Het is maar goed dat je niet alles van tevoren weet. Gisteren nog, moest ik zó lachen om Molly, omdat ik haar in de keuken betrapte op een tripje richting aanrecht. Ik trof haar aan terwijl ze zich aan haar voorpoten optrok aan de verwarming, om vervolgens via de vuilnisbak haar doel te bereiken. Toen ze mij zag, sprong ze er snel vanaf.

En op het moment van schrijven, krap 24 uur later is ze er niet meer, mijn lieve kleine Molletje, mijn poezenkatje. mijn schaduw, want ze volgde me overal waar ik ging, zat of stond in huis. Onwerkelijk is dus wel de juiste benaming voor mijn huidige toestand.

De laatste tijd had ze wat meer last van ouderdomsklachten. Ik had al zeker twee jaar wat krukjes in huis staