Een maandje geleden had ik een situatie aan de hand die niet zou misstaan in een soap. Je hoort mensen soms zeggen: “Ik moest mezelf knijpen om te weten dat het echt waar is.” Dat had ik dus hiermee. Ik kon er met m’n verstand gewoon niet bij dat mensen die ogenschijnlijk zó betrouwbaar en aardig lijken, vanuit het niets kunnen transformeren in iets waar je liever een eind bij vandaan blijft.

De reden dat ik er nu pas over schrijf, kent meerdere oorzaken: Ik had wat tijd nodig om dingen te laten bezinken, daarnaast vond ik het gewoon niet verstandig om er eerder al iets over los te laten. Maar het is wel iets wat me bezig hield en dat indirect nog steeds doet, dus wil ik er graag alsnog iets over kwijt.

Ik schrijf tenslotte op mijn blog voornamelijk over dingen die me bezighouden, denk aan de weekoverzichten, maar ook aan wat pittigere onderwerpen zoals dat gedoe met die biopt wat in diezelfde week plaatsvond, of over m’n slechte zelfbeeld. Dat ik hierover iets wilde schrijven stond ook vast, al is het maar als waarschuwing dat niet iedereen – en zeker niet op internet – is als hoe hij of zij zich voordoet.

Social media

De situatie waar ’t om gaat, speelde zich af op Twitter. Iemand met wie ik al geruime tijd contact had, liet zich opeens van een nogal bizarre kant zien. Het gaat om een man die ik regelmatig sprak, maar van intensief contact kun je niet echt spreken.

Koetjes en kalfjes en soms een wat meer persoonlijk gesprek via DM. Niets anders dan het contact wat ik met de meesten heb. Al ben ik niet zo van privéberichten en is het vrijwel altijd de ander die iets stuurt. Als ze zich normaal gedragen, vind ik ’t prima om wat te kletsen, maar ik hou mensen, met name mannen, wél op afstand en ben heel direct in het duiden van mijn grenzen.

Ook heb ik vaker aangegeven dat ik niet op Twitter zit om contacten op te doen en dat ik niet opensta voor IRL contact. Met niemand. Ook ben ik altijd op mijn hoede, omdat ik helaas vaak heb meegemaakt dat een man uiteindelijk toch een verborgen agenda blijkt te hebben, ondanks dat ze in eerste instantie alles ontkennen.

Ben je thuis?

Je staat toch raar te kijken als iemand opeens vraagt of je thuis bent en beweert voor je deur te staan. Ik vond dat onprettig. Als je meermaals duidelijk hebt laten weten géén IRL contact te willen, betekent dat ‘nee’ en hoe goed je bedoelingen ook zijn, het blijft ‘nee’. Sowieso had ik hem nooit enige gegevens verstrekt.

Dat is dus ook wat ik rustig heb uitgelegd. En ook dat je überhaupt niet onaangekondigd bij iemand die je alleen van internet kent, voor de deur kan staan. Je mist toch wel wat radartjes, als je dat niet kunt snappen. Wat is er mis met vragen? Waarschijnlijk dat het vragen naar de bekende weg zou zijn…

Maar het werd nog gekker: Een dag later deed hij namelijk uit de doeken hoe hij me dus had ‘gevonden’. Door mijn tweets te ‘screenen’ op mogelijke ‘hints’ waaraan mijn adres zou zijn af te leiden. En niet zomaar een paar.

Aan de hand van de diverse voorbeelden die genoemd werden, ging dat sowieso tot tweets van anderhalf jaar terug. Bizar! Hij vond het ook nodig om daarbij op te merken dat het ‘zo moeilijk allemaal niet is’.

Hij bleek alleen z’n research niet goed te hebben gedaan, want hij stond op een heel andere plek. Sowieso zag hij dingen die er niet waren, want de ‘feiten’ die hij opdiste, klopten voor geen meter. Ik ben geen naïef en dom gansje, ik ben heel bewust bezig om nooit iets te plaatsen waar iets uit af te leiden zou kunnen zijn over mijn adres.

