Dat je maandenlang je stinkende best doet (inclusief jezelf in duizend bochten wringen zo nu en dan) om je keurig aan alle maatregelen te houden, daar ook goed in slaagt en dan alsnog begin september in een stikdonkere hal zit voor een coronatest. Hoe dan? Daar vertel ik je vandaag meer over.
Het was begin vorige week dat ik merkte dat ik buitengewoon moe was. Toevallig (of niet) genoeg begon dat zo’n beetje tegelijk met ‘t einde van de zonovergoten dagen. Nu ben ik sowieso iemand die gevoelig is voor ‘de donkere dagen’, maar meestal hakt de zogenaamde winterdepressie er een paar maanden later pas in. Ik vond dit dus een beetje aan de vroege kant, maar zocht er verder niets bijzonders achter.
Zo moe…
Aanvankelijk kon ik me wel verenigen met het idee om eens een paar middagen op de bank te spenderen. De afgelopen maanden waren voor mij een aaneenschakeling van activiteiten en als ik 10 minuten per dag op de bank zat, was dat veel. Ik probeerde al eens eerder gewoon even lekker op de bank een boek te lezen, maar kon er de rust nooit voor vinden. Nu ik moe was, lukte dat een stuk beter.
Toch zat het me niet lekker. Het was geen normale vermoeidheid, maar de soort waarbij het lijkt alsof je ledematen opeens met lood behangen zijn, alsof de zwaartekracht tien keer harder aan je trekt.
Alles kostte moeite, zelfs een rondje lopen met Bas. Energie om dingen te doen die geen fysieke inspanning kosten zoals tekenen of bloggen, had ik ook niet. Een beetje lezen, YouTube en Netflix kijken, dat was het wel.
Desondanks pushte ik mezelf eerst nog wel om toch actief te blijven. Wandelen, fietsen. Weliswaar wat minder dan normaal (al liep ik zaterdag nog 6 km aan één stuk met de BasMobiel). Maar het ging niet van harte en ik besloot uiteindelijk dat mezelf steeds dwingen ook geen nut had, omdat ik alleen nog maar vermoeider raakte.
Bas in de buggy
Donkere dagen
Toen ik vorige week donderdag verhoging bleek te hebben (37,8°C), besloot ik voor de zekerheid even te bellen naar het nummer waar je een coronatest kunt aanvragen, van de GGD zeg maar. Of ‘t nodig was om me te laten testen bij enkel vermoeidheid en wat verhoging.
En een beetje kortademigheid bij inspanning waar ik normaal geen last van heb. Nee dat was niet nodig. Kijk het even aan. Als de temperatuur oploopt of ik andere klachten zou krijgen, dan zou het beter zijn om wel een test te laten doen.
De verhoging verdween dezelfde avond, de vermoeidheid bleef. Fysieke klachten kreeg ik niet, wel mentale. Ik kreeg last van mijn angsten en daarnaast een algemeen ellendig en ‘donker’ gevoel. Ik weet uit ervaring dat ik mentaal kwetsbaarder ben bij vermoeidheid en dat dit ook vaak een trigger is voor mijn angststoornis.
Ik vloog tegen de muren op want op de bank hangen, is zo’n beetje het slechtste wat ik kan doen als ik last van mijn angst heb. Eruit, dingen doen. Maar dat ging dus niet. Zelfs met de beste wil van de wereld kon ik mezelf niet op de fiets slepen voor een rondje stevig trappen en lopen ging nog minder. Ik was naar Albert Heijn gereden voor wat boodschappen op donderdagochtend en dat was al een hele bevalling.
Met de hulp van mijn rots in de branding genaamd oxazepam sloeg ik mezelf door die donkerste dagen heen en nadat ik maandag naar de huisarts gebeld had om een nieuwe voorraad te bestellen, belde ik na enige aarzeling even later terug om advies te vragen over mijn klachten en of het tóch corona-gerelateerd zou kunnen zijn.
ja-nee-ja-nee
De assistente wist het niet, moest om mijn vraag te kunnen beantwoorden eerst in de boeken duiken en kwam uiteindelijk met het verdict dat ze de huisarts zou vragen wat verstandig was om te doen. In de tussentijd belde ik zelf nogmaals het GGD waar ik ook niks mee opschoot en het antwoord van de huisarts bleek uiteindelijk ook alleen maar ‘vraag het aan het GGD’ te zijn. Dat had ik dus al gedaan. Twee keer.
Ik had nu een mevrouw aan de telefoon die zich direct vastbeet op de kortademigheid, terwijl deze vrij licht was en naar mijn vermoeden puur met de vermoeidheid te maken had. Sowieso weet ik ook dat je conditie achteruit rent als je een poosje niks doet, al is het maar een week. Vermoeidheid alleen is geen duidelijk corona-symptoom, al beweren sommige websites dan weer van wel. Lekker duidelijk weer allemaal!
Uiteindelijk een derde keer naar GGD gebeld en dit keer kreeg ik een heel praktisch ingestelde man aan de telefoon. Hij adviseerde me toch een test te laten doen. Om van het getwijfel af te zijn en als ik klachten zou houden en géén corona zou hebben, ik een afspraak bij de huisarts kon maken, zonder het risico te lopen dat ik vanwege corona-vermoedens niet welkom was.
Mijn leenfiets alias ‘gebakje’.
Omdat er op dat moment geen plek vrij was voor een test, boekte ik die niet veel later via de website coronatest.nl en kon de volgende ochtend om 11:21 uur terecht. Eén probleempje: Ik had net die ochtend mijn fiets weggebracht voor z’n jaarlijkse beurt en een paar uur later een telefoontje gekregen dat er wat onverwachte reparaties te doen waren en hij daardoor tot woensdag zou moeten blijven.
