Ik denk dat ik al zeker 5 jaar bezig ben om mijn haar lang te laten groeien. En met lang, bedoel ik ook écht lang. Tot op m’n kont vind ik weer een beetje overdreven, maar ergens halverwege m’n rug dat zie ik wel zitten.

Mijn haar denkt daar helaas anders over en wil niet echt voorbij een bepaalde lengte. Natuurlijk groeit het wel, maar de uiteinden worden dan zo dun en droog dat er echt een schaar aan te pas moet komen om te voorkomen dat het er niet meer uit ziet.

het afgelopen half jaar leek ik toch eindelijk voorbij die lengte te komen. De oplossing: Niet meer naar de kapper gaan en zelf zo nu en dan de puntjes bijhouden. Een paar millimeter eraf elke zes tot acht weken.

Dat leek te werken, totdat ik merkte dat er geen land meer te bezeilen was met dat haar en ik het al zeker een week of vier vrijwel alleen in een staart droeg. Natuurlijk is het warm geweest en dan wil ik mijn haar vast, maar het zat ook nooit meer goed.

Sinds begin vorige week, begon ik opeens een soort van behoefte te voelen om een stuk van mijn haar te laten knippen. Waar ik ook wel van schrok, want dan schiet het nooit op met dat lange haar! Maar ik was het zo zat. Het zag er futloos uit.

Terwijl ik best dik haar heb. Dus een afspraak bij de kapper gemaakt. Aanvankelijk om voor het standaard centimetertje eraf te gaan, maar ik wilde wel weten wat eraf zou moeten om m’n lokken er weer gezond uit te laten zien.

Ze liet het zien op haar kam. Vijf centimeter. Misschien wel iets meer zelfs. Slik. Nog eens slik. Dat was wel veel. Ik had gerekend op wat minder, misschien drie. Maar bijna eens zoveel? Toch hakte ik vrij snel de knoop door “Doe maar”, zei ik.

En dat was dat. De vlokken haar vlogen nog net niet om m’n oren, maar als ik zo nu en dan voorzichtig een blik op mijn schoot wierp, zag ik daar toch aardig lange plukken liggen. O help! Als dat maar goed gaat.

Een kleine twintig minuten later was ze klaar. Mijn haar wordt altijd rond geknipt en omdat ik aan de voorkant wat kortere plukken heb, is dat wat gelaagd geknipt zodat het wat speelser valt en de kortere plukken als een soort lok functioneren.

De kortste lokken komen tot mijn mondhoeken en dan krijg je een stuk wat ongeveer op schouderlengte is en het langste deel op de rug. Man, wat moest ik wennen. Wat heb ik gedaan??? Dacht ik bij mezelf. Maar ik wist ook heel goed dat er echt actie nodig was om ervoor te zorgen dat dat haar er weer mee door kon.

Mijn haar is belangrijk voor me. Als het niet goed zit of er slecht uitziet, maakt dat me erg onzeker en kwetsbaar. Ik ben altijd bezig met m’n haar. Verzorgen, kammen, in model brengen.

Misschien een beetje te veel voor wat als normaal gezien kan worden, maar het maakt zoals gezegd een groot deel uit van mijn toch al vrij karige zelfvertrouwen. Dus dat het er goed uitziet en ook goed zit, is voor mij zo’n beetje van levensbelang.

Net-bij-de-kapper-vandaan-selfie

Het tricky deel van naar de kapper gaan, is dat ik eenmaal thuis pas goed kan zien hoe het eruit ziet. Ongeacht of het nu gaat om een knipbeurt of een kleuring. De afstand tot de kappersspiegel is gewoon te groot en ik voel me ergens een beetje beschaamd om daar met m’n neus tegen de spiegel te gaan staan. Dus kijk ik thuis. In mijn eigen spiegel. “Dat wordt flink wennen”, dacht ik bij mezelf. Maar ik merkte ook een andere gedachte op: “Dat zit best leuk!”

Inmiddels zijn we een week verder en ben ik helemaal gewend aan m’n nieuwe haar. Mijn eerlijke mening? Ik ben er oprecht blij mee. Het zit super! Of het nu net gewassen is of natgeregend. Het is makkelijk te handelen en zit in een handomdraai goed. Het voelt dikker, oogt gezonder en dat speelse effect van die korte plukken aan de voorkant vind ik erg tof. Bijkomend voordeel is dat mijn natuurlijke slag opeens ook weer tevoorschijn komt!

Ondanks dat ik wel van plan ben het weer langer te laten groeien, ben ik blij dat ik voor nu in elk geval deze stap heb genomen en natuurlijk met mijn vaste kapster van HairView Gorinchem. Op de foto in deze blogpost kun je zien hoe het is geworden!