In het weekoverzicht van zondag liet ik weten dat ik geen beste week had gehad. Veel slaapgebrek met niet alleen vermoeidheid tot gevolg, maar ook minder goed kunnen functioneren, uitputtingsverschijnselen en me mentaal knap ellendig voelen.

Ook schreef ik dat de jaarlijkse (preventieve) mammografie op het programma stond, waar ik op dat moment al een afspraak voor had staan voor maandag 15 maart. Omdat één en ander dit keer toch wat anders verliep, wilde ik er iets over schrijven.

Jaarlijkse stresstest

Mensen die mijn blog al langer volgen, zullen wel weten dat ik een angststoornis heb die om kanker draait. Om deze angst zoveel mogelijk te kunnen ‘conditioneren’, zodat ik niet elke week of zelfs meerdere keren per week bij de huisarts zit, heb ik inmiddels al enkele jaren een vaste maandelijkse afspraak.

Ook laat ik al geruime tijd jaarlijks preventief een mammografie doen. Omdat ik merk dat dat me de rest van het jaar in elk geval over dit deel van m’n lichaam rust geeft. Dat was dus afgelopen maandag aan de orde en dit keer had ik wel meer moeite dan anders om mijn angst onder de duim te houden. Wat waarschijnlijk te maken heeft met slaapgebrek, want daardoor kun je minder hebben en raak je sneller uit balans.

Positief gevoel

Stress of niet, toch had ik er – ergens op de achtergrond – wel een positief gevoel over. Vorig jaar moest ik drie maanden wachten voordat ik terecht kon, omdat corona toen voor het eerst om zich heen aan het slaan was en ook de dokterspraktijk waar ik altijd kom, vier maanden gesloten is geweest voor reguliere afspraken.

Zelfs onder normale omstandigheden moet je toch al gauw een paar weken wachten voordat je aan de beurt bent voor zo’n onderzoek. Niet dit keer, want toen ik vrijdag belde om een afspraak te maken, kon ik gelijk de maandag erop al terecht. En hoe minder tijd ik heb om stress op te bouwen, hoe beter!

Ook prentte ik mezelf nog eens in dat het preventief was, dus dat ik het eigenlijk als een soort routineklusje kon zien. Ook de huisarts, waar ik vorige week donderdag nog een afspraak had, zei dat ze echt niet verwachtte dat er iets uit zou gaan komen.

Blinde paniek

Je voelt ‘m wellicht al aankomen, er kwam dit keer tóch iets uit. Het ging aanvankelijk prima. Ik was op tijd in het ziekenhuis, voorzien van Rivas-pasje en mondkapje en nadat mijn afspraak exact 10 minuten was uitgelopen, werd ik binnengeroepen voor de mammografie. Daarna kon ik in de echoruimte ernaast plaatsnemen.

Na het maken van de foto’s bekijkt de radioloog deze en als er iets afwijkends wordt gezien, wordt een echo gedaan. Omdat ik zelf een echo van het volledige gebied wil omdat dit mij meer vertrouwen geeft dat alles is gecheckt (je kunt tenslotte volgen waar het apparaat beweegt, terwijl je bij foto’s slechts kan hopen dat elke cel erop te zien is), werd dat dus nu ook gedaan.

Ook dat ging goed, ik volgde nauwlettend de bewegingen van het echoapparaat, om achteraf geen twijfels te krijgen of alles ‘gescand’ was. Dat klinkt knap dwangmatig als ik het zo opschrijf, maar de basis van zo’n angststoornis heeft te maken met het niet hebben van controle over bepaalde dingen en dat geeft een error in je hoofd. En als er dingen zijn die helpen de angst te verminderen, waarom niet.

In theorie ben ik dus nu iets lichter dan vorige week, al zal het eerder om een paar gram gaan, dan om een paar ons.

Bolletjes

Toch bleef de radioloog op het laatst op één plek wel erg lang hangen. Ik voelde letterlijk de onrust opbouwen in m’n lijf en vroeg voorzichtig of alles nog goed ging. Ik kreeg als antwoord dat er een paar bolletjes te zien waren, die leken op het weefsel wat in 2015 is weggenomen. Weefsel wat uiteindelijk onschuldig bleek te zijn, maar ik had destijds zelf gekozen om het operatief te laten verwijderen.

Nu kreeg ik de keus om over een half jaar weer een controle te doen of om direct een biopt af te laten nemen, waarvan ik binnen enkele dagen de uitslag zou krijgen. Daarbij werd ook gezegd dat de kans het grootst was dat het niets bijzonder zou zijn en ook dat het voor de zekerheid was.

Niet direct reden tot paniek dus, zou je zeggen. Wel als je Ester Dammers heet en een angststoornis hebt die zich alleen kan focussen op dat ene kansje dat er iets grandioos mis is. Terwijl ik buiten mijn angststoornis om totaal geen doemdenker ben.

Ik raakte in paniek en niet zo’n klein beetje ook. Klappertanden, beven, huilen. Maar voor schaamte was niet eens plaats meer, alles werd weggedrukt door de spreekwoordelijke sirenes en alarmbellen in mijn hoofd. Gevaar! Gevaar!!!

Een onsje minder

Ik koos overigens direct voor de biopt, omdat ik mezelf goed genoeg ken om te weten dat ik het niet trek om een half jaar in onzekerheid te moeten leven over zoiets. Ik zou die zogenaamde bolletjes gaan beschouwen als een tikkende tijdbom.