Mr nice guy

Na het lezen van zijn relaas heb ik in eerste instantie gereageerd. Ik ben nu eenmaal een schrijver en communiceren is toch mijn eerste impuls. Er sijpelde zonder meer de nodige boosheid door mijn reactie, maar niets schokkends. Wat zou jij doen als je met zo’n situatie geconfronteerd werd? Goh wat leuk dat je me op wilde zoeken?

Na het schrijven van mijn reactie besloot ik dat het beter was hem te blokkeren. Op deze manier zou hij niet langer toegang tot mijn tweets hebben en ik wil niets te maken hebben met mensen die mijn grenzen niet respecteren. Had my share of that.

Hij had een bosje bloemen willen brengen omdat ik slecht in m’n vel zat vanwege het ziekenhuisgebeuren. Heel attent, heb ik ook gezegd. Maar ook nogal ongepast als je donders goed weet dat iemand géén IRL contact wil en dat ‘aardige gebaar’ ten koste van andermans grenzen toch door wil drammen. Dat klopt niet. Hoe je het ook bekijkt.

Op zo’n manier heeft het niets meer te maken met goede bedoelingen, maar jezelf als mister nice guy profileren met ‘aandacht’ als doel. Immers als het écht goed bedoeld zou zijn en je iemand waardeert, zou je het respecteren wanneer iemand aangeeft iets niet te willen. Zeker als je een vriendschap wil opbouwen, iets wat hij regelmatig aangaf, is wederzijds respect toch wel de basis…

Waarom is het anno 2021 nog steeds normaal dat mannen gewoon maar moeten kunnen doen en laten waar ze zin in hebben terwijl je als vrouw dus gewoon maar op je tellen moet passen.

Lastercampagne

Als ’t niet goedschiks kan, dan maar kwaadschiks, moest hij gedacht hebben, want wat volgde was iets wat je wel een lastercampagne zou kunnen noemen, op Twitter. Er werd een melodramatisch verhaal opgehangen wat bol stond van leugens. En dat alles onder het herhaaldelijk nadrukkelijk bevestigen dat dit écht de waarheid was. Wie probeer je nou zo hard te overtuigen, denk ik dan. :-)

De ‘volgelingen’ van deze meneer buitelden vervolgens praktisch over elkaar heen om er ook hun zegje over te doen, een schepje er bovenop. Ik heb dingen over mezelf gelezen als dat ik hysterisch zou zijn, dat ik ‘gewoon aandacht wil en negatieve aandacht is ook aandacht’ en meer van dat soort dingen.

Nu ben ik veel gewend op het gebied van lelijk gedrag van mensen, jarenlange expertise zal ik maar zeggen. Maar leuk is ’t nooit. Zeker niet als het ook onterecht is en ze iemand omschrijven die niet eens in de buurt komt van wie ik ben, maar wel even de gelegenheid aangrijpen om iemand lekker af te zeiken.

Ik vind het prettig als mensen een eigen mening hebben, maar hou het netjes en ga niet gelijk lopen keffen als je niet eens weet waar ’t over gaat. Een roddel gehoord en dan als aasgier er bovenop duiken. Mensen die als strontvliegen ergens op af gaan met een sensatiebelust neusje wat nooit langer is dan hun perceptie reikt. Treurig.

Slangengif

Omdat ik iemand ben die normen en waarden en rechtvaardigheid hoog in het vaandel heeft staan, heb ik aanvankelijk op enkele van die reacties gereageerd. Niet boos, maar wel om dingen recht te zetten.

Niet alles is wat het lijkt en ook niet iedereen is als hoe hij of zij zich voordoet. Maar mensen hebben reeds hun mening gevormd en alleen al het zien van jouw naam, werkt dan als de spreekwoordelijke rode lap op een stier.

Omdat ik sterker ben dan dit en me niet tot hetzelfde niveau wilde verlagen, heb ik me teruggetrokken en die enkele reacties die ik had geplaatst, weer verwijderd. Er is zo’n quote die luidt dat zelfs als je een slang melk voert, hij nog altijd gif zal uitstoten. Dat is wel een mooie symboliek in deze situatie. Erboven staan dus, en door!

wartaal

Toch hield het hier niet mee op. Om redenen die ik nog altijd niet begrijp, bleef de persoon in kwestie maar vreemde beweringen uiten op Twitter. Ondanks dat ik hem daags ervoor al geblokkeerd had, kun je op Twitter blijkbaar nog wel bepaalde tweets van iemand zien, zolang dat in combinatie is met een reactie. Wist ik eerder ook niet.

