Een paar weken geleden schreef ik dat ik op een zonovergoten maandag zomaar uit het niets was flauwgevallen en me daarna een paar dagen niet lekker voelde. Flauwvallen heb ik niet meer gedaan, maar die ‘paar dagen’ werden een paar weken en het eind lijkt nog niet helemaal in zicht. Vandaag maar even een update…

De dag nadat ik was flauwgevallen werd ik duizelig en wankel wakker. Dat gevoel bleef de rest van de dag en ook de dagen erna. Alleen ‘s avonds trok het meestal wel weg en voelde ik me gek genoeg volkomen normaal.

Dat duurde twee, drie, vier dagen. Een week, twee weken, inmiddels zelfs ruim drie weken. In het begin maakte ik me er best zorgen over, inmiddels weet ik zo goed als zeker waar het van komt en wat ik eraan kan doen. Weinig, dat dan weer wel.

Ik zag namelijk al vrij snel overeenkomsten met de klachten die ik de eerste maanden van 2017 had. Na de plotselinge opname in het ziekenhuis met extreme koorts en de zenuwinzinking die daarop volgde. Opeens heel ziek zijn en naar het ziekenhuis moeten, zorgde voor zodanig extreme stresspieken (lichamelijk en geestelijk), dat je wat daarna gebeurde, het best kunt zien als een ‘recovery mode’ voor je lichaam.

Behalve duizeligheid en vermoeidheid, had ik ook last van dissociatie en derealisatie. Dit zijn psychologische termen voor een sterk gevoel van onwerkelijkheid en onsamenhangende gedachten over bijvoorbeeld emoties of gebeurtenissen.

Dat laatste heb ik nu ook, al is het gelukkig wel in veel minder sterke vorm dan destijds. De eerste aanwijzing die ik meteen al kreeg voor het herkennen van deze klachten, was het feit dat ik, kort na het flauwvallen, dacht dat ik droomde en niet kon geloven dat ik zojuist was flauwgevallen en de hond kwijt was. Als ik me erg slecht voel, komt dat onwerkelijke gevoel weer opdagen. Maar, zoals gezegd, gelukkig niet zo erg als in 2017.

Vorige week dinsdag had ik mijn maandelijkse afspraak bij de huisarts en ik heb de situatie voorgelegd. Ook zij zag direct overeenkomsten met klachten uit die tijd. Nu is flauwvallen niet zo heftig als met 42 graden koorts in het ziekenhuis belanden, maar het feit dat ik zomaar uit het niets onwel werd en flauwviel terwijl ik mezelf uit alle macht overeind probeerde te houden en vervolgens half bij bewustzijn een paniekaanval omdat ik Bas kwijt was. Dat zijn stresspieken die nu dus voor problemen zorgen. De huisarts heeft me ook onderzocht (bloeddruk, hartslag etc.) en dat is allemaal prima in orde.

Eigenlijk ging het sinds dat tweede borstonderzoek in het vroege voorjaar mentaal niet zo lekker meer. Het was niet dat ik me heel ellendig voelde, maar er was een continu gevoel van onrust wat niet weg wilde.

Niemand wist ervan, ik ben er de persoon niet naar om me kwetsbaar op te stellen en te klagen over dingen die voor een ander totaal onbenullig lijken. Ik hou het liever bij me. Maar zo’n gebeurtenis als dat flauwvallen, kan dan net de trigger zijn die ervoor zorgt dat de boel kortsluiting maakt en ik even een paar treden terug word gezet.

Helaas is er geen pilletje of kuurtje om er vanaf te komen. Voldoende geduld en rust. En dan met name rust in het hoofd. En dat is nog makkelijker gezegd dan gedaan. Zo merk ik dat ik de laatste tijd vrij slecht slaap omdat mijn hoofd continu actief blijft.

Nog een teken dat er te veel stress in mijn systeem zit, is dat ik me momenteel om de haverklap zorgen maak om onbenullige dingen. Als ik een slechte dag heb, wordt dat erger. Zo kan ik gesloopt op de bank liggen en opeens denken dat de kat is weggelopen omdat ik de poort open heb laten staan. Ondanks dat ik zeker weet dat ik die poort altijd goed afsluit, ga ik toch kijken. Geen filters en een hoofd wat overvol én leeg aanvoelt.

Nu het inmiddels al drie weken duurt, merk ik wel duidelijk dat ik mijn geduld een beetje begin te verliezen. De eerste twee weken heb ik overdag weinig anders gedaan dan op de bank hangen met minimale inspanning. Niet fietsen, geen lange wandelingen, ook het hoepelen waar ik net mee was begonnen liet ik veiligheidshalve maar achterwege.

Juist nu het lekker weer is, wil ik op pad met de fiets, m’n nieuwe wandelschoenen inlopen en die laatste twee kilo nog kwijtraken. Ik merk dat ik daardoor toch net iets te vaak over m’n grenzen ga en te veel doe. En daar de volgende dag last van heb.

De enige ‘exercise’ die ik wel doe, is yoga. Dat is overigens wel een grappig verhaal, want daar ben ik een paar maanden geleden pas mee begonnen. Eigenlijk meer voor de grap, om eens goed om mezelf te kunnen lachen. Ik ben namelijk allesbehalve lenig. Iets waar ik vroeger veelvuldig mee werd geplaagd. Ik wilde weleens zien wat ik ervan zou bakken, downloadde een gratis yoga-app en ging aan de slag.

Ik zal niet beweren dat ik er goed in ben, maar het doet iets met mijn hoofd. Ik word rustiger, meer ontspannen. Ik slaap zelfs merkbaar beter als ik kort voor bedtijd een paar oefeningen doe. Ik kan nog steeds niet begrijpen hoe dat mogelijk is door puur op je ademhaling te letten en bepaalde posities aan te nemen, maar het werkt. Het klikt. het klopt en het is gratis dus dat is wel een blijvertje denk ik.

Verder is het dus vooral een kwestie van tijd en geduld en niet te veel hooi op m’n vork. Het ene moment lukt dat prima, het andere moment heb ik zoiets van “Sod it, ik ga wat doen en ik heb schijt aan dat gezeur van mijn lichaam” Ondanks dat we al drie weken verder zijn, vind ik het nog altijd lastig daar balans in te vinden. Ik ben een doener. Geen bankhanger. Zoiets is even leuk en lekker, maar na 2 dagen verveel ik me te pletter.

Als ik terugkijk op drie weken geleden zie ik wel vooruitgang, maar ik heb ook nog vrij regelmatig een slechte dag. Een dag dat ik amper op m’n benen kan staan zonder om te vallen van duizeligheid, dat iets als de afwas of planten water geven al te veel is.

Toch doe ik alles. Ik heb weinig keus. Ik beperk me die dagen tot dingen die moeten en zodra dat is afgestreept, doe ik verder zo min mogelijk. Leuk is anders. Ik gebruik mijn energie liever voor leuke dingen, maar soms moet je bewuste keuzes maken.

Ondanks dat wat ik heb niet echt een naam heeft, weet ik nu waar het vandaan komt en dat geeft iets van rust. In het kort is de onderliggende oorzaak stressgerelateerd, wat zich via lichamelijke klachten uit. Weten wat je kunt en wat niet, scheelt al een hoop. Gelukkig lukt dat steeds beter, al stuurt mijn eigenwijsheid soms mijn plannen in de war, maar dat is mijn eigen schuld. :-) Ik hoop dat ik snel weer de oude ben!