De biopt zelf stelde overigens niets voor. Destijds in 2015 werd ie met een dunne naald gedaan en de uitslag die daar toen uit kwam (die heb je vrijwel direct) was niet duidelijk genoeg geweest. Ik kreeg toen de keus om een biopt met een dikke naald te doen of het weefsel operatief te laten verwijderen.

Ik herinner me nog dat ik bang was voor zo’n biopt met dikke naald, al is in jezelf laten snijden nog een stukje enger, dus ik denk dat de keuze voor een operatie destijds volledig voortvloeide uit een gevoel van paniek, want erg logisch was het niet om een operatie te kiezen als het ook anders kon.

Tegenwoordig doen ze dus direct een biopt met dikke naald, juist omdat je hier wél een betrouwbare uitslag mee krijgt. Ik kreeg een plaatselijke verdoving en vervolgens klonk het alsof ze met een nietmachine bezig waren, dat was het moment dat er wat ‘hapjes’ uit mijn weefsel werden genomen. In theorie ben ik dus nu iets lichter dan vorige week, al zal het eerder om een paar gram gaan, dan om een paar ons. :-)

Duurt te lang

Toen brak dus het grote wachten aan. Ik had een afspraak staan voor woensdag op de poli chirurgie, maar er werd direct al bij gezegd dat de kans erg groot was dat het vrijdag zou worden, omdat het te kort dag was om de uitslag al zo snel terug te krijgen van het lab. En ondanks dat er dus niet direct aanleiding was tot paniek, was dát nog het enige wat door mijn aderen leek te stromen. Ik had letterlijk de ene na de andere paniekaanval.

Nadat ik met gevaar voor eigen leven naar huis was gefietst (lees: nog steeds volledig in paniek en ook nog met kalmeringsmedicijnen in m’n lijf waarmee ik überhaupt al niet aan het verkeer deel zou moeten nemen), belde m’n moeder een tijdje later om te vragen of het goed was gegaan. Toen ze hoorde dat dat helaas dus niet het geval was en hoezeer ik overstuur was, is ze meteen hierheen gereden.

Ze is uiteindelijk tot een uur of twee gebleven en het was fijn om even niet alleen te hoeven zijn met die allesoverheersende angst. Want zelfs om de paar uur oxazepam maakte niet tot nauwelijks verschil en ik belde de huisartsenpraktijk voor iets sterkers.

Ik kreeg Lorazepam voorgeschreven, wat ik meteen bij de apotheek ben gaan halen, maar wat ik uiteindelijk weer heb teruggebracht, omdat ik het gewoon niet aandurfde. Ik heb met een soortgelijk medicijn namelijk slechte ervaringen (bijwerkingen) gehad en ik voelde me al ellendig genoeg om er nog meer bij te krijgen.

Ik was zó blij dat ik letterlijk door de kamer
heb staan springen van blijdschap

De uitslag

Dinsdag was ik gelukkig wel iets kalmer wat ik redelijk vast kon houden en het gesprekje wat ik bij de huisarts heb gehad, heeft me ook wel wat rust gegeven. Ik ben niet meer in paniek of overstuur geraakt en vond dat dus al een hele winst en een flink verschil.

En uiteindelijk brak dan toch de woensdag aan, al had ik geen enkele zekerheid dat ik ook echt op deze dag zou horen wat de uitslag was. Sterker nog: De afspraak stond gepland voor 16:10 uur en zou tot 15:00 uur nog afgebeld kunnen worden. Kort dag!

Toen om 14:00 uur de telefoon ging, ging ik er direct vanuit dat dit was om de afspraak te verzetten. Ik kon alleen het vrolijke stemgeluid van de dame aan de andere kant van de lijn niet echt rijmen met zo’n minder fijn nieuwtje. Al is het uiteraard altijd nog minder erg dan een slechte uitslag… Alles beter dan dat.

Ze belde niet om de afspraak te verzetten, maar om de uitslag door te bellen. En die was goed! Het was inderdaad hetzelfde weefsel als wat in 2015 operatief is verwijderd, een zogenaamde fibroadenoom en het is echt uitgesloten dat deze in een later stadium kan veranderen in iets kwaadaardigs.

Omdat ze soms best hard kunnen groeien, hebben ze nog overleg gehad of het nodig zou zijn om me over een half jaar nog een keer te checken. Als zo’n ding pijn of irritatie gaat geven, is het beter om het alsnog te verwijderen, maar dat doen ze liever in een vroeger stadium, omdat het anders best een grote ingreep wordt. Maar ook een extra check vonden ze niet nodig, dus het dossier gaat dicht. Mooi!

Ik was zó blij dat ik letterlijk door de kamer heb staan springen van blijdschap. Ik belde vervolgens m’n moeder om het goede nieuws te vertellen en heb ze alsnog hierheen laten komen (ze zou aanvankelijk met me meegaan naar de afspraak) om een gebakje te komen eten.

De reden dat ik telefonisch de uitslag kreeg, is omdat ze in verband met corona goede uitslagen telefonisch doorgeven, om onnodige extra contactmomenten te voorkomen. Maar dat zeggen ze er bewust van tevoren niet bij.

Eind goed, al goed dus. Drie dagen die aanvoelden als drie weken, maar wel met een happy end! Nu weer lekker vooruit kijken en genieten van al het moois wat het leven te bieden heeft. Vooral na zoiets als dit en zó veel angst, ben ik extra dankbaar dat ik weer lekker verder mag leven en geniet ik nóg meer van leuke en fijne dingen!