Weet je het nog? Die eerste lockdown en die enorme berg zelfgemaakte kaartjes die ik maakte en in de verste uithoeken van Gorinchem uitdeelde en bezorgde? Ik heb dat een paar weken gedaan en hield er een heel goed gevoel aan over om een kleine bijdrage te hebben geleverd om mensen toch weer even een glimlach te bezorgen.

uitputtingsslag

En toen kwam er nóg een lockdown. Een strengere. En niet bepaald in een periode dat de vogeltjes vrolijk fluiten en de bloemetjes mooi bloeien. Grauw, grijs, koud. Je zou het haast uitzichtloos noemen.

Dat schrijf ik hier nog vrij luchtig, omdat ik me gelukkig mag prijzen dat ik zelf weinig nadelige effecten ondervind van de lockdown. Maar ook omdat hetgeen waar ik momenteel mee bezig ben, me gewoon veel positieve energie geeft.

Toch kan ik me best levendig voorstellen dat deze tijd voor erg veel mensen wél redelijk dramatisch is, om uiteenlopende redenen. De eerste lockdown was het vooral de schrik die erin zat, de nieuwigheid ervan, nu lijkt het meer een kwestie van ‘hoe lang hou ik dit nog vol’ en die oneindig lijkende tunnel. En laat ik met dát fenomeen nu zelf wel genoeg ervaring hebben opgedaan, zij het dan in een heel andere context.

Lockdown nummer twee duurt inmiddels al vijf weken en al die tijd kriebelde het om weer iets te doen, iets om mensen even die glimlach te bezorgen, een aardig woord, een lief gebaar. Maar wat? Het eerste kaartenprojectje was kostentechnisch wel wat uit de hand gelopen, iets wat ik me eigenlijk niet eens kan veroorloven, dus ik wilde dit keer wel iets realistischer naar mijn budget kijken. Maar hoe dan ook, iets doen!

Kleurrijke kaartjes

Een paar dagen geleden viel dan opeens het kwartje. Het zouden wéér kaartjes worden, maar wel met een iets andere aanpak dan de vorige keer. Toen verspreidde ik ze gericht. Bezorgde ze bij onder meer kennissen en ondernemers die ik een warm hart toedraag, gaf ik doosjes vol zelfgemaakte kaarten af bij een aantal tehuizen en ging ik uiteindelijk zelfs kaartjes in random brievenbussen stoppen.

kaartje voor de eerlijke vinder

Maar hoe veel leuker is het als de kaartjes zélf een bestemming kiezen doordat ze gewoon her en der in de stad hangen. Mensen die zich erdoor aangetrokken voelen, zullen ze lezen en er wellicht één meenemen. Mensen die ’t maar onzin vinden, lopen er gewoon lekker voorbij. Natuurlijke selectie heet zoiets. Briljant!

Dus ging ik aan de slag, sneed en vouwde kaartjes van papierblokken die ik had liggen en drukte een aantal van mijn zwart-wit illustraties af die goed afsteken op papier en ook om inkt te besparen, want de kleurencartridge is de duurste van het stel. Ik tekende er zelfs een nieuwe illustratie bij met ‘hou vol’, die ik uiteindelijk zelfs het mooist vind van de drie illustraties die ik heb gebruikt om af te drukken.

Elk kaartje voorzag ik van een handgeschreven boodschap met een leuk stempeltje of stickertje erbij. Vervolgens ging ik op pad met een rol afplaktape en een stapel kaartjes. Vanwege het wisselvallige weer, heb ik er even over gedacht om ze te lamineren, maar daar vanaf gezien.

Ik wil voorkomen dat de kaartjes die uiteindelijk niet meegenomen zullen worden, plastic afval worden. Daarom koos ik ook heel bewust voor afplaktape, omdat dit ook gemaakt is van papier en dus beter afbreekbaar.

Bemoedigend kaartje

Vrouw met een missie

Ik moet zeggen dat het vooral in het begin onwennig was. Midden in de winkelstraat een kaartje op een lantaarnpaal staan te tapen is wel een dingetje voor iemand die altijd bang is om op te vallen.

Toch ging het van lieverlee wennen en werd het echt een sport om de juiste plekken te vinden voor mijn kaartjes. Bij voorkeur plekken waar ik op de één of andere manier een goed gevoel bij had.

Later ging ik bewust naar droge plekjes zoeken om ze op te hangen, zodat ze überhaupt niet nat zouden worden. Waar ik begon met lantaarnpalen en bankjes, schakelde ik al vrij snel over naar onder meer portieken, brievenbuspanelen en overdekte regenpijpen. En werd steeds creatiever in het vinden van plekken waar ze beschut hangen, maar toch gezien zullen worden. Ik hing er zelfs één op de betaalautomaat in de parkeergarage!

Zo even uit het blote hoofd, heb ik inmiddels zo’n 30 kaartjes verspreid. Ik kijk zelf eerlijk gezegd op van dat getal, nu ik het optel. Toch ben ik echt niet van plan om het hierbij te laten. Misschien een wat lagere ‘productie’ om het niet weer te veel uit de hand te laten lopen, maar ik vind dit véél te leuk om er nu al mee te stoppen!

Er is zelfs nog een soort idee bij gekomen, om af en toe een foto van een kaartje op een ludieke of bijzondere plek met de hashtag #houvol voorzien van grappig commentaar te posten, om het niet al te zwaar op de hand te laten worden en wellicht ook een beetje om mensen nieuwsgierig te maken. Gister postte ik bijvoorbeeld dit op Twitter.

Ondanks dat ik dit niet doe met als doel om er aandacht of waardering mee te krijgen, is het uiteraard wél een leuk extraatje als dat tóch gebeurt. Zondagavond verschenen op Instagram al een aantal Stories met foto’s van gevonden kaartjes en maandag kreeg ik mail van een vriendelijke vinder, via het contactformulier op mijn blog.

De krant gehaald

Ook leuk is, dat het lokale nieuwsblad Stad Gorinchem een item gepubliceerd heeft over mijn lockdown ervaring, waar mijn kaartenprojectje ook een best groot aandeel in heeft. Ze hadden een oproep geplaatst om je ervaring, gevoel of mening te delen over beide lockdowns en ik heb ze naar aanleiding daarvan ook een e-mail gestuurd.

Zondag zag ik dat het was gepubliceerd en heb ik het later zelf ook kunnen lezen. Je hebt namelijk een betaald abonnement nodig om online artikelen te kunnen lezen en dat heb ik niet. De link naar het artikel op de site van de krant zelf vind je hier en omdat je abonnee moet zijn om het helemaal te kunnen lezen, heb ik een pdf op deze pagina ingesloten zodat je het alsnog kunt bekijken.

Heb jij ook iets gedaan of doe je iets om je medemens een hart onder de riem te steken tijdens de coronacrisis? Of vind je zulke initiatieven misschien juist wel totaal onzinnig? Laat het weten in een reactie!