Ondanks dat ik er doorgaans niet dol op ben om over actualiteiten op m’n blog te schrijven, wil ik toch ook iets schrijven over dat ene onderwerp wat al wekenlang de hele wereld en inmiddels ook Nederland in de ban houdt: Corona.
En dan met name hoe ik daar zelf tegenaan kijk, wat ik doe om mezelf te beschermen (lees: hopelijk voorkomen dat ik ziek word) en ook of het invloed heeft op mijn angststoornis. Alles qua nieuws en info kun je tenslotte elders op internet vinden.
Ik denk dat ik ermee begon dat ik me niet kan herinneren eerder zoiets mee te hebben gemaakt. Dat het sociale leven in een heel land (inmiddels zelfs meerdere landen) volledig plat kan worden gelegd, mensen zich anders gaan gedragen (denk aan hamsteraars) en dat het angstig is om niet te weten wat ons te wachten staat. Het altijd zo nuchtere volkje knijpt opeens zijn billen en dat merk je aan veel dingen.
Zelf ben ik er redelijk rustig onder, al merk ik wel dat ik niet te veel artikelen moet lezen, omdat men elkaar sowieso nogal eens tegenspreekt en er soms dingen worden vermeld die me wat angstig maken.
Het is goed om op de hoogte te blijven, maar er is ook een hoop informatie bij die niet geverifieerd is en het is niet goed om alles klakkeloos voor waarheid aan te nemen. Ik denk maar zo: Als er echt belangrijke ontwikkelingen zijn, horen we dat wel via de officiële kanalen en niet via linkjes op Facebook en Twitter.
Qua hypochondrie gaat het eigenlijk wel goed. Je denkt wel drie keer na als je een kuchje doet of even een snotneus hebt, maar het gevoel wat daarbij komt kijken is geenszins te vergelijken met de vaak paniekerige angst die ik helaas nogal eens ervaar als het om mijn angststoornis gaat.
Die draait natuurlijk ook om kanker, dus iets heel anders, maar het wil weleens gebeuren als er iets van dreiging is dat deze ook opspeelt of getriggerd wordt. Als ik bijvoorbeeld grieperig ben, krijg ik vaak ook eerder last van angst. Niet omdat ik me zorgen maak om die griep zelf, maar omdat het grieperig zijn, weinig afleiding etc., de angst triggert. Beetje lastig uit te leggen. 🙂
In eerste instantie maakte ik me best wel zorgen of ik ziek zou worden. Vorige week had ik een dag een beetje een wat droge keel en dat zat me toch écht wel een beetje dwars. Terwijl het me normaal gesproken waarschijnlijk niet eens was opgevallen.
Momenteel maak ik me meer zorgen of mijn moeder niet ziek wordt en het praktische gedeelte. De toch wel hysterie die is ontstaan. De gekte is op dit moment eigenlijk voor mij enger dan het virus zelf.
Mensen kunnen soms niet goed omgaan met veranderingen of plotseling opgelegde regeltjes. Terwijl aan alle kanten geadviseerd wordt om vooral niet te hamsteren, wordt dat toch op grote schaal gedaan.
Rekening houden met mensen met een kleine beurs of zonder vervoermiddel die dat niet kunnen? Jammer dan, als ik maar genoeg heb. Die ikke-ikke-ikke mentaliteit zit er helaas altijd wel in, maar komt nu pas echt goed bloot te liggen. Jammer.
Gisteren maakte ik ook iets mee wat ik behoorlijk stuitend vond. Ik moest even in de stad zijn voor wat boodschappen en toen ik bij HEMA mijn vleeswaren aan het uitzoeken was, merkte ik al dat een wat oudere vrouw heel dicht bij me stond.
Eigenlijk dichter bij dan wat normaal al als niet wenselijk wordt gezien. Vervolgens stond ze ook achter me in de rij bij de kassa. Zo’n beetje tegen me aan geplakt en daar overdrijf ik niets aan.
Ik keek achterom en dat was voor haar het startsein om me op zo luid mogelijke toon te gaan provoceren en uitjouwen. Ik was maar een aansteller, het viel allemaal wel mee met dat coronavirus en ze snauwde: “Dan moet je geen boodschappen doen!” Hallo? Moet ik verhongeren? Niet iedereen heeft budget om voor minimaal € 50 aan boodschappen te bestellen bij een supermarkt. Lekker makkelijk!
Ik gaf aan dat ik graag gepaste afstand wilde houden en toen ze één en al provocatie nog een stukje dichter naar me toe schoof, vroeg ik dat haar nog eens. Nou, daar lustten de honden geen brood van wat er toen uit kwam! Ik had er genoeg van en zei dat ik dan wel naar een andere kassa ging.
