Ik schreef in het artikel van een paar dagen geleden al, dat ik had bedacht om de komende tijd elke dag iets goeds, leuks of liefs voor iemand te doen. Ik had niet echt een idee op wat voor manier ik dat wilde doen, het was tenslotte ook geen uitdaging waar ik aan moest voldoen, maar gewoon iets wat ik me had voorgenomen. Een goed voornemen in maart, dat kan dus prima!
In de dagen die volgden heb ik het ontzettend druk gehad met maken en posten van kaartjes. Het begon allemaal met een doosje kaarten voor een verzorgingstehuis in mijn woonplaats en ook een setje voor een mevrouw die in de thuiszorg werkt en die ze aan cliënten uitdeelt. Maar ik heb inmiddels al talloze kaartjes her en der gepost en gebracht en de ideeën blijven komen.
Zo had ik het idee om een oproep te plaatsen in de Coronahulp Gorinchem groep op Facebook dat mensen via een privébericht een adres konden doorgeven van iemand waarvan ze vonden dat diegene echt een kaartje verdiende. Daar was niet echt veel animo voor, want wie ben ik nu helemaal en waarom zou iemand een kaart van mij willen krijgen. 
Wel kreeg ik een aantal suggesties om kaartjes te maken voor wat locaties waar mensen met een (verstandelijke) beperking wonen. Dus zat ik gisteren weer op de fiets en heb bij een woongroep in de binnenstad wat kaartjes in de brievenbussen gestopt en vervolgens een rondje van ruim 12 km gefietst om een pakketje weg te brengen bij Syndion, wat behoorlijk ver van de bewoonde wereld af ligt, dus een mooi excuus om er meteen een rondje polder aan vast te plakken.
Signed, sealed and delivered
Dat fietsen geniet ik trouwens ook dubbel en dwars van. Toen ik zo’n anderhalve week geleden op zondag een ritje wilde doen, omdat ik dacht dat er maandag een lockdown zou volgen en ik dan weleens maandenlang niet meer zou mogen fietsen, bleek dat geen succes. Daarom ben ik nu extra blij dat het nu ook kan! Hoe ging dat liedje van Saskia en Serge ook alweer? Het zijn de kleine dingen die het doen.
Verder bracht ik kaartjes langs bij een aantal winkels en ondernemers waar ik graag kom en die ik een warm hart toedraag. Zo bestelde ik maandag weer eens mijn favo bietensalade bij de Vitamine Kantine en gaf gelijk een kaartje mee toen eigenaar Marco de bestelling zelf kwam bezorgen. Hij stelde het erg op prijs en zei dat zo’n gebaar hem veel goed doet.
ik bracht kaartjes bij Kruidvat, Action, HEMA, de Spar en de dierenwinkel en stopte ze bij buren en semi buren in de brievenbus. Ik bracht een kaartje op het politiebureau, stopte er één in de bus bij de muziekwinkel (die met die mooie piano’s!), bij de hospice (was ook een verzoekje) en bij mijn favoriete kapper en schoonheidsspecialiste, die nu natuurlijk verplicht gesloten zijn.
In navolging van het LiefBriefje project wat ik eind 2016 deed (briefjes met aardige, motiverende en positieve berichtjes her en der in de stad verspreiden), krijgt dit een tweede leven en stop ik zelfs kaartjes in brievenbussen van mensen die ik niet ken. Uiteraard ook met handgeschreven boodschap en voor het gemak vermeld ik het adres van mijn blog er meteen bij.
Dat is niet bedoeld om reclame te maken, maar omdat ik me kan voorstellen dat mensen graag willen weten welke vreemdeling hen nu een kaart stuurt en ze op die manier direct weten wie nu die Ester Dammers is, zonder daarvoor Google te hoeven raadplegen. Al krijg je bij het intikken van mijn naam ook wel direct een hele rits zoekresultaten en zelfs foto’s te zien.
