Vorige week zag ik op Facebook op de pagina van Mooi Gorinchem iets over koopzondag. En de vraag of je ging shoppen, expositie bekijken of een optreden bij de muziekwinkel bijwonen. Mijn aandacht werd meteen getrokken door de derde optie. Ik wist dat er sinds een jaar weer een muziekwinkel in de stad zit. En dan bedoel ik dus geen cd-shop, maar zo één met instrumenten. Maar als je zelf niets (meer) met muziek doet, heb je daar eigenlijk vrij weinig te zoeken.
Dit was dus wel de gelegenheid bij uitstek om er eens een kijkje te nemen! Ondanks dat ik enorm van muziek houd, bezoek ik desondanks zelden optredens of concerten. Enerzijds door mijn zicht wat me in de meeste gevallen verhindert met goed fatsoen iets van het optreden mee te krijgen, daarnaast ervaar ik ook vaak een drempel. Ik kan niet goed meer tegen drukte en ben ook snel bang dat er zich ongemakkelijke of knullige situaties voordoen, met mij in de hoofdrol.
Sommer Music Store
Dus, ik ging naar Sommer. Al bij binnenkomst werd ik verwelkomd door die typische sfeer die je alleen in muziekwinkels vindt en een legio aan glanzende piano’s, gitaren, pedals, versterkers et cetera. Alles wat een muzikant maar nodig kan hebben. De winkel is niet enorm groot, maar ruim genoeg om een keur aan muziekinstrumenten en toebehoren te herbergen.
Er staat een hele rits piano’s van bekende merken en ik heb zelfs enkele vleugels gespot. Dat zijn toch geen kleine jongens! De robuuste stenen muren zijn behangen met een flinke selectie aan gitaren waar de gemiddelde gitarist waarschijnlijk wel ’t water van in z’n mond krijgt. Een kennis die zelf ook speelt, zag op mijn foto’s direct dat ze ook gitaren van het merk Martin verkopen en heeft meteen al plannen gemaakt om ook eens in de winkel te gaan kijken.
Al direct kreeg ik een kennis in de smiezen. Herman, die al behoorlijk op leeftijd is maar zijn liefde voor livemuziek niet laat overschaduwen door z’n leeftijd en bijbehorende beperkingen. Ondanks dat ik geleerd heb dat je opstaat voor ouderen, offerde Herman galant z’n stoeltje aan mij op met het commentaar “dames gaan voor” en ondanks meermalen aandringen van mijn kant, wilde hij er niets van weten om zelf de zitplaats weer te confisqueren. 
Yamaha piano
Ron Baggerman en de chapman stick
De man die z’n kunsten kwam vertonen en ons daarnaast tussendoor voorzag van wat informatie over zijn bijzondere instrument en zelfs een stukje muziekles, was dus Ron Baggerman. Die naam kwam me vaag bekend voor, maar zien spelen had ik hem bij mijn weten nooit. Evenmin als dat ik ooit een chapman stick had gezien.
Een bijzonder ogend snaarinstrument wat niet alleen bijzonder is qua uiterlijk. Het is namelijk een soort gitaar met pianocapaciteiten. Wat ik als iemand met een grote voorliefde voor toetsen, buitengewoon interessant vond.
Dit instrument is namelijk gebouwd om op te tappen (wat je dus ook op toetsen doet). Dat is hoe de noten geproduceerd worden. Op die manier kun je er met twee handen op spelen en ben je in staat om er een bas- en melodiepartij te creëren. Wat je op toetsen dus ook kunt, maar niet op een gewone gitaar! De manier waarop je de Stick vasthoudt is ook anders. Nu weet ik weinig van gitaren af, maar ik geef alleen door wat ik heb geleerd heb en op internet heb gevonden.
Behalve dat Ron wat mij betreft de Santana van de Chapman stick is (die man kan spelen!), was hij zelfs importeur van dit unieke instrument. Sinds 1974 zijn er inmiddels 10.000 exemplaren van de Chapman stick verkocht, wereldwijd. Wat betekent dat als je er één hebt, je dus wel een uniek instrument bezit.
