Zoals je weet (als je mijn blog al wat langer volgt) ben ik de laatste tijd volop bezig met digitaal tekenen in de voor mij inmiddels onmisbare app ProCreate op de iPad. Op 28 februari schreef ik over m’n nieuwe aanwinst: verlaat verjaardagscadeau van m’n moeder en volgens mij heb ik een dag later ProCreate al aangeschaft en ben ik begonnen met dingetjes uitproberen.

Ik heb als kind héél veel getekend, maar verder dan fotomodellen en paarden kwam ik niet. Les of cursus heb ik nooit gehad, dat is niet zo mijn ding. Ik wil alles op mijn eigen manier leren en uitvinden. Dat is ook hoe ik vroeger toetsen heb leren spelen. Gewoon op gevoel. Trial and error. Lessen volgen was niet aan mij besteed. Geen zin, geen geduld. Te saai, te langdradig.

Ik herinner me wel een cursus houtskooltekenen, waar ik voortijdig mee gestopt ben, tot grote teleurstelling van de leraar. Volgens mijn moeder (die nog in hetzelfde dorp woont) had hij het er tijden later nog over dat hij het zo jammer vond omdat ik echt talent zou hebben. Sweet. 🙂

Ik vond het eerlijk gezegd maar saai en houtskool was niet per definitie een prettig materiaal om mee te werken. Dat schrapende geluid als je je stukje houtskool op de verkeerde manier op het papier zette. Brrr! Om over de zwarte vegen op kleding et cetera nog maar te zwijgen…

Op dertien maart, koud twee weken nadat ik begon met een voor mij totaal nieuwe app, had ik de eerste creaties al gemaakt. Van portretten van Mark Owen (voor de verjaardag van Renee) en Elvis (voor m’n moeder) tot een krijtbord-achtige illustratie en diverse andere dingen. De klapper was wel het portret van m’n vader die 2 jaar geleden overleed. Op dat moment leek dat ook wel het hoogst haalbare qua tekenprestaties. Realistisch tekenen had ik nooit eerder gedaan.

Toch was er één iemand die al vanaf dag één dat ik het tekenen weer oppakte na twintig jaar (en een tussentijdse opvlieging tijdens de 30 Day Art Challenge begin 2019) in m’n hoofd zat en die ik dolgraag opnieuw wilde tekenen. Ik zeg opnieuw, omdat ik dat 24 jaar geleden ook al eens deed.

Toen op een totaal ander niveau en meer in de vorm van een schets, maar onmiskenbaar een portrettekening. Ik heb het over Gary Barlow, vooral bekend als leadzanger van Take That en de man waar ik al zo’n 25 jaar fan van ben, al ben ik nooit zo heel outgoing over dat soort dingen.

Handtekening Gary Barlow

De tekening die ik destijds maakte, stuurde ik zelfs naar hem op (ik wist zijn huisadres en ben er zelfs ooit geweest tijdens een vakantie in Manchester), samen met een brief waarvan ik echt niet meer weet wat erin stond, de eerste selfie die ik ooit maakte (ik heb die foto nog) en een kleinere kopie van mijn tekening, met de vraag of hij die zou willen signeren en naar mij terugsturen.

Een gefrankeerde envelop meesturen was ik dan weer vergeten, dus ik had niet gerekend op respons. De verbazing en blijdschap waren dan ook groot toen ik in november 1996 post uit Engeland ontving. Post van Gary!

Met de gesigneerde tekening en zelfs een kaartje uit Cheshire met een persoonlijk krabbeltje erop, waar hij blijkbaar zelf moeite voor had gedaan want die kaart had ik absoluut niet meegestuurd. 🙂

De man is door de jaren heen wel wat veranderd (wie niet, na 25 jaar), maar ik ondanks dat ik nooit zoveel gerucht geef of ik fan ben van iemand, staat mijn bewondering voor hem na al die tijd nog altijd als een paal boven water.

En omdat ik wel van een goede challenge houd, besloot ik mezelf uit te dagen een portret van hem te tekenen waarbij ik zou streven naar het ultieme niveau van perfectie. Maar of dat zou gaan lukken?

Juist omdat het perfect moest worden, schoof ik het lang voor me uit. Ik ken mezelf: Als ik me eenmaal op zoiets stort, wordt dat een enorm project, een massive job, iets wat enorm veel tijd en energie kost en daar moest ik wel klaar voor zijn.

Zo’n drie weken geleden begon ik dan toch eindelijk, aanvankelijk vrij huiverig, want ik had de lat inmiddels al onmogelijk hoog gelegd en de prestatiedruk was vanaf het begin al zó hoog, dat ik er oprecht nerveus van werd.

Hoe onzeker ik ook ben over dingen als m’n uiterlijk en mijn waarde als mens, over de dingen die ik doe, qua prestaties, ben ik juist altijd heel zelfverzekerd. Ik weet wat ik doe en als ik iets doe, dan doe ik het ook goed.

