Afgelopen woensdag had ik mijn eerste ‘uitje’ in heel lange tijd. M’n moeder had de week ervoor voorgesteld om op ‘het Eiland‘ (Nederhemert-Zuid) te gaan wandelen. Daar staan rond deze tijd veel sneeuwklokjes en winterakonieten, wat leuk is om foto’s van te maken.

Omdat ‘t met Bas geen doen meer is om dit soort dingen te ondernemen – sowieso zou de buggy dan mee in de auto moeten – liet ik hem thuis en pakte ik de pont van 12:15 uur naar Woudrichem. M’n moeder stond me op te wachten in haar witte BMW cabrio met de kap open en vervolgens reden we over de dijk langs Veen en Wijk en Aalburg naar Nederhemert. Het was lang geleden dat ik daar ben geweest!

BMW in zwart-wit

Heusdense brug

We waren niet de enige die op ‘t idee waren gekomen om daar te gaan kijken, want er waren best veel mensen. Gelukkig niet zó erg dat het niet corona-proof zou zijn, want zowel mijn moeder als ikzelf hechten veel waarde aan het houden van afstand en het naleven van de maatregelen. Het terrein is overigens redelijk groot, dus het is niet dat je zo’n beetje in een polonaise achter elkaar aan loopt.

De sneeuwklokjes waren in grote getale aanwezig, evenals de winterakonietjes, die ik dan weer wat minder interessant vind omdat ze qua kleur wat wegvielen tegen het gras en ik er gewoon niet zoveel mee heb. Ik maakte wel veel foto’s van de sneeuwklokjes, maar helaas heb ik daar uiteindelijk maar een paar van overgehouden.

Kleine bloemetjes fotograferen vind ik best lastig, omdat ik een foto al snel te druk vind en omdat er ook een aardig briesje stond, waren close-up foto’s vaak nét wat bewogen. Maar zoals ik ook al tegen m’n moeder zei: ook al had ik geen enkele foto overgehouden, dan was het alsnog een heerlijke middag geweest.

Het was fijn om er echt even uit te zijn – al kom ik met de fiets natuurlijk ook buiten mijn woonplaats – en leuk om samen met m’n moeder iets te ondernemen. Ze had zelfs nog een fles sap en appelflappen meegebracht om onderweg te ‘picknicken’, waarvoor we uiteindelijk neerstreken op een omgevallen boomstam, omdat alle bankjes bezet waren.

Selfie tussen de sneeuwklokjes

Foto maken van het kasteel

Terwijl ik op m’n knieën tussen de sneeuwklokjes foto’s zat te maken (achteraf wel spijt dat ik m’n spiegelreflex niet had meegenomen maar vond dat teveel ‘gedoe’), maakte ik een selfie terwijl ik tussen de witte bloemetjes zat. De tweede foto maakte m’n moeder, toen ik weer een foto van het kasteel stond te maken. Ik vind het vreselijk om op de foto gezet te worden, op deze manier is het nog acceptabel.

Alles bij elkaar hebben we zo’n 3 km gewandeld en genoten van fluitende vogels, de natuur, elkaars gezelschap en natuurlijk het mooie gebied. We kwamen zelfs nog een sloot tegen waar nog een flinke prak sneeuw in lag. Da’s toch echt wel een vreemde gewaarwording: met 18 graden in een t-shirt lopen en dan nog sneeuw zien liggen.

Qua foto’s moet ik zeggen dat er geen enkele bij zit die ik écht heel mooi vind, dat heb je soms weleens. Ik vind het sowieso ook belangrijk om met mijn zintuigen te genieten en dat een uitje niet alleen als doel heeft om thuis te komen met mooie foto’s. Ik heb in elk geval wel wat herinneringen aan een fijne middag op beeld en of ze nou echt heel mooi zijn of niet, dat is ook veel waard!

Ik heb overigens mijn fotogalerij helemaal omgegooid en daar staat nu ook een mapje in met alle foto’s die ik tijdens deze middag maakte. Check ‘m op dit linkje!