Vandaag, precies 17 jaar geleden, werd ergens in Nederland een piepklein wit hondje met bruine oortjes en een bruine vlek op zijn buikje geboren. Waar dat was weet ik niet, hoe hij er als pup uitzag ook niet, maar dat was dus mijn kleine terriër Bas.

Zoals ik misschien weleens verteld heb, kwam Bas pas in mijn leven toen hij net één jaar was geworden. Volgens mij – als ik het me goed herinner – was het zelfs de week na zijn verjaardag dat ik ‘m met de trein in Loosdrecht ging halen, bij mensen die hem wegens omstandigheden niet konden houden. Een nogal pluizig en iets te mager hondje, wat ik direct in mijn hart had gesloten.

Vandaag schrijven we 10 augustus 2020 en as we speak, loopt datzelfde hondje – nog altijd klein maar zéker niet over de kop te kijken – op een drafje langs de computerstoel waarop ik zit. He’s still there! Een oud mannetje met typische ouderdomsklachten, maar met nog altijd the spirit in his eyes en duidelijk niet van plan om ermee op te houden.

Ballonnen met de leeftijd van Bas

Het is niet altijd gemakkelijk geweest. De eerste jaren had hij last van een vrij extreme vorm van verlatingsangst en niets werd gespaard als ik het ook maar waagde om een kwartier van huis te gaan zonder hem. Ook heb ik weleens een buurman aan de deur gehad die dreigde de voordeur in te trappen als ik niet snel zo’n halsband met stroom voor mijn hond aanschafte (à € 80) omdat hij last het van het blaffen van Bas.

Die beulenband is er nooit gekomen, de buurman heb ik naar huis gestuurd met de boodschap dat hij vooral moest proberen een deur in te trappen dat we dan weleens zouden zien wie er dan aan het kortste eindje trok. Nooit meer gezien. Ook nu Bas ouder is, komen daar ook minder leuke dingen bij kijken. Hij kan behoorlijk humeurig en dwingend zijn en loopt vooral in de avonduren vaak urenlang door huis te draven.

Maar een hond zonder karakter is wat mij betreft geen echte hond, dus ondanks dat ik soms ook weleens gefrustreerd ben door zijn gedrag of te moe ben om voor de zoveelste keer met hem uit te gaan terwijl hij eigenlijk niets hoeft, is Bas mijn kleinste én mijn grootste vriend tegelijkertijd. De liefde van een dier is onvoorwaardelijk, iets wat je bij mensen vrijwel nooit tegenkomt en we zijn nog altijd onafscheidelijk.

Bas 17 jaar

Voor zijn zeventiende verjaardag heeft ie onlangs al een prachtcadeau gekregen, namelijk een buggy waarin ik hem rond kan rijden. Lange einden wandelen zit er sinds een half jaar niet meer in, maar hij geniet wél van buiten zijn en op die manier kan hij toch de buitenlucht en allerlei interessante luchtjes opsnuiven, zonder dat hij er te moe van wordt. En ik kan zodoende ook weer eens wat verder wandelen. Win-win!

Maar natuurlijk hoort er bij een verjaardag ook lekker eten, dus zocht ik wat snacks voor hem uit bij de dierenwinkel en kreeg er zelfs één cadeau. M’n moeder kwam zondag een paar bakjes rabarber voor me brengen plus een cadeautasje voor de aanstaande jarige, met een leuke kaart en nóg meer lekkers. Wat een verwennerij!

Het enige waar hij het zonder zal moeten doen, is het traditionele verjaardagsetentje bij de pannenkoekenbakker met een peuterpannenkoek voor meneer. Veel te warm, te veel gedoe qua corona en omdat Bas het afgelopen half jaar best in veel dingen veranderd is, weet ik niet eens zeker of hij het nog leuk zou vinden om daar te zitten. Dus bak ik zelf een stapeltje. Ook lekker en ook nog eens een stuk voordeliger!

Sowieso is het denk ik wel de meest tropische verjaardag die hij ooit heeft gehad in al die jaren, maar met een lekker voetenbadje voor ‘m in de tuin, de ventilator op standje orkaan, een koele natte doek binnen handbereik, vrolijk gekleurde ballonnen tegen de deur en de nodige versnaperingen, wordt het alsnog een echt hondenfeestje!

17 jaar