Mede omdat hij en ik best een aantal gezamenlijke volgers hebben, heb ik alsnog het één en ander voorbij zien komen. De dingen die werden geschreven, stonden bol van de insinuaties richting mijn adres en waren zó absurd dat ik me afvraag wat er in het hoofd van zo iemand omgaat, dat je zó hard kunt liegen en het ook nog zelf gelooft.

Ik prees me gelukkig dat ik hem al lang en breed geblokkeerd had en dat ik op tijd achter zijn ware aard was gekomen. Het mooie is dat hij z’n eigen glazen heeft ingegooid, door zich zo in de kaarten te laten kijken.

Dat zijn vrienden op Twitter zo’n haast hadden om mij zwart te maken en zijn kont te likken, vind ik ergens niet eens verbazingwekkend, want de transitie was dan ook bizar groot en zou dus heel gemakkelijk als ongeloofwaardig gezien kunnen worden.

Even if fed milk,
a snake will still emit poison.

No fear

Ook prijs ik me gelukkig dat ik geen bang vogeltje ben. Ik heb veel meegemaakt in het leven, mij blaas je zomaar niet omver en bang ben ik ook niet. Voor die rotziekte ja, waar ik onlangs nog over schreef, maar verder toch niet zo snel.

Toch moet ik eerlijk toegeven dat deze situatie veel met me doet. Bang ben ik nog altijd niet, wel érg boos en verbijsterd over hoe iemand zo als een blad aan de boom om kan draaien en hoe het kan dat je na zo’n bizarre gebeurtenis dan ook nog eens publiekelijk een emmer stront over je heen krijgt.

Kort gezegd komt het erop neer dat wanneer ik mijn grenzen had laten vallen, hem z’n zin had gegeven en bij mij had uitgenodigd, er niks aan de hand was geweest. Geen ziekelijk gedrag, geen schandpaal. Geen boetekleed. Logica? Ver te zoeken…

Stapje verder

Helaas bleef het hier niet bij. Nadat ik het voor mijn gevoel achter me had gelaten, viel er de volgende dag een kaartje op de mat. Er stond geen afzender op, maar gezien de tekst, was het voor mij wel een uitgemaakte zaak dat het van hem was. Sowieso bleek na een vragenrondje al snel dat niemand van het selecte groepje wat mijn adres heeft, me iets gestuurd had. Een simpel optelsommetje dus…

Hoe het mogelijk is dat hij alsnog achter mijn achter mijn adres is gekomen, is me een raadsel, maar het staat voor mij wel vast dat dat niet via een reguliere of legale weg is geweest. Ik ben vrij extreem met het afschermen van mijn privégegevens en dat gaat véél verder dan gewoon geen vermelding in de telefoongids.

Dit bevestigt voor mij wel dat deze meneer zijn punt wilde maken. Point taken, maar je zou je ogen uit je kop moeten schamen als je ten koste van een ander zó je zin door wil drijven onder het mom ‘goed bedoeld’. Ik vind dat nogal ziek eerlijk gezegd.

Victim blaming

Victim blaming, misschien heb je de term weleens gehoord, misschien ook zelf mee te maken gehad. Zelf heb ik helaas al vaker in dit schuitje gezeten. Je wordt de dupe van iets, slecht gedrag, soms zelfs een traumatische ervaring en toch krijg je er uiteindelijk zelf de schuld van. Soms subtiel, soms recht in je gezicht.

Vooral in de context van seksueel geweld is dit een veel voorkomend thema. Je had zeker een kort rokje aan. Je moet niet in het donker op straat lopen. Waarom is het anno 2021 nog steeds normaal dat mannen maar moeten kunnen doen en laten waar ze zin in hebben, terwijl je als vrouw dus gewoon maar op je tellen moet passen.

Feiten geven rust en houvast,
zelfs in een situatie waarin iedereen
zich tegen je lijkt te keren.

