Nee, dit gaat niet over mijzelf, maar over Bas. En eigenlijk ook nog in de verkeerde volgorde, maar andersom liep de titel net wat minder ‘lekker’. Ik heb sowieso alweer twee weken niets op m’n blog geschreven en dat komt voornamelijk omdat ik niet zo lekkere weken achter de rug heb. Veel stress en angst en weinig bloginspiratie.
Het begon vorige week maandag, toen ik opstond met hevige hoofdpijn. Vervelend, maar nog niet direct zorgwekkend. Dat begon ik het pas te vinden toen het een paar dagen later nog steeds niet weg was en ik daar toch wel wat ongerust over begon te worden. “Het ging toch over Bas?” Ja, dat deel komt nu!
Zeer oog
Dinsdagochtend, niet lang na het opstaan en net voor het eerste uitlaatrondje van de dag, merkte ik dat Bas zijn linkeroog stijf dichtkneep en er pijn aan leek te hebben. Zijn oogje traande hevig en ik dacht dat hij zich waarschijnlijk ergens aan gestoten had en dat het ‘zo’ wel weer open zou gaan. Dat gebeurde dus niet.
Een paar uur verder en het oogje zat nog stijf dicht en ik begon me steeds ongeruster te voelen. Doordat Bas veel slechter is gaan zien, botst hij regelmatig tegen dingen op (ook binnen). Zoiets is een paar maanden geleden ook eens gebeurd, maar dat was vrij snel weer oké, dus dat had ik deze keer ook verwacht.
Toen het dus niet beter leek te gaan heb ik een afspraak bij de dierenarts gemaakt waar ik dezelfde middag terechtkon. Bas in de fietskar en op naar Ranzijn, het tuincentrum waar ook een dierenarts zit.
Eigenlijk zat ik bij een dierenarts in Zuilichem, maar omdat dat qua vervoer een stuk lastiger is en ik eigenlijk gedwongen ben dat met de taxi te doen wat ik vanwege corona niet wil, ging ik dus naar deze dierenarts.
Bas met een geel oog
Eenmaal bij de dierenarts werd Bas mee naar binnen genomen. Ze hadden van tevoren al gezegd dat vanwege corona de eigenaar van het dier niet mee in de behandelkamer mocht en ik merkte dat ik dat toch wel behoorlijk moeilijk vond.
Ik ben altijd samen met hem en omdat hij vanwege de beperkingen die zijn ouderdom met zich meebrengt eigenlijk continu begeleiding nodig heeft, vertrouw ik hem zelfs niet meer aan iemand toe voor een simpel uitlaatrondje. En dan je hondje achter een deur te zien verdwijnen, dat was moeilijk, zeker omdat ik al zoveel stress had.
Een heel lang kwartier verder kwam Bas weer naar buiten met een knaloranje oog. De dierenarts vertelde me dat hij een beschadiging op zijn hoornvlies had, waar ik best van schrok. Maar hij zou pijnstillers en zalf meekrijgen die ik vier keer per dag op zijn oogje moest druppelen en ondanks dat het wat langer kon duren om te herstellen omdat het een oude hond is, zou dat waarschijnlijk wel gaan helpen.
Ruim € 40 armer en met een controleafspraak voor over een week, reed ik vervolgens weer met Bas naar huis. Het oranje oog kwam door de gekleurde vloeistof die ze in zijn oog hadden gedruppeld om de beschadiging goed in beeld te kunnen brengen. Dat zou wel weer slijten, het zag er alleen wat gek uit.
Genezing
Gelukkig merkte ik de volgende dag al dat zijn oogje weer open ging en ook de hele dag open bleef, alleen ’s morgens duurde het de eerste dagen soms wat langer voor ie ‘m goed open deed.
Ondanks dat ik aanvankelijk had getwijfeld of het me vanwege mijn slechtziendheid wel zou lukken om hem in zijn oog te druppelen, ging dat best goed en gaf ik hem elke keer een snoepje als ik hem had gedruppeld, om het ‘leed’ een beetje te verzachten. Dat leek te helpen!
De dinsdag erop reden we dus weer hetzelfde ritje. Ik op de fiets en Bas in de fietskar. Ik had er inmiddels wel vertrouwen in dat zijn oogje op zijn minst weer voor een deel beter zou zijn, dus de blijdschap was groot toen de dierenarts na een korte check terugkwam met hem en liet weten dat de beschadiging van volledig was hersteld en dat dit zelfs vrij uitzonderlijk was omdat Bas tenslotte toch een heel oude hond is.
In uitgelaten stemming verlieten we het tuincentrum, maar niet voordat ik Bas een zakje snoepjes uit had laten kiezen waarvan hij buiten op de parkeerplaats minstens een derde heeft gegeten en ikzelf een oliebol scoorde bij de kraam die net buiten de ingang stond. Even samen genieten van dit goede nieuws!