Ik ga voor 100% kwaliteit en niet minder en ben ras-perfectionist. Toch was ik onzeker. Ik hoefde aan niets of niemand verantwoording af te leggen, maar de druk die ik mezelf oplegde was huge. Toch zette ik door. Dat portret moest er komen.

Volgens mij was het 15 maart dat ik begon. Van die datum is in elk geval de eerste foto die ik maakte. Ik postte zo nu en dan ‘teasers’ op social media om m’n volgers een beetje op de hoogte te houden van de vooruitgang.

De opzet met enkel schetslijnen heb ik overigens volgens mij een week eerder al gemaakt, maar ik was er op dat moment toch nog niet klaar voor om de sprong in het diepe aan te durven en deze zelf opgelegde uitdaging volledig te kunnen accepteren.

Hierboven zie je een aantal van die foto’s. Allemaal gemaakt van het scherm van mijn iPad Doet er verder niet toe, het ging om het idee en ik wilde de tekening zelf nog niet delen zolang hij nog niet klaar was. En daar ging dus aardig wat tijd overheen!

Donderdagavond om 19:45 uur was hij dan eindelijk af. Veertig uur op de kop af en in totaal 80.000 ‘pen strokes’. Het leuke aan ProCreate is dat je bij de canvas statistics precies kunt zien hoeveel tijd je aan een tekening gewerkt hebt en ook het aantal pen-streken wat je hebt gedaan.

Ondanks dat ik een paar keer zo’n vier uur non stop aan de tekening heb gewerkt, heb ik die 40 uur dus uiteraard niet aan één stuk gedaan. Dat zou onmogelijk zijn. Een soort tekenmarathon!

Omdat het erg intensief is en je continue heel geconcentreerd en gefocust moet zijn, leek het me verstandig om het zoveel mogelijk in sessies van maximaal één á twee uur te doen. Maar omdat ik echt een workaholic ben met dit soort dingen en lastig los te rukken uit mijn flow, ging dat er ook wel een paar keer flink overheen. De langste sessie was denk ik wel de laatste. Die duurde van 14:30 tot 19:45. Ruim vijf uur dus.

En dan is ie daar opeens. Mijn held Gary in een tekening die zó realistisch oogt dat ‘t een foto zou kunnen zijn. Ik denk zelfs dat mensen die niet weten dat ‘t een tekening is, het ook voor foto aanzien, misschien een gefotoshopte versie, maar zéker geen tekening. Maar dat is het dus wel!

Elk lijntje en stipje, elke pixel die je ziet is door ondergetekende met de hand aangebracht. Met dank aan mijn geliefde Apple Pencil, die waarschijnlijk op dit moment zwaar overspannen ligt te zijn in zijn rood fluwelen etuitje van de HEMA. 🙂

Ik heb de tekening tot in de kleinste details uitgewerkt. Van de moedervlekjes in z’n nek tot aan de fijne lijntjes in zijn gezicht, de huidtextuur, elk haartje op z’n hoofd én kin één voor één met de hand aangebracht. De spikkeltjes in zijn irissen en sproetjes op zijn neus en voorhoofd.

Ook bedacht ik een creatieve manier om mijn art-signature in de tekening te verwerken, in de vorm van mijn initiaal (de letter E) verwerkt als een kleine en subtiele tattoo in zijn hals, waarvan de vorm lichtjes is geïnspireerd op de tattoo van de letter D die hij op z’n arm heeft. Details!

Voor iemand die toch behoorlijk slechtziend is, ben ik extreem gefocust op detail. In het dagelijks leven, maar zeker bij dit soort dingen. Of misschien juist wel vanwege mijn beperkte zicht, omdat ik de dingen die ik kan zien, waarschijnlijk beter en gedetailleerder bekijk dan iemand die ‘alles’ ziet en daardoor misschien wat oppervlakkiger naar dingen kijkt dan ik.

Als je me wat langer kent, weet je dat ik er niet de persoon naar ben om met de dingen die ik kan of doe (ik vind talent hebben arrogant om te zeggen over jezelf) van de daken te schreeuwen. Ik weet dat ik veel in huis heb, dat ik behoorlijk goed ben in best een aantal dingen, maar je hoort me er niet over. Ik ben liever bescheiden en blijf graag op de achtergrond, want dat is veiliger.

Met dank aan mijn geliefde Apple Pencil,
die waarschijnlijk op dit moment zwaar overspannen ligt te zijn in zijn rood
fluwelen etuitje van de HEMA.

Trots is ook een woord wat ik niet graag gebruik. Wat niet bij me past, wat ik zelden of nooit in de mond neem, toch voel ik het dit keer wel. Want wat ik hier neergezet heb, hoe ik deze uitdaging heb vormgegeven en voltooid, It blew my own mind!

