard lage bloeddruk en te lang in de hete zon staan.
Ik had die ochtend mijn ontbijt overgeslagen omdat ik laat wakker was en Bas liep te springen om uit te gaan. Nu moet ik zeggen dat dat vaker gebeurt, maar ik had de avond ervoor ook eigenlijk te weinig gegeten.
Maandag is bij mij altijd weegdag en ondanks dat ik geen grote eter ben, let ik er de dag ervoor altijd op dat ik zéker niet te veel eet. Wat erin resulteerde dat ik eigenlijk geen fatsoenlijke avondmaaltijd heb genomen. Lesson learned…
Ondanks dat ik had verwacht de dag erna weer de oude te zijn, viel dat vies tegen. Ook woensdag, vandaag dus, is het niet veel soeps. Zolang ik me rustig houd, is er niets aan de hand, maar als ik iets ga doen zoals lopen met Bas of een boodschap, breekt het zweet me uit, word ik duizelig en wil ik het liefst zo snel mogelijk naar huis.
Stiekem ben ik ook wat bang buiten. Bang dat het weer gebeurt. Als ik met Bas buiten loop, heb ik steevast zijn riem aan mijn broekketting geclipt. No matter what, die raak ik absoluut niet nog een keer kwijt…
Het liefst zou ik net zo lang binnen blijven tot ik me weer beter voel, maar dat gaat niet gebeuren. De symptomen lijken veel op die in de eerste maanden van 2017, toen ik een mental breakdown had en wekenlang mijn huis niet uitkwam. Bas liet ik achter zijn ding doen, boodschappen liet ik bezorgen.
Zo heftig als destijds, is het nu niet gelukkig, maar ik ben het liefst binnen de veilige muren van mijn huis. Ik snap niet hoe het kan dat een gebeurtenis die alles bij elkaar een paar minuten heeft geduurd, kan zorgen dat ik nu al dagen van de leg ben.
Vervelend is ook dat ik gisteravond was ingedeeld als verkeersregelaar in Sleeuwijk, waarvoor ik me heb af moeten melden. Ook morgen sta ik ingedeeld, maar ik ben een beetje bang dat ik ook die zal moeten cancelen, omdat er vandaag weinig verbetering is vergeleken met gister. Nog even afwachten, misschien valt het mee.
De aanvaring met de muur bleek ook iets heftiger te zijn geweest dan verwacht. In mijn herinnering was het schampen, maar de blauwe plekken en schaafwonden op mijn schouder, wenkbrauw en hand liegen er niet om. Heb zelfs een blauw oog!
Ik hoop maar dat niemand me tegen die muur heeft zien klappen, ze moeten gedacht hebben dat ik straalbezopen was. 
Nu in elk geval proberen niet te ongeduldig te zijn en luisteren naar mijn lichaam. En dingen afzeggen indien nodig. Hoe lullig ook…
Ben jij ook weleens flauwgevallen?