Matching jassen!
Zo ziek als een hond
Mijn eigen hoofdpijn was helaas nog steeds niet over, inmiddels ruim een week verder. Ik merkte dat ik me daar steeds angstiger over voelde, maar probeerde er het beste van te maken en niet al te veel toe te geven aan de angst. Nu Bas zijn oog weer helemaal beter was verklaard, was dat tenminste al een zorg minder!
Totdat hij de nacht van dinsdag op woensdag, dus de nacht nadat we voor controle bij de dierenarts waren geweest, opeens flink moest overgeven en zelfs tot twee keer toe. Ik weet het aan de snoepjes die hij had gehad.
Waarvan ik hem in mijn blijdschap iets meer had gegeven dan ik normaal zou doen. Omdat zijn nieren al een paar jaar minder goed werken en hij daar speciaal dieet voor heeft, is zijn stofwisseling heel gevoelig.
Maar ook woensdag moest hij weer een paar keer overgeven en mijn zorgen groeiden. Toen hij ’s nachts weer bijna de hele nacht wakker is geweest (en ik dus ook) en nóg meer moest spugen, was dat voor mij wel genoeg reden om aardig in paniek te raken. Het punt is dat als je eenmaal al stress of angst hebt dat heel gemakkelijk door andere dingen nog verder wordt aangewakkerd.
Het was ronduit een ellendige nacht en niet alleen omdat ik niet heb geslapen. Ik was zó angstig en voelde me vreselijk naar en alleen. Ik vind het wel een hele prestatie dat ik tot twee keer toe een naderende paniekaanval heb kunnen bedwingen.
Maar ik had zoiets van, als ik nu helemaal de controle los laat ben ik nergens meer. Als er echt iets erg mis is met Bas moet ik blijven functioneren om voor hem te zorgen en ik zag de naarste scenario’s al aan mijn geestesoog voorbij trekken.
Lekker slapen
Vooruitgang
Bas sliep tot 4 uur ’s middags na die ellendige nacht. Hij zal kapot moe geweest zijn door twee doorwaakte nachten en verschillende keren zijn maaginhoud legen op een niet al te natuurlijke en prettige manier. Ondanks dat juist dat slapen ook weer stress veroorzaakte, want o jee nu is hij dus wel héél erg ziek, liet ik hem lekker liggen.
Slaap is uiteindelijk ook de beste vorm van genezing voor het lichaam en dat geldt net zo goed voor honden. ’s Avonds was hij alweer een stuk kwieker en had ook wel zin om wat te eten. Omdat ik het idee had dat hij ook een beetje moeilijk at en om zijn maag nog wat te ontlasten, heb ik zijn brokken wat zachter gemaakt met een klein beetje water en hij hield alles binnen gelukkig!
Ik denk dat het toch het gevolg is geweest van te veel snoepjes. Gedurende de week dat ik zijn oog moest behandelen, kreeg hij een snoepje na elke druppelsessie, vier keer per dag dus.
Aangezien hij normaal hooguit 1 of 2 snoepjes per dag krijgt en ook niet dagelijks, is dat nogal een verandering. Tel daarbij het iets te veel aan lekkernijen op de dag dat ik te horen kreeg dat zijn oogje weer beter was en dat zal alles bij elkaar gewoon te veel geweest zijn. Voorlopig krijgt hij dus écht alleen brokken!
En… beter!
Inmiddels is het dus zaterdag en heeft hij niet meer gespuugd en lijkt weer helemaal de oude te zijn en ben ik daar dus een stuk geruster op. Wat mijn hoofdpijn betreft, die is helaas nog steeds niet over, maar ik ben donderdagochtend bij de huisarts geweest en het is naar alle waarschijnlijkheid een voorhoofdsholteontsteking. Dáár kan ik wel mee leven. Sowieso is de pijn al een stuk minder dan in het begin en zeker nu ik me er niet meer continu zorgen om maak, ligt de focus daar ook niet meer zo.
Al met al roerige weken gehad, maar met goed einde! Ik verwacht begin volgende week ook het hulpmiddel met de post te ontvangen wat ik voor Bas heb besteld: Een tuigje waar een ring aan vast zit die als een soort aureool om zijn kop hangt. Als hij dan ergens tegenaan loopt, vangt de ring de ‘klap’ op en niet zijn koppie!
Gistermiddag hebben we een heerlijk lange wandeling gemaakt over de dijk en door het parkje wat bij Dalem ligt en ik zag ‘m gewoon genieten van het zonnetje. Kijk, daar doe ik het voor.
Dat Bas oud is, is voor mij geen reden om de boel gewoon te laten als hij iets mankeert. Hij verdient de beste zorg en zéker op zijn oude dag. Onderstaande foto’s maakte ik gister, we zien er allebei weer een stuk meer ontspannen uit!
