Nadat ik het gister écht even nodig had om m’n hart te luchten en te laten zien dat ook bij mij de zon niet altijd schijnt (al doe ik wél altijd mijn best om positief en optimistisch te blijven, ondanks dat ik daar zéker niet altijd reden toe heb of had), vandaag iets waar ik juist heel blij om ben. Dit is een artikel wat ik eigenlijk een paar maanden geleden al had gehoopt te kunnen schrijven.

Mogelijk kun je je het tinnitusverhaal van begin november vorig jaar nog wel voor de geest halen. Ik heb dus tinnitus (oorsuizen) opgelopen door een ernstig motorongeluk in 2014, maar dat was nooit zo heel aanwezig.

In het vroege najaar van 2019 dacht ik te merken dat het erger was geworden en niet veel later werd ik daar angstig van. Ik kreeg gedachten als “Stel dat er iets verkeerd zit in mijn hoofd, waardoor dit opeens erger is geworden!”

Ik ging naar de huisarts in de hoop dat die me gerust zou stellen, maar dat viel helaas tegen. Wat volgde was een rondje in de molen van ziekenhuis-afspraken wat vele malen langer duurde dan ik van te voren had kunnen bedenken.

Het begon met een bezoekje aan de KNO-arts, vervolgens een MRI-scan, omdat ze toch eigenlijk bepaalde dingen nog niet goed konden zien moest ik ook nog maar even terugkomen voor een CT scan en in de tussentijd gingen er weken overheen voordat ik naar het volgende onderzoek kon of een uitslag kreeg. Zenuwslopend!

Ik ben nu 45, ik ben al ontelbare keren op m’n kop gevallen en alles zit er nog op en aan. Dus als je het niet heel erg vindt,
laat ik het hierbij.

Enkele weken na de MRI, kreeg ik al wel te horen dat er niets kwaadaardigs in m’n hoofd te zien was, dus dat gaf wel voor een deel geruststelling. Maar dat ze tóch verder wilden kijken met een CT scan, dat zat me niet lekker. Vermoedden ze toch iets? Zat er ergens anders iets niet goed?

Voor een ‘normaal’ iemand zou dit waarschijnlijk al stress opleveren, laat staan als je een angststoornis hebt zoals ik. Maar wéér terug naar Dordrecht dus en weer in een scan. Joepie. Vervolgens nog tot 27 januari wachten op hopelijk de laatste uitslag.

Uiteindelijk brak de dag van de uitslag sneller aan dan gedacht. Nadat ik ‘s middags aan het gebak had gezeten vanwege m’n moeders verjaardag en bijna gestikt was door een allergische reactie van medicatie tegen hoest, kreeg ik om vier uur, een half uur na de afgesproken tijd, dan eindelijk het verlossende telefoontje.

ja de afwijkingen die ze op de MRI hadden gezien waren nu duidelijker in beeld en mijn evenwichtsorgaan was eigenlijk niet voldoende met bot bekleed. “Maar daar kunnen wij niks aan doen, dan moet je naar een academisch ziekenhuis”.

Dus ik zeg tegen die man: “Dit is waarschijnlijk mijn hele leven al zo neem ik aan? Zo’n botje wordt niet vanzelf dunner?” “Nee, nee, dat is altijd al zo geweest.” Juist. “Ik ben nu 45, ik ben al ontelbare keren op m’n kop gevallen en alles zit er nog op en aan. Dus als je het niet heel erg vindt, laat ik het hierbij.” “Uh oh ja ja, nou ja dan moet je er maar meer leren leven…” Right!

Deze verstrooide professor aanpak is overigens wel kenmerkend geworden voor mijn ervaring met het Albert Schweitzer ziekenhuis in Dordrecht. Waar ik ooit nog positief gestemd was over deze locatie, is mijn mening door het hele traject wat ik in de afgelopen maanden heb afgelegd, wel bijgesteld. In negatieve zin.

De ene na de andere blunder, ik werd zelfs verward met iemand anders, men begon over klachten die ik niet had (dat was nog vóór de grote verwisseltruc), afspraken werden niet nagekomen of last-minute afgezegd en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Onduidelijke en onvolledige communicatie, gebrek aan tact en professionaliteit en een heel warrige en onsamenhangende werkwijze. Dat zijn de kernpunten waar ik tegenaan liep in de afgelopen maanden. Waar mensen werken worden soms fouten gemaakt, er kan altijd eens iets mis gaan, maar het is in mijn geval niet bij één keer gebleven en ook niet bij twee.

Toen ik me daarover onlangs uitliet op Twitter, werd ik direct ter verantwoording geroepen door iemand die vond dat ik ‘nu wel een stapje te ver ging’. Ik ben eerder van mening dat het ziekenhuis eerder een paar stappen te ver is gegaan met hun onzorgvuldige werkwijze en ik hoop oprecht dat ik daar nooit meer naartoe hoef.

Het is fijn als iemand anders wel goede ervaringen heeft, maar dat wil niet zeggen dat slechte ervaringen niet bestaan. Mijn ervaring is helaas wat gekleurd inmiddels na een onophoudelijke reeks aan blunders, fouten en nalatigheid.

In elk geval ben ik er nu wél vanaf en kan ik weer gerust ademhalen. Al kan ik inmiddels wel met zekerheid zeggen dat het oorsuizen inderdaad erger is geworden en dat niet alleen komt omdat ik er onbewust toch steeds mee bezig was. Maar dat is ook een kwestie van ‘mee leren leven’.

Ik moet volgende maand even een afspraak maken in het ziekenhuis in Gorinchem voor het jaarlijkse borstonderzoek wat ik vanwege mijn angststoornis altijd preventief één keer per jaar laat doen, maar daarna hoop ik ten minste voor de rest van het jaar geen ziekenhuis meer van binnen te hoeven zien. Been there, done that. Klaar ermee!