De vrouw schreeuwde inmiddels naar me: “Ja ga maar lekker naar een andere kassa joh!” met nog iets erachteraan… Echt, ik wist niet wat ik meemaakte. In onze HEMA hangen nota bene briefjes met aangepaste ‘huisregels’ waarop ook vermeld staat gepaste afstand te houden van elkaar.
We houden nu even afstand, om
elkaar straks nog steviger te omarmen
Andere mensen stonden erbij en keken ernaar, maar dat ben ik wel gewend. Ik ben in mijn leven al zo vaak uitgescholden en belachelijk gemaakt en er is werkelijk nog nooit iemand geweest die zei “Hallo, doe eens normaal en laat haar met rust”.
Mensen zijn laffe kuddedieren en doen of zeggen dus liever niets dan een ander te helpen. Dat is één van de redenen waarom ik in de basis weinig met mensen op heb. De mentaliteit die men gemiddeld genomen heeft, staat me tegen.
Maar dat was wel weer een mooi voorbeeld van hoe mensen zich opeens anders gaan gedragen. Vaak uit onmacht, maar dat is nog geen excuus! Premier Conte van Italië zei onlangs “We houden nu even afstand, om elkaar straks nog steviger te omarmen.” Dat vind ik een mooi voorbeeld van hoe je er ook mee om kunt gaan. Accepteer de situatie en ga er niet tegenin!
Ja, het is raar om met iemand te praten, terwijl je minstens een meter van elkaar vandaan staat. Het voelt haast als onbeschoft om het bonnetje niet aan te pakken van die aardige caissière maar het haar op de toonbank te laten leggen.
Het is gênant om met een boog om mensen heen te lopen en het druist in volle vaart in tegen je gevoel van normen, waarden en etiquette. Zelfs ik, iemand die doorgaans mensen al op afstand houdt en ronduit een hekel heeft aan aanrakingen, merk dat zoiets simpels als een bonnetje niet aanpakken, eigenlijk heel onnatuurlijk voelt.
Maar het moet even. Het is niet omdat iemand gewoon zin had om een paar stomme regeltjes te verzinnen om mensen dwars te zitten, al lijkt het er wel op dat sommige mensen dat wel zo zien. Mensjes pesten.
Ik denk dat als we ons niet met zijn allen aan de aangepaste ‘regels’ houden, het leed straks niet te overzien is. Het is goed om nuchter te blijven, maar ook realistisch. Dat is hoe ik het zelf benader en dat ook zal blijven doen.
Ik heb zelf het geluk dat ik zelden of nooit afspraken heb en van een ‘sociaal netwerk’ kun je niet eens spreken. Ik heb één vriend en die zie ik drie keer per jaar of zo. Mijn moeder heb ik toevallig twee weken geleden nog gezien, maar omdat ze in Brabant woont, zal het nu wel even duren voor we elkaar weer zien.
Maar we bellen regelmatig en zien elkaar normaal ook echt niet wekelijks. Ik ben sowieso altijd veel thuis, zie weinig mensen en heb zelden afspraken. Doorgaans een redelijk geïsoleerd leven leiden is nu dus duidelijk in mijn voordeel!
Momenteel ga ik eigenlijk alleen de deur uit voor boodschappen of om Bas uit te laten. Ik was m’n handen vaak, ga op de fiets in plaats van lopend de stad in en zorg ervoor dat ik goed eet en drink en mijn weerstand op peil houd.
Ondanks dat hypochonders vaak gezien worden als grote aanstellers, mensen die in elk simpel kwaaltje wel iets engs of ernstigs zien, heb ik dus zoals gezegd eigenlijk geen last van m’n angst in deze context. Ik zie mezelf ook niet als overbezorgd, ik neem gewoon mijn maatregelen.
Mijn lichaam werkt met veel dingen ook afwijkend. Zo werkt mijn afweersysteem bijvoorbeeld niet en wordt al sinds mijn jeugd kunstmatig in stand gehouden met medicatie. Dat is wel iets om rekening mee te houden bij een virus waar in feite nog zo weinig over bekend is. Je weet niet wat er gebeurt, mocht ik ook ziek worden. Ik neem gewoon geen risico en dat is mijn goed recht.
Wat er verder gebeurt weet niemand. Het enige waar we wél invloed op hebben is hoe we er zelf mee omgaan. Onze verantwoordelijkheid nemen, maar zonder hysterisch of asociaal te worden.
Ga voor solidariteit in plaats van vijandigheid, want elkaar aanvallen omdat de één de ander een aansteller vindt of omdat jij van mening bent dat je recht hebt op meer rollen toiletpapier dan je buurman, brengt ons nergens. Laten ‘on hold’ liever ombuigen naar ‘hold on’!
