Ooit, héél lang geleden, in de beginperiode van mijn blog (volgende week dinsdag exact 20 jaar geleden), begon EstrellaWeb als een soort dagboek. Ik schreef over dagelijkse beslommeringen en belevenissen. Over specifieke onderwerpen ging het zelden of nooit. Geen reviews of thema’s, geen foto’s, filmpjes of handige tips, gewoon een online dagboek. Niets meer en niets minder.

Ondanks dat de content van mijn blog door de jaren heen flink is veranderd en ik tot op zekere hoogte ook rekening ben gaan houden met wat de lezer (mogelijk) leuk(er) vindt om te lezen, vind ik het belangrijk om altijd bij mezelf te blijven.

Ik blog in de eerste plaats omdat ik dat leuk vind, omdat schrijven al vanaf heel jonge leeftijd in mijn bloed zit, om mijn ei kwijt te kunnen soms, om een platform te hebben voor mijn foto’s en creativiteit. Gewoon omdat het leuk is.

Ik ben veel meer binnen de lijntjes gaan kleuren en mis daardoor soms het freestyle schrijven, gewoon over alles en niets. Ik liep dus al een tijdje met het idee rond om het dagboek-concept opnieuw te introduceren als een soort rubriek, een regelmatig terugkerend item.

Het enige wat me er aanvankelijk van weerhield was het idee: “Zit daar iemand op te wachten?” Maar zoals ik al schreef, doe ik in de eerste plaats wat ik zelf leuk vind en zijn er veel mensen die het interessant vinden om voor hen onbekende personen op YouTube te volgen die daar hun dagbesteding met de wereld delen.

Blijkbaar is er toch ‘markt’ voor, ook al doe ik het dan in geschreven vorm. En zo niet, heb ik er zelf in elk geval lol in. 🙂 Speciaal voor deze ‘nieuwe’ rubriek, maakte ik een bijpassende illustratie in ProCreate, die vanaf nu dienstdoet als uitgelichte afbeelding.

Dagboek

Op een rustige ochtend (13 mei) zag ik na de wandeling met Bas dat ik gebeld was. Een nummer wat ik niet kende. Teruggebeld en tot mijn verbazing en schrik, kreeg ik iemand van radiologie in het ziekenhuis te spreken. Ik had een vermoeden dat het met de voor eind juli geplande mammografie te maken had en dat klopte.

Omdat ik dus een angststoornis heb en om redenen die ik zelf nog altijd niet weet een bijzonder grote angst voor borstkanker, laat ik elk jaar preventief borstonderzoek doen. Een soort privé bevolkingsonderzoek.

Dat geeft rust en zekerheid. Toch moet ik altijd door een héél zure appel bijten om die rust ook te krijgen. De tegenstrijdigheid daarvan ontgaat me niet. Iets doen wat je héél moeilijk vindt om een beter gevoel te krijgen.

In februari had ik de afspraak gemaakt en tot mijn ergernis kon ik pas in mei terecht. Terwijl je normaal hooguit één of twee weken hoeft te wachten. Slechts enkele weken later stak corona zijn venijnige kopje om de hoek en brak de berenpest uit. Mensen angstig, winkels dicht, wekelijkse persconferenties en ziekenhuizen op slot. Shit!

Ik besloot slim te zijn en mijn afspraak vast te verzetten naar een paar maanden later, zodat ik de zekerheid had dat ik straks niet achteraan in de rij aan hoefde te sluiten en rond Kerstmis aan de beurt zou zijn. 28 juli leek me wel een redelijk veilige keuze. Koffiedik kijken kan niemand, maar dan zou het ergste toch wel achter de rug zijn?

Zit Willem Alexander soms binnen?
Een beroemdheid? Gary Barlow??
Er stonden zelfs dranghekken!

Door versoepelde maatregelen en teruglopende opnames, is het slotje onlangs weer van de ziekenhuisdeuren gegaan en ik werd gebeld om m’n afspraak te vervroegen. Kijk, dat was nog eens goed nieuws! “Prima!” zei ik, enthousiast bijna. “Wanneer?”

“Ik heb morgen om 11:05 uur nog een plekje” zei ze. Ik denk dat ze me moet hebben horen slikken. Mórgen? Daar had ik nu ook weer niet op gerekend. Toch zei ik dat het oké was, al was ik wel overdonderd door deze plotselinge info. Opeens was die jaarlijkse hel niet meer op veilige afstand, maar héél dichtbij. Dat moest ik verwerken.