Ook die aardige mensen met de bordercollies vlak bij de stadswal, die mevrouw in het dijkhuis die me jaren geleden hielp om een muntje wat van Bas zijn tuigje was gevallen te zoeken, Sander en zijn moeder (en per ongeluk ook haar buurvrouw).
Het baasje van Gijs (een enorme en lieve Pyrenese berghond die vlak bij woont) en zelfs de burgemeester van Gorinchem, ze kregen stuk voor stuk een kaartje. Gewoon omdat het fijn is om zoiets te doen.
Nieuwe kaartjes om weg te geven
En nog zijn de ideeën niet op. Ik heb zelfs een lijstje met adressen waar ik nog een kaartje wil geven. De fietsenmaker bijvoorbeeld, de pizzeria waar ik altijd zo hartelijk word ontvangen. En misschien ook één bij die aardige mannen van de winkel waar ik altijd pakketjes kom inleveren en ophalen. Uiteraard wil ik naar buiten gaan wel zoveel mogelijk beperken, dus combineer ik mijn ‘kaarten tripjes’ met het uitlaten van Bas of als ik de stad in moet voor een boodschap.
Ik ben wel praktisch door mijn kaarten heen (ik koop altijd van die vierkante dubbele kaarten met enveloppen bij de Action), dus ik ben nu zelf maar kaarten gaan snijden en vouwen uit 220 grams papierblokken die ik gelukkig nog had liggen. Wel wat meer werk, maar dat heb ik er graag voor over en van verveling is hier dus geen sprake!
Die kaarten zijn al twee maanden niet op voorraad bij de Action en ondanks dat ik regelmatig ga kijken (nu wel minder vaak), zijn ze er nog steeds niet en op internet betaal je de hoofdprijs voor zoiets.
Aangezien ik wel rekening moet houden met mijn budget, concentreer ik me nu dus liever op kaartjes voor enkele personen, dan het produceren van een hoeveelheid voor bijvoorbeeld een tehuis. Dat begint dan haast op drukwerk te lijken.
Sowieso ben ik ook wel iemand die voor kwaliteit gaat boven kwantiteit en als je op grote schaal dingen gaat maken, vind ik dat toch wat minder persoonlijk en juist dat persoonlijke, dat is denk ik waar mensen in deze toch tijd het meest behoefte aan hebben. De kaartjes die ik maak, print ik overigens met mijn eigen illustraties. Om iets meer afwisseling te hebben, maakte ik dinsdag een nieuwe die in een heel andere stijl is, maar wel tof, al zeg ik het zelf. Je ziet ‘m hieronder.
Ik ben voorlopig dus nog niet klaar met mijn kaartenprojectje en ook al zou ik van niemand een bedankje krijgen, dan nog zou het me blij maken. Als mensen wél laten blijken dat ze het op prijs stellen, zie ik dat als de spreekwoordelijke kers op de taart. Maar dat is niet het uitgangspunt.
Gistermiddag kwam ik de ‘semi buurvrouw’ tegen die mijn kaartje had ontvangen en er blij mee was. “Het geeft een gevoel van verbinding” zei ze. En dat is precies wat ik ook ervaar. Alleen al door dit te doen. Ook kreeg ik een reactie op m’n blog van Ruby (het baasje van Gijs), die haar kaartje ook erg leuk vond!
De soms wat humeurige man die vaak bij de klantenservice van HEMA zit, leek spontaan op te klaren toen hij m’n kaartje in ontvangst nam onder het plexiglas scherm door en Arpi (van de beautysalon) had in haar Instagram Stories een filmpje met heel enthousiaste reactie gedeeld over haar kaartje. Zo hoop ik iedereen een beetje blij te maken, of ik daar zelf nu deelgenoot van word of niet. “Pas een beetje op elkaar” zei Mark Rutte. Wel, dit is mijn manier!