Gelukkig kon ik een leenfiets krijgen, al was dat er aanvankelijk één met terugtraprem waarbij ik mezelf, de fiets én een onschuldige passant al bijna in de kreukels reed, dus toch maar even terug en gevraagd om één met handremmen. Een echt gebakje met een wiebelend zadel, scheef voorwiel en niet al te beste remmen, maar het was beter dan zo’n 8 kilometer moeten lopen in mijn huidige vermoeide toestand!
De test
De test-locatie in Gorinchem is in de evenementenhal. Een plek waar ik niet vaak ben geweest, maar die ik toch heel anders ken dan de donkere, haast spookachtig aandoende hal met zwarte vloertegels die ik nu zag. Er was iemand in een auto voor me waar ik minimaal 10 meter achter bleef, maar verder was er niemand te zien die zich kwam testen. Lekker rustig!
Eenmaal binnen werd ik vriendelijk verwelkomd door twee ‘marsmannetjes’. Een man en een vrouw gekleed in plastic pakken met grote schermen en maskers op hun hoofd. Het viel me op hoe uitermate vriendelijk en zachtaardig ze waren.
Zo iemand weet je echt op je gemak te stellen. Ik kreeg een folder en een papieren zakdoekje in m’n hand gedrukt. De laatste moest ik direct gebruiken om m’n neus eens goed te snuiten. Lekker gênant om dat te doen als er mensen naast je staan. 
Vervolgens kwam de truc met het wattenstaafje. Eerst in je keel, daarna je neus. Best vervelend, vooral die in m’n neus. Maar het was zo gebeurd. Het hele circus duurde hooguit een paar minuten en toen mocht ik dwars door de evenementenhal fietsen (waar ik stiekem een groot genoegen in schiep) om via een andere uitgang weer naar buiten en richting huis te kunnen.
GGD folder coronatest
En eenmaal thuis was het dus een kwestie van wachten. En thuisblijven. Want dat moest tussen de test en de uitslag. Iets waar ik bepaald geen problemen mee had, want ik heb sowieso het grootste deel van de dag geslapen. Elke keer als ik dacht dat ik nu echt wel weer een beetje wakker was, viel ik een uur later weer in slaap.
Met name ‘s avonds keek ik best vaak of er al een bericht binnen was van de uitslag en logde in op de website. De mail met de afspraakbevestiging had de vorige dag bijna 12 uur op zich laten wachten, dus wie weet zou ook nu de mail zelf pas veel later komen dan dat de uitslag online stond! Beter het zekere voor het onzekere.
Die uitslag zou dus binnen 48 uur volgen, maar ik ken iemand die zich een tijdje geleden ‘s middags had laten testen en ‘s avonds rond 11 uur de uitslag had, dus het kón. Maar ik moest nog iets langer geduld hebben. Echt nerveus was ik er niet over. Nog geen fractie van de nervositeit die ik voel bij bijvoorbeeld een borstonderzoek, iets wat ik nota bene elk jaar laat doen. Maar je bent er toch mee bezig. Stel dat…
De volgende ochtend om 10:26 uur kwam de uitslag. Ik lag op dat moment nog in bed al was ik al wel een poos wakker en ik had net liggen bedenken wat ik zou doen met Bas uitlaten. Want die moet er wél uit, maar ik wilde ook binnen blijven. Het mailtje verklapte niets over de uitslag, daarvoor moest je inloggen met DigID op de eerder genoemde website. En de uitslag was dus goed! Negatief: positief nieuws!
Ondanks dat ik er dus niet heel nerveus over was, voelde ik me wel erg opgelucht. Niet in het minst omdat dat ik nu ook weer ‘legaal’ naar buiten kon, want zolang ik niet naar buiten zou kunnen zou ik m’n fiets niet op kunnen halen, geen kattengrit kunnen halen terwijl de kattenbak verschoond moesten zelfs Bas zou ik eigenlijk niet uit kunnen laten. Niet het einde van de wereld, maar nu het wel kon, was dat fijn.
Ik mocht geen typische coronaklachten hebben, ik heb verantwoordelijkheidsgevoel en als de regel thuisblijven is, dan doe ik dat. Ik maakte me dan ook vooral zorgen om praktische dingen als ik het virus zou hebben. Want alleen wonen en niet echt sociale contacten hebben, brengt in zo’n situatie opeens wel veel problemen met zich mee.
Het toeval wil dat gister ook een uitzonderlijk mooie ‘nazomerdag’ was waar ik volop van heb genoten. Aangezien mijn vermoeidheid helaas niet meteen weg is met het ontvangen van een goed resultaat van de test, heb ik wel veel te gek gedaan met drie wandelingen met Bas, boodschappen doen (op mijn eigen fiets) en nog het één en ander. Dat heb ik vandaag op m’n bordje, maar dat heb ik er graag voor over!
Waar de vermoeidheid en de verhoging af en toe dan vandaan komen weet ik dus niet, maar aangezien het sinds gister toch duidelijk de goede kant op gaat, verwacht ik dat ik me met een paar dagen weer helemaal de oude voel en zie ik ook geen noodzaak om daar een extra afspraak bij de huisarts voor te maken.
Doseren is het sleutelwoord in dit geval, want ik weet van mezelf dat ik me gedraag als een overenthousiaste jonge hond als ik me een tijd niet lekker heb gevoeld en het welgeteld één dag wat beter gaat.
Ik ben in elk geval een ervaring rijker, al is dat er niet per se één die ik me 10 jaar later nog graag wil herinneren. Heb jij ook een coronatest gehad en wat vond je ervan?
Kan je verhaal goed begrijpen.