Toch was het ergens ook wel prettig. De angst en zenuwen kon ik redelijk in bedwang houden met afleiding en een (half) pilletje oxazepam. Het voordeel van zo’n ‘kort-dag’ afspraak is dat je amper tijd krijgt om je druk te maken en dat is fijn. Met een beetje geluk had ik het binnen 24 uur achter de rug. Gewoon even kiezen bijten en dan hopelijk met een gerust gevoel verder!

De volgende ochtend stond ik rond tien voor elf voor de deur van het ziekenhuis, met dit keer voor de zekerheid een heel pilletje achter m’n kiezen, wat me al bijna op een aanrijding met een scooter was komen te staan, want van je reflexen moet je het niet hebben als je zoiets geslikt hebt.

Being brave isn’t the absence of fear

Maar ik had het nodig. Als ik ergens niet tegen kan is het geen controle hebben over wat er in m’n kop gebeurt en een paniekaanval kon ik al helemaal niet gebruiken. Waarom zo druk maken als het puur preventief is? Omdat er altijd wat gevonden kan worden, dat is helaas een bekend gedachtegoed van iemand met een ziektefobie zoals ik. Behoorlijk zwart-wit eigenlijk.

Sowieso heb ik dat doemscenario ook al eens meegemaakt en daar ben ik uiteindelijk zelfs door op de operatietafel beland. Bleek niets ernstigs te zijn, maar tegen de tijd dat je dat eenmaal weet, ben je alweer maanden verder waarin je continu in een donkere roes van angst en stress hebt geleefd. Kan ik niemand aanraden…

Het was wel even zoeken om te kijken hoe ik binnen moest komen. De normale ingang was nu alleen uitgang, waar ik nog maar nét op tijd achter kwam door de aangeplakte papieren op de ruit. Oeps! Ik moest blijkbaar op zoek naar een witte tent.

Witte tent? Was ik op de set van CSI beland of zo? En natuurlijk voelde ik precies op dat moment een ontembare en niet te negeren kriebel in mijn keel opkomen. Ik moest hoesten. Help! Straks mocht ik er niet in! Het bleef gelukkig bij één kuchje, wat waarschijnlijk meer met mijn nervositeit te maken had, dan met corona. 🙂

De tent was snel gevonden en eenmaal binnen, werd ik direct aan een screening onderworpen. Screening? Zit Willem-Alexander soms binnen? Een beroemdheid? Gary Barlow?? Er stonden zelfs dranghekken zigzag geplaatst! Net de Efteling.

Ik moest vragen beantwoorden en kreeg als blijk van goed gedrag vervolgens een kaartje mee, bij de volgende ‘post’ moest ik mijn handen ontsmetten met alcohol. Wel goed dat ze dat zo drastisch aanpakken uiteraard!

Bewijs van goed gedrag

Toen ik eenmaal door de ‘ballotagecommissie’ was goedgekeurd om het ziekenhuis te mogen betreden, het witte kaartje stevig in mijn hand geklemd, snel door naar de afdeling Radiologie. Het was bijna 11 uur inmiddels en ik wilde niet te laat zijn.

Na mezelf gemeld te hebben mocht ik plaatsnemen en net toen ik besloot een korte meditatie te doen om mezelf nog wat meer te kalmeren, werd ik al binnen geroepen. Vijf minuten vóór aanvang van de afspraak. Wauw!

Het onderzoek verliep vlot en de jonge vrouw die de mammografie deed, had zo’n vrolijke en zachtaardige uitstraling dat ik me direct een stuk meer op m’n gemak voelde. Het onderzoek op zich vind ik niet erg, het is de vrees voor de uiteindelijke uitslag die zorgt dat ik angstig ben. En op zo’n moment maakt het dus ook een groot verschil wat voor iemand het onderzoek uitvoert.

Vervolgens werd er ook nog een echo gedaan (op mijn verzoek), omdat die meer geruststelling geeft dan alleen een mammografie. Omdat sommige delen op zo’n foto soms minder goed te zien zijn en ik dan bang ben dat ze iets over het hoofd hebben gezien. De radioloog herkende ik van vorige keren en dat verliep ook vlotjes. ‘Geen bijzonderheden’ was het verdict. Mooi!

Minstens 3 kilo lichter (helaas alleen mentaal) verliet ik even later het ziekenhuis weer. ’s Avonds trakteerde ik mezelf op mijn favoriete gerecht van de Mexicaan (Nachos Todos) en mijn favoriete toetje (Rolo). Deze keer mocht het en reken maar dat ik er dubbel en dwars van genoot!