Het is bijzonder als je jezelf nog kunt verrassen. Dingen voor elkaar krijgt die je echt niet voor mogelijk had gehouden. Nu roep ik nooit ‘dat kan ik niet’, maar er zijn altijd dingen waarvan je weet dat dat een brug te ver is. Maar als je het dan toch voor elkaar krijgt, dat gevoel is magisch!

Sowieso was het een bijzonder proces om deze tekening te maken. Op de één of andere manier voel je je heel verbonden met iemand op het moment dat je die persoon dagenlang en urenlang van zo dichtbij bekijkt, ook al is het dan in digitale vorm. Datzelfde had ik ook met het portret van mijn vader en door en tijdens dat tekenproces heb ik hem ook fouten kunnen vergeven.

Gary ken ik niet in het echt, ik heb hem zelfs nooit ontmoet, alleen vanaf een afstandje gezien en natuurlijk die kaart van hem gekregen, maar toch kun je een bepaalde vorm van verbondenheid voelen met zo iemand. Fangirly of niet.

Het was bijzonder om door te maken en grappig genoeg zag ik gaandeweg tijdens het tekenen van elk afzonderlijk aspect van zijn gezicht, ook beelden van hem door de jaren heen. Het voelde haast als een soort tijdreis. 🙂

In onderstaande tweet van een andere fan, heeft ze mijn tekening én de foto die ik als referentie heb gebruikt naast elkaar gezet. Kun je zelf beoordelen of ‘t een beetje lijkt. 🙂 Overigens is dat al een wat verouderde versie van de tekening, want nadat ik er donderdagavond van overtuigd was dat ie klaar was, heb ik nog minstens drie keer dingen verbeterd en veranderd. De versie die je in dit artikel ziet, is de meest recente!

De tekening was donderdag dus af en ik heb hem meteen op mijn socials gezet en in een tweet aan Gary zelf gestuurd. De tijd dat je iets naar iemands huis opstuurt is wel over, maar gelukkig is social media daarvoor in de plaats gekomen. Een reactie bleef aanvankelijk uit en ik had me er, zij het met de nodige moeite, al min of meer bij neergelegd dat ik het zonder zou moeten doen.

Er waren zelfs diverse andere fans die de taak op zich leken te hebben genomen om hem zo’n beetje te ‘spammen’ met mijn tekening, zodat hij zou gaan reageren. Iets wat ik superlief vond, maar ook een tikje ongemakkelijk (ik voelde me al schuldig dat ik hem zelf twee tweets had gestuurd). Desondanks heb ik dat wel ervaren als ontzettend hartverwarmend! Sowieso heb ik enorm veel lieve en enthousiaste reacties van fans gekregen, wat ik supertof vind!

Maar die reactie kwam er dus alsnog, op maandag 11 mei. Hij leek er duidelijk echt van onder de indruk te zijn, is me meteen gaan volgen en heeft me zelfs nog een privéberichtje gestuurd. Iets wat je van iemand die toch behoorlijk bekend is en vier miljoen volgers heeft, niet verwacht. Een eenvoudige reactie leek me het hoogst haalbare en daar was ik al heel happy mee.

Ik ben een heel nuchtere Hollandse en nooit het type ‘hysterische fan’ geweest, maar deze man heeft al zo’n 25 jaar mijn hart en dan hou je toch een zwak voor zo iemand. Als er dan zoiets als dit gebeurt. Ja dan zit ik gewoon even heel gelukkig te wezen in mijn ‘Barlow bubble’. 😀

Voorlopig is dit wel mijn laatste portret. Ik merkte aan heel veel dingen en met name aan die onzekerheid die me toch regelmatig bij de keel greep, dat ik de lat eigenlijk veel te hoog had gelegd en ondanks dat ik het ondenkbare toch voor elkaar heb weten te krijgen, is het nu wel even welletjes en hou ik me voorlopig alleen nog maar bezig met illustraties die relatief snel klaar zijn (gemiddeld tussen de 3 en 5 uur is best snel voor een gedetailleerde afbeelding).

Soms moet je gewoon stoppen op het hoogtepunt en voor mijn gevoel is dit nu écht het hoogst haalbare, het uiterste wat ik van mezelf kan vragen en verlangen, het maximale wat ik aankan qua skills en prestatiedruk. Nu weer even tijd voor ontspanning en wat andere projectjes. Ik blijf zeker tekenen, maar voorlopig wel even een heel stuk laagdrempeliger! 🙂

Ken jij Gary? En wat vind je van mijn tekening?

D I S C L A I M E R *
Zoals voor alles op mijn blog geldt, is het niet toegestaan om foto’s, tekst, artwork of andere door mij gemaakte content zonder toestemming en/of naamsvermelding te gebruiken, dat geldt uiteraard ook voor de tekening. Ik heb er heel veel tijd, moeite en aandacht aan gespendeerd en dan is het niet leuk als zoiets op internet een eigen leven gaat leiden.