Bas is inmiddels 16 jaar oud en heeft naast zijn nierproblemen, waar hij dankzij speciaal voer heel stabiel op blijft, ook wat typische ouderdomsklachten zoals slechthorend- en slechtziendheid en hij is af en toe ook wat in de war. Dat betekent dat hij veel extra aandacht en begeleiding nodig heeft, vooral buiten.
Dat is niet altijd even makkelijk omdat ik zelf natuurlijk ook behoorlijk slechtziend ben (ik noem ons soms gekscherend jut en jul) en kost op dagen dat ik moe ben of slecht in m’n vel zit, bergen energie. Maar dat doet er niet toe want ik doe het met liefde voor m’n beestje.
Dat gaat gelukkig goed, je leert vrij snel om aanpassingen te vinden op dingen waar hij duidelijk moeite mee heeft. Zo heb ik me inmiddels al ruim een jaar aangewend om een klein tikje aan de riem te geven als hij een stoep op- of af moet, voer ik hem snoepjes uit de hand in plaats van ze op de grond te leggen, ga ik vaker met hem uit en maakte ik zelfs een speciaal meubel voor hem zodat hij zijn gewrichten niet te veel hoeft te belasten tijdens het eten.
Toch huist er altijd de angst in me, dat er iets mis gaat. Dat mijn reflexen niet snel genoeg zijn, dat mijn zicht inderdaad ontoereikend is. Op het moment dat er dan daadwerkelijk iets gebeurt, raak je vrijwel direct in paniek.
Dat is dus wat er dinsdag gebeurde tijdens een wandeling die aanvankelijk heel ontspannen begon. Het was net na het bruggetje over de Lingehaven-sluis (waar hij zelf altijd overheen wil, maar waar ik hem tegenwoordig wel héél kort houd), dat ik nog een foto wilde maken van de schitterende wolkenlucht en even stil bleef staan.
Wolken boven de Lingehaven
Omdat ik Bas langer ken dan vandaag (die wil nooit stil blijven staan), hield ik hem nog altijd kort aangelijnd en zette ik ook mijn voet op de lijn zodat hij nergens heen kon. Op het moment dat ik mijn telefoon uit m’n zak haalde keek ik nog eens en zag hem tot mijn grote schrik doodleuk over de rand stappen. Er staat zelfs een hekje voor, maar daar kan hij makkelijk onderdoor.
In eerste instantie raakte ik nog niet eens in paniek. Ik schrok enorm, maar mijn reflexen namen het gelijk over en ik trok de riem terug omhoog. Hij zat immers in een tuigje vast en ik zou hem zo op kunnen takelen. Helaas werkte dat niet. Het tuigje zit al een tijdlang vrij los omdat hij sinds zijn nierproblemen wat is afgevallen en op het moment dat ik voelde hoe hij eruit glipte, raakte ik dus wel in paniek. De snoekduik die hij maakte is er toch zeker één van twee meter geweest.
Op één van de foto’s die ik in het artikel van gister plaatste, kun je de locatie zien waar hij viel. Zie je die dikke meerpaal links op de foto en de sluis daarachter? Het was iets aan de rechterkant daarvan, dat Bas door één seconde onoplettendheid van mijn kant (maar in de veronderstelling dat hij geen kant op kon) dat hij in het water viel en zoals je ziet is dat dus een aardige hoogte.
Zeilschip in de Lingehaven
Gelukkig zag ik dat hij direct begon te zwemmen en ik probeerde hem in eerste instantie van bovenaf richting de trappen te sturen, maar Bas is natuurlijk ook behoorlijk slechthorend en als je aan het zwemmen bent hoor je nog minder.
Ik rende vervolgens naar de trappen, klauterde zo snel als ik kon naar beneden en zag hem vervolgens niet meer. Dat was het moment dat ik echt overvallen werd door paniek. Ik stond maar te roepen en te gillen. “BAS! BAS!!” Alleen al van de gedachte aan dat moment krijg ik opnieuw hartkloppingen.
Wat ik achteraf niet snap is dat ik niet dat water in ben gedoken, ik voel me daar heel slecht over, iemand die niet genoeg voor haar hond over heeft. Maar ik denk dat mijn logische verstand me op dat moment ook vertelde dat zelf te water gaan weinig zin zou hebben omdat je dan geen overzicht meer hebt (zeker niet als je zelf ook slechtziend bent) en je ook veel minder vlot bent. Ik wist dat hij richting de trappen was gezwommen, maar zag hem dus niet meer.
Opeens stond er een mevrouw bij me, ze zei dat hij in het hoekje was gegaan en dat ze kon zien dat hij daar blijkbaar ook kon staan in het water. Toch nam mijn paniek niet af. Zolang ik hem zelf niet kon zien, kon er van alles aan de hand zijn.
De dame in kwestie stapte vervolgens zonder schroom het water in en blijkbaar is er meer naar de muur toe een ondieper deel, want het water kwam tot aan haar knieën. Ze liep op Bas af, loodste hem in mijn richting en legde hem in mijn armen, Een drijfnat en bibberend hoopje ellende, maar wel een levend hoopje!
Slaperige Bas
We hebben nog even gepraat, ik heb haar bedankt voor haar hulp en toen ben ik snel met hem naar huis gegaan. Ik had die dag geen jas aan en voelde mijn trui bij elke stap verder doorweekt raken maar dat deed er niet toe.
Gelukkig was het geen koude dag, maar ik wilde ‘m wel zo warm mogelijk houden. Eenmaal thuis heb ik hem onder een warme douche gezet en hem daarna met een dikke handdoek en een kluif in de mand geïnstalleerd. Door de kluif was zijn aandacht al vrij snel verlegd en eigenlijk merkte ik op dat moment al niets meer aan hem.
Zelf had ik wel last. De hele dag bleef ik dat moment dat hij van de stand stapte en uit z’n tuigje glipte voor me zien. Het was alsof mijn geest me wilde teisteren met die ene seconde dat ik niet op hem lette. Zie eens hoe stom je bent!
Zie wat er had kunnen gebeuren!! Ook nu het inmiddels al twee dagen verder is, blijf ik dat voor me zien en vooral ‘s avonds als ik in bed lig, waardoor ik niet goed kan slapen. Maar eigenlijk doet dat er niet toe. Het enige wat er wel toe doet is dat Bas nog bij me is en op het moment van schrijven lekker in z’n mandje ligt te dutten.
Ja het had inderdaad verkeerd af kunnen lopen. Hij is vlakbij de sluis gevallen. Stel dat hij daarin gezwommen was, of sowieso de andere kant op waar alleen maar hoge muren langs de kant van de haven zijn. Stel dat het in de zomer was gebeurd als het wemelt van de schepen die af en aan varen.
Stel dat hij de val op zich niet overleefd had. Stel dat… Ik straf mezelf onophoudelijk omdat ik het zie als mijn fout. Ik wilde er aanvankelijk niets over op mijn blog schrijven omdat ik dat eigenlijk niet zo goed durfde. Want de straf die ik mezelf geef is al hard en confronterend genoeg.
Ik was ook bang dat Bas ondanks dat er ogenschijnlijk niets met hem aan de hand was, toch iets overgehouden zou hebben aan de val. Dat het dingen in zijn hoofd beschadigd zou hebben of processen versneld. Maar dat lijkt niet het geval.
Het is een taai hondje en ik heb de afgelopen dagen niets anders gedaan dan hem aaien en knuffelen en dat engeltje op mijn én zijn schouder dankbaar zijn voor zoveel geluk. En voor de rest is het denk ik een kwestie van slijten, die beelden in mijn hoofd die zich steeds aan me op blijven dringen. Zolang Bas bij me in de buurt is, hoef ik alleen maar even naar hem te kijken om te weten dat alles goed is.
Zelfgemaakt kaartje
Omdat ik de vrouw die had geholpen zo dankbaar was maar niet wist hoe ze heette, ben ik daar achteraan gegaan. Ze had me wel verteld dat ze krantenbezorger was en omdat ik thuis De Stad Gorinchem op de deurmat vond, was de link snel gelegd.
Ik belde de krant die me doorstuurde naar Reli Groep en die wisten aan de hand van de locatie en de tijd welke persoon dat moest zijn geweest. Omdat ze daar natuurlijk niet zomaar adresgegevens verstrekken, kon ik eventuele post adresseren aan het bedrijf en dan ten name van haar.
Ondanks dat ik dezelfde middag nog iets had willen versturen, is dat door oponthoud niet gelukt. Je kunt natuurlijk overal op internet bloemen, chocola en andere dingen per post laten sturen, maar ik vond het leuker om persoonlijk iets samen te stellen.
Ik tekende en schilderde een kaart en stopte die bij een doos chocolaatjes, een microvezelhanddoek (voor als ze nog eens te water gaat), handscrub, thee en geurende waxinelichtjes in een pakketje en dat is als het goed is inmiddels bezorgd, Nu maar hopen dat het écht de juiste persoon was maar dat zal vast wel.
