Ik schreef toevallig in het artikel over mijn nieuwe iPad al, dat ik onlangs de app Magic Piano weer helemaal herontdekt heb en soms urenlang achter elkaar liedjes aan het spelen ben. Ik schreef ook dat het gevoel van opgaan in de muziek, iets wat ik ook ervoer toen ik vroeger nog op echte toetsen speelde, daarmee terugkeert en dat het zo fijn is om mee bezig te zijn.
Toen m’n moeder me vandaag via Whatsapp een oud fotootje van mij stuurde die daar mooi op aansloot, vond ik het een leuk idee om daarmee iets te doen. Vandaag een soort tweeluik van mij en mijn liefde voor muziek. Ik speel inmiddels al heel lang niet meer en mis het soms nog wel, maar waar de ene deur dicht gaat, gaat een andere weer open. That’s just how life goes.
1983
De eerste foto is dus degene die m’n moeder stuurde. Ze heeft al haar fotoboeken van zolder gesleept om ze een andere plek te geven en dan is het natuurlijk best leuk om hier en daar wat door te bladeren. Zodoende kwam ze ook dit fotootje van mij van juli 1983 tegen, waar ik op het orgel wat bij opa en oma stond zat te spelen. ‘De kleine componiste’, staat er in oma’s kriebelige handschrift onder geschreven. Cute!
Ik dacht eerlijk gezegd dat ik rond m’n tiende pas begon met spelen, maar ik was hier acht, dus dat is blijkbaar al eerder geweest. We kwamen best vaak bij opa en oma, sowieso ook bijna elke zondag en ik kan me de aantrekkingskracht van dat grote orgel nog goed herinneren. Ik schreef overigens in dit artikel ook iets over de rol die muziek in mijn jeugd speelde.
1983 – Spelen op het orgel bij opa en oma
1995
Twaalf jaar ouder en wijzer en met een ronder gezicht, maar ik heb nu eenmaal periodes in mijn leven gehad dat ik niet bepaald slank was en dat is helaas een terugkerend thema. Heeft deels te maken met het niet functioneren van onder andere mijn schildklier en deels met mijn voorliefde voor zoetigheid. Ik ben absoluut geen vreetzak, maar mijn afweermechanisme tegen lekkernijen werkt helaas niet altijd optimaal. Anyway, daar ging het nu niet over…
Ik speelde dus nog steeds, had na een langdradige geschiedenis met verplichte blokfluitles en saaie orgellessen uiteindelijk het felbegeerde keyboard gekregen en ondanks dat er inmiddels ook andere interesses in mijn leven waren gekomen (onder meer de band die de heren die je op de posters ziet vertegenwoordigden), speelde ik nog altijd met enige regelmaat.
Stekker erin, koptelefoon op en gaan met die banaan. Voor je het wist, waren er dan zomaar weer een paar uur voorbij. Ik kon nog altijd geen noot lezen, maar praktisch alles naspelen wat ik op de radio hoorde en genoot er enorm van. Uiteindelijk is dat ook het allerbelangrijkste.
1993 – Met mijn keyboard
Heb jij in je jeugd ook een muziekinstrument bespeeld, of misschien nog steeds?
Prachtig verhaal, Ester!
Ik heb er van genoten!
Dank weer voor het delen!
Nog een fijne zondag en veel plezier met het muziekmaken!
Groetjes, Ron
Thanks!