Ben je dat niet? Post je een (volstrekt normale) selfie op social media of een foto van je bank waarop de raambekleding van buren aan de overkant misschien te zien is. Ga je in je eentje op pad of trek je een jurkje aan? Tja dan vraag je er zelf wel een beetje om. Dát is de boodschap die vrouwen krijgen en dat moet echt een keer stoppen!

Is dat normaal? Wanneer worden dit soort mannen tot de orde geroepen om bij zichzelf te rade te gaan, leren verantwoordelijkheid te dragen voor hun gedrag? Mannen zijn niet méér dan vrouwen.

Ze mogen doorgaans een stukje langer zijn en misschien sterker, ‘de kost verdienen’ voor het gezin, maar die achterhaalde en machtspositie wordt meer dan eens misbruikt. Het gaat ook niet altijd om seks, maar wél om dat stukje ‘macht’.

En nu?

Na dat kaartje en wat venijnige subtweets die duidelijk over mij gingen, is er niets meer gebeurd, maar prettig is het natuurlijk niet, om in de wetenschap te leven dat iemand die zulk grillig en onvoorspelbaar gedrag vertoont, jouw adres heeft en daar ook verkeerde dingen mee kan doen, al beschik ik zelf ook over gegevens waarmee ik zonder meer een aangifte tegen hem zou kunnen doen, mocht dat nodig zijn.

Zeker nu we een aantal weken verder zijn, merk ik pas goed wat de impact is. Twitter was voor mij altijd een plek waar ik me vrij en prettig voelde. Zoals ik eerder in dit artikel al schreef, ben ik altijd al voorzichtig geweest met de content die ik plaats, maar dat is gewoon een soort tweede natuur en voelde niet als een belemmering.

Op dit moment voelt haast elke tweet die ik wil schrijven als een potentieel gevaar voor mijn welbevinden en privacy en zelfs openhartig zijn over mijn gevoel, heb ik tot nader orde op pauze gezet. De drang is er wel om me te uiten, zeker omdat ik al best een tijdje niet lekker in m’n vel zit, maar ik doe het niet. Voorlopig niet in elk geval.

Het constant moeten afwegen of ik iets wel kan plaatsen maakt het er niet leuker op, dus ben ik een stuk minder actief op Twitter. Nou is dat niet bepaald het eind van de wereld, al is dit platform voor mij ook een uitlaatklep waar ik die verder niet echt heb. Maar ik zoek nu gewoon meer afleiding in andere dingen. Ik wandel meer dan anders bijvoorbeeld. Dat is nog gezonder ook dan op stoel of bank zitten en tweets tikken!

Belangrijkste is dat ik mezelf nog gewoon in de spiegel kan aankijken. Ik heb niets te verbergen, geen leugens verteld, niemand benadeeld en ik voel niet de behoefte om steeds te benadrukken dat wat ik schrijf ‘de waarheid’ is. Het is niet voor ’t eerst dat juist de mensen die het hardst roepen, de grootste leugenaars zijn. :-)

Disclaimer

Tot slot wil ik benadrukken dat dit niet bedoeld is om iemand in een kwaad daglicht te zetten. Het was ook een bewuste keuze om een paar weken te wachten en ook geen naam te noemen. Ik schrijf dit omdat dat gewoon kan en mag, zeker op mijn eigen blog, maar ook omdat ik mensen wil waarschuwen voor het fenomeen victim blaming.

Een mening is snel gevormd, maar de informatie die iemand geeft, wordt zelden of nooit geverifieerd. Als je persoon A aardig vindt en die zegt iets lelijks over persoon B, wil het niet direct zeggen dat persoon B inderdaad de ‘bad guy’ is. Check your facts!

Dat doe ik ook en daar kom je uiteindelijk heel wat verder mee dan met aannames en vooroordelen. Ik kan zwart op wit bewijzen dat ik in mijn gelijk sta en niet degene ben die liegt. Feiten geven rust en houvast, zelfs in een situatie waarin voor je gevoel iedereen zich tegen je lijkt te keren. Met die woorden besluit ik graag deze tekst.

  • wp_statistics_words_count: 2566