Dát vindt ik er van!👍 je schrijft behoorlijk goed, Ester! Duidelijk en op een manier die iets positiefs met de lezer doet, enthousiast heeft, ook spontaan. Duidelijk dat de schrijfster het niet moet maar wil doen! Ik vindt het mooi dat je zoiets doet, en kan me goed voorstellen dat mensen dat kunnen waarderen. Begin januari, ik bel klantenservice Bol.com. Alles duidelijk en vraagt het meisje aan de andere kant: Kan ik nog iets voor u betekenen. Meteen flap ik er iets uit waarvan ik dezelfde seconde vond dat ik dat niet had moeten doen. Waarom ik het deed en tegelijkertijd vind dat je dat niet moet doen, kan ik niet zeggen. Extravert en impulsief hou ik het op. In ieder geval zeg ik meteen dat wat ik nu schrijf. Meisje reageert super-aardig, en als ik weer aan het woord ben bedank ik haar en kap ik netjes af. Twee dagen later ligt er een doosje in de brievenbus, kaartje er handgeschreven bij, dat raakte me behoorlijk, zéér behoorlijk. Voor mijn doen hou ik dit zéér kort, maar als je dat liever helemaal niet hebt hoor ik het vanzelf. Ging om het kaartje en wat een kaartje kan doen. Wie zit er nu op een kaartje van jou te wachten? IK!, niet letterlijk, natuurlijk en dat zal bij de meesten het geval zijn maar de meesten vinden zoiets leuk, weet ik zeker. Je nieuwe illustratie is TOF! en nu zeg je het niet zelf. Lijkt gemaakt van drop. Opgerolde rollen drop (platte veter?) zonder ergens opgerold te zitten. Tof woord, Tof. Tof wat je doet en hoe je het doet. Iets anders kan ik er niet van maken. Het lezen doet ook iets met je, iets van optimisme, de moed er in houden, zoiets. Levenslust, passie voor het leven komt ineens mijn bovenkamer ingelopen. Dat heb jij en Je semi-buurvrouw verwoord het ook mooi. Dat zal het ook ongetwijfeld doen, verbinden. De soms wat humeurige man bij de HEMA verpest het een beetje. haha Grapje. Dat jij je niet verveeld verbaast geen mens. Groetjes en een fijn verloop van de dag!
Dank je! Schrijven is wel mijn ding inderdaad. Doe ik ook al vanaf heel jonge leeftijd. Een jaar of wat geleden ben ik dankzij mijn schrijfsels op internet zelfs gevraagd om columnist te worden voor AD Rivierenland en dat is toch niet het eerste het beste lokale krantje. Ik heb dat twee jaar gedaan maar merkte dat ik niet goed overweg kon met deadlines en met een rol als ‘publiek figuur’. Dus ben ik er op vrijwillige basis mee gestopt. Dit wel tot spijt van heel veel mensen en ook die van de krant zelf.
Bol.com is trouwens érg goed met haar klantenservice. Is me al vaker opgevallen. Daar win je uiteindelijk meer klanten mee dan met verkooppraatjes!
Haha, opgerolde drop. Nu moet ik gelijk aan van die roldrop-dingen denken die ik als kind weleens at (oké, als volwassene ook af en toe). Ik had zelf een beetje het idee van vette olie-achtige verf, maar drop is veel leuker.
Optimisme en passie voor het leven zijn inderdaad wel termen die bij mij passen. Ik heb heel veel narigheid meegemaakt in mijn leven, ik kan wel zeggen maar dan een gemiddeld mens voor z’n kiezen krijgt en ondanks dat ik niet altijd zo’n optimist ben geweest als dat ik nu ben, ben ik dat er uiteindelijk wel door geworden. Het is haast een beetje rebellie: Zo van: Mij krijg je er niet onder, ik ga gewoon lekker blij doen! Overigens is het niet ‘doen alsof’ maar ben ik echt zo geworden. Naar mezelf toe ook. Genieten van de kleine dingen, soms wat minder streng zijn voor mezelf. Et cetera.
Dank je voor je leuke reactie! Reply op je mail komt snel maar ben nog zo druk met van alles!