Ik ben geen liefhebber van antiek, maar ik hou wel van spulletjes met een verhaal. Iets met een bijzondere lading. Een herinnering. Iets wat van een dierbare is geweest. Ze wegstoppen in een kast om zo nu en dan af te stoffen vind ik desondanks maar niks. Ik vind het juist fijn om zulke voorwerpen ook daadwerkelijk te kunnen gebruiken. Ze een tweede leven te geven.
Er zijn dan ook best wat spullen in m’n huis te vinden die zo’n tweede leven hebben gekregen. Foto’s, maar ook gebruiksvoorwerpen zoals theedoeken of een oud suikerpotje. Wat sieraden en een oud dekentje. Niets van grote materiële waarde, maar dat interesseert me dan ook niet.
Het meeste komt overigens bij oma vandaan. Van mijn vader heb ik vrijwel niets. Op twee zilverkleurige armbandjes na die ik graag als aandenken wilde en die ik, ondanks dat m’n vader het zelf beloofd had, bijna niet eens gekregen heb omdat zijn (en helaas dus ook mijn) familie die na zijn overlijden aanvankelijk weigerden te geven. Familie heb je helaas niet voor het kiezen.
Toen m’n moeder onlangs na een opruimsessie in huis een horloge tegenkwam wat van opa was geweest en vroeg of ik dat soms wilde hebben, was ik helemaal blij. Ik hou sowieso meer van horloges en sieraden in een wat meer mannelijke stijl, dus zag mezelf al helemaal met opa’s klokje om m’n pols rondlopen. Helaas bleek de kroon los te zitten, maar dat was met een goedkope reparatie bij de juwelier gelukkig snel te verhelpen.
Niet veel later ontdekte ik dat het horloge ook best wel wat te snel loopt, waardoor ik hem minimaal één keer per dag terug moet zetten, maar dat neem ik voor lief. Heb nog nagevraagd of dat ook te repareren is en dat kan, maar daar komt wel een fors kostenplaatje bij kijken en dat vind ik het dan ook weer niet waard.
Ik beschouw het nu maar als de charme van iets ouds, dat het niet meer perfect is en lekker z’n eigen ding doet. En als ik echt stipt de tijd in de gaten moet kunnen houden (wat niet vaak nodig is), doe ik wel een andere horloge om of kijk ik op m’n telefoon.
Het horloge is van het merk Bulova en dateert waarschijnlijk uit de jaren 70 of begin jaren 80. Ik heb ondanks een langdurige zoektocht op internet het exacte model niet kunnen vinden, maar gezien de stijl van dit horlogemerk in het genoemde tijdperk, vermoed ik dat mijn horloge dus ook uit die periode dateert. Het is trouwens een automaat, wat betekent dat het horloge niet op een batterij loopt, maar reageert op beweging. Een soort smartwatch dus, maar dan anders. 
Ik ben erg blij met het horloge en ondanks het probleempje met de tijd, draag ik het met liefde en plezier. Waar ik als tiener best wel een horloge-tic had en om de haverklap een nieuwe kocht (altijd goedkope rommel), heb ik tegenwoordig slechts een paar horloges die stuk voor stuk van bovengemiddelde kwaliteit zijn en waar ik dus ook jaren plezier van heb. Ik wissel af en toe af, maar draag meestal wel lange tijd hetzelfde klokje.
Heb jij ook sieraden of andere spullen met een bijzondere emotionele waarde?
Horloge van opa