De prijs ligt wel aanzienlijk hoger dan van een doorsnee gitaar, maar dan heb je wel iets bijzonders in handen. Waar je overigens wel eerst op moet leren spelen, want het schijnt heel anders te zijn dan een gewone gitaar. Op de Facebookpagina van Ron kun je diverse filmpjes zien waar hij met zijn instrument in actie is.
Het optreden duurde een uur en niet alleen ik, maar ook de rest van zijn publiek heeft ademloos geluisterd hoe hij een eenheid vormde met de Chapman Stick en daarbij een variëteit aan muziek speelde. Van While My Guitar Gently Weeps tot Spandau Ballet en als ik me niet vergis, heb ik zelfs iets van Bach voorbij horen komen.
Ik vond het intrigerend om te zien (horen) hoe het geluid van dit instrument zich naadloos lijkt aan te sluiten op verschillende muziekstijlen. Al is dat denk ik ook wel een gevalletje “het is de fotograaf die de foto maakt” en in dit geval dus de muzikant die zijn instrument onder controle heeft en ermee kan doen wat hij wil.
Ron Baggerman bij Sommer
Music & Me
Hoe ik weet dat muziekwinkels een bepaald sfeertje hebben? Waarom heb ik een voorliefde voor toetsen? Veel mensen weten het niet, maar ik heb in mijn jeugd jarenlang piano en keyboard gespeeld. Die liefde zat ook in de familie. Opa kon goed spelen en m’n moeder en haar zus ook.
Oma speelde met klavarskribo (alternatief voor muzieknoten) en mijn overgrootvader was ooit koordirigent. Het muziekvirus sloeg op jonge leeftijd al op me over en ik wilde dat ook, alleen moest ik er wel een lange weg voor afleggen voordat ik eindelijk mijn eerste keyboard had!
Ik weet niet hoe het de dag van vandaag zit, maar in mijn jeugd, moest je eerst blokfluit spelen als je iets met muziek wilde gaan doen. Waar dat goed voor was weet ik niet, wel dat ik het afgrijselijk vond. Ik wilde niets liever dan dat ding in tig stukken breken en met het echte werk beginnen. Zat er niet in.
Na de blokfluit volgde het orgel. Ja dames en heren, ik heb toetsen leren spelen op een orgel. Wel gelijk de beste manier, omdat je een dubbel klavier én pedalen hebt en dat is dus een stuk lastiger om te leren. Maar je bent jong en je wilt wat. Ik wilde vooral een keyboard…
Het keyboard kwam er. Als ik me niet vergis was ik een jaar of tien toen mijn grote wens uitkwam. Ik denk dat het een verjaardagscadeau is geweest, al weet ik dat niet zeker. Het was mijn grote trots.
Ik zat vaak urenlang te spelen (met een koptelefoon op), leerde alle knopjes en hun werking ervan uit m’n hoofd en het ding ging, inclusief de bijbehorende standaard, ook regelmatig mee de auto. Naar school in Zeist, waar ik doordeweeks woonde, maar ook naar opa en oma om een nieuw liedje te laten horen. Ik heb ook een paar keer op feestjes gespeeld.
Ik met mijn keyboard
Ik speelde alles wat los en vast zat, kon binnen het uur een liedje wat ik op de radio had gehoord spelen (inclusief akkoorden) en hoorde mensen regelmatig zeggen dat ik talent had. Er was één probleempje: Ik kon geen noten lezen. Ik had lessen gehad, toen ik nog op het orgel speelde.
Iets wat ik sowieso saai vond en geen geduld voor had, maar ondanks dat ik behoorlijk slim ben, wilde het systeem genaamd muzieknoten maar niet tot me doordringen. Ik had zelfs een speciale muziekstandaard waarmee ik de bladmuziek dicht bij m’n gezicht kon houden, maar het lag dit keer niet aan mijn slechte zicht. Muzieknoten en ik, leek een onverenigbare combinatie.
