Zoals de vaste bezoekers van mijn website wellicht weten, heb ik door de jaren heen al diverse tattoo’s verzameld op mijn huid. Geen sleeves of andere enorme kunstwerken, daar houd ik niet zo van. De grootste is een Maori op m’n linkerarm van zo’n 10 bij 6 cm en dat vind ik groot zat. Door de jaren heen zijn mijn nieuwe aanwinsten eigenlijk steeds kleiner en subtieler geworden.

De meeste van m’n tattoo’s heb ik zelf ontworpen en er vaak ook meteen een bepaalde betekenis aan gegeven. Maar de grap is dat al mijn tattoo’s (exclusief de nieuwe zijn dat er acht) allemaal een ‘era of my life’ zijn gaan representeren. Van het dolfijntje op m’n buik (eerste tattoo ooit) tot het sterretje op mijn pols. Zelfs dus zonder dat het expliciet zo bedoeld is, staan ze stuk voor stuk symbool voor een bepaalde periode in mijn leven.

Iets wat vrijwel alle mensen die wat inktversieringen op hun lichaam hebben laten aanbrengen weten, is dat tatoeëren verslavend is. Niet ‘t soort verslaving dat je er wekelijks zit en zo’n beetje high wordt van het gevoel van een naald in je huid (dat klinkt overigens veel enger dan ‘t is), maar meer het idee dat er vroeg of laat altijd wel weer één bij komt. Ik heb al een paar keer gezegd: “Dit is de laatste” en dan toch gaat het vroeg of laat weer kriebelen.

Het was ongeveer een half jaar geleden dat ik begon te denken aan een nieuwe. Echte plannen maakte ik nog niet, maar zoals dat vaak gaat met zoiets, rijpt het idee vanzelf in je hoofd zonder er moeite voor te doen. Nadat ik met Martin mee was geweest die in juni zijn allereerste tattoo liet zetten, ging ik er echt werk van maken en aan de slag met wat ik wilde. Een ontwerp. Het zou een woord worden en ik wist al precies in wat voor stijl lettertype dat moest zijn.

Needle Art tattoo-shop

Tatoeëren

Over het woord had ik al veel eerder nagedacht en ik wist wat ‘t moest worden. Zoals dat gaat met een creatief proces, moet iets spontaan in me opkomen. Dat zijn altijd de beste ideeën. Uit ervaring weet ik dat tijdenlang ergens over verzinnen en dan met iets op de proppen komen, in veel gevallen uitdraait op iets wat veel te geforceerd is en eigenlijk ook niet 100% wat je wilt. Mijn woord kwam bovendrijven toen ik met mijn Britse maatje aan het kletsen was. Opeens was het daar en ik wist het zeker: Dit is ‘m!

‘Progress’ is mijn woord. Enerzijds symboliseert dit de enorme persoonlijke groei die ik de afgelopen jaren heb doorgemaakt. Ik heb mezelf beter ontwikkeld, kan mijn angststoornis beter aan, ik sta veel sterker en optimistischer in het leven, durf meer voor mezelf op te komen en grenzen aan te geven. Last but not least heb ik geleerd om mezelf wat meer te accepteren, om nóg meer van het leven te genieten en niet te lang te blijven hangen in negativiteit.

Behalve een terugblik is het ook een sterke motivatie: Blijf jezelf ontwikkelen, blijf leren. Blijf jezelf verrassen, uitdagen, verbeteren en motiveren. En geef nooit op. Zelfs als het klote gaat, is er vooruitgang mogelijk. Zelfs het kleinste stapje kan al een enorm verschil maken. Dat kleine beetje vooruitgang. Dat is het gevoel wat ik direct bij dit woord had. En die tattoo ging er komen.

Uiteindelijk heeft het nog best lang geduurd. Perfectionist die ik ben, moest ik 100% zeker weten dat ik ging voor het juiste lettertype. Zelf iets tekenen/schrijven (net als ‘t logo van EstrellaWeb) heb ik geprobeerd, maar helaas zonder succes.

Ik doe al een tijd niets meer met handlettering en gewoon schrijven doe ik ook weinig. De stijl die ik wilde, vond ik vrij lastig om te maken. Maar als je duizenden lettertypen tot je beschikking hebt is het nog lang zoeken. Zelfs al weet je ongeveer wat je wilt. Dat ik een stretched script font wilde, dat wist ik namelijk al meteen.

‘Progress’ tattoo

Uiteindelijk was ik helemaal zeker van mijn zaak. Ik ben niet iemand die altijd maar blijft twijfelen, maar hou wel van een goede voorbereiding en ik ga pas over tot actie als ik écht zeker weet dat alles 100% is zoals ik het wil hebben. Dat heeft niets met onzekerheid te maken, wel met een flinke dosis perfectionisme. Een goede voorbereiding is het halve werk!

Vandaag was het dan eindelijk zover. De afspraak was eind vorige week vrij snel geboekt en ik stond voor 12 uur ingepland bij Marieke, die toevallig ook nog eens mijn overbuurvrouw bleek te zijn. Zo zie je maar, klein wereldje! Na nog wat aanpassingen aan enkele letters en een ‘pas-sessie’ met een papiertje, was het dan eindelijk tijd voor het echte werk. Pijn deed het niet, al had ik eerlijk gezegd wel verwacht dat het wat gevoeliger zou zijn omdat de binnenkant van je arm toch wat meer kwetsbaar is dan bijvoorbeeld de bovenkant. Maar ik had nergens last van.

De tattoo zat er uiteindelijk vrij snel op en ik ben erg blij met het eindresultaat. Mocht je aan de foto niet duidelijk zien wáár ie zit: De binnenkant van mijn rechteronderarm. Het is precies zoals ik het al die tijd in m’n hoofd heb gehad en ondanks dat ze niet per se bij elkaar horen, is hij ook mooi uitgelijnd op het kleine sterretje aan de binnenkant van mijn pols. Een tattoo met weer een heel andere betekenis, maar ze vullen elkaar op deze manier wel mooi aan.

Ik ben happy!