Alles wat ik speelde, kwam dus eigenlijk uit m’n hoofd. Ik speelde veel van de radio, maar maakte ook veel eigen muziek. Die ik niet op kon schrijven omdat ik dus geen noten kon lezen, maar met een keyboard kun je dingen opnemen en ik maakte dankbaar gebruik van de moderne techniek. Samples opnemen, er later nog iets aan toevoegen of opnieuw beginnen als ik niet tevreden was. Ik was er dagen mee zoet en genoot ervan. Kon mezelf helemaal verliezen in de muziek.
Toen ik in 1997 een relatie kreeg en we al snel gingen samenwonen, steeg mijn nerd-gehalte tot ongeëvenaarde hoogten. Mijn toenmalige vriend speelde ook en leerde me kennis maken met de digitale versie van muziek. Ik kreeg de smaak te pakken van MIDI-files, downloadde deze in grote getale van het internet die ik vervolgens naspeelde, of maakte ze zelf. Ik trok samples volledig uit elkaar in speciale computersoftware en maakte er zelf weer iets nieuws van.
Piano’s bij Sommer Music Store
Daar ging veel tijd in zitten en ik zat vaak hele dagen onafgebroken achter de PC. Eten deed ik wel tussendoor, met de kruimels op mijn keyboard. Het toetsenbord van de computer in dit geval, want die andere was heilig!
Ik hoef je denk ik niet te vertellen dat ik niet bepaald slanker werd van die leefwijze, maar gelukkig ben ik nooit écht heel zwaar geworden. Ik ben tegenwoordig echt een buitenmens en kan me er niks bij voorstellen dat ik ooit het tegenovergestelde was.
Ook waren we met enige regelmaat te vinden in muziekwinkels. Volgens mij destijds ook de zaak van Sommer, maar dan de locatie waar ze eerder zaten. We bezochten wat demonstraties, zaten kwijlend op de eerste rij als er weer eens een nieuw model werd geïntroduceerd en konden uren struinen tussen de keyboards. de één nog geavanceerder dan de andere. Machtig mooi spul!
Toch kwam er een eind aan al die fun. Life goes on, je krijgt andere prioriteiten, andere interesses en ik kwam al vrij snel in een levensfase terecht waarin het niet goed met me ging. Ik raakte depressief. Zelfs dingen waar je ooit veel plezier en liefde uit haalde, kunnen je niet meer boeien. Ik raakte geen toets meer aan, de muziek verdween naar de achtergrond en uiteindelijk volledig. Jaren later heb ik nog een poging gedaan, maar het leek of de magie verdwenen was. De toetsen onder mijn vingers voelden nog altijd vertrouwd, maar het werkte niet meer.
Uiteindelijk ben ik helemaal gestopt met muziek. Geen noten kunnen lezen levert een beperking op in de zin dat wanneer je lang niet gespeeld hebt, je in feite dat leerproces weer opnieuw moet doorlopen. Je hebt dan niet de universele referentie van muzieknoten en bladmuziek. Daarnaast is een keyboard weliswaar geen vleugel, maar het zijn alsnog geen kleine dingen en ik heb er hier gewoon geen plek voor. Elke keer opnieuw opzetten en aansluiten kost ook veel tijd.
Toch gaat de liefde voor muziek nooit meer over. Ik ben blij dat ik kan genieten van de muziek die anderen maken en soms, als ik muziek hoor die ik heel mooi vind, betrap ik mezelf erop dat mijn vingers gedachteloos de noten volgen en bewegen alsof ik op een onzichtbare piano speel. Mijn Britse maatje noemt dat ‘muscle memory’, ik noem het zelf maar ‘musicle memory’.
Bespeel jij een muziekinstrument?
Vleugel bij Sommer Music Store
Ha Ester,
Nogmaals hartstikke bedankt voor je mooie kleurrijke review van mijn optreden bij Sommer met de Chapman Stick en je waardering! Wat kan jij goed schrijven zeg! Iemand die er niet bij zou zijn geweest voelt precies de sfeer. Heel knap hoe jij dit kan.
Leuk dat je langskwam !
Ik wens je het allerbeste,
Hartelijke groeten,
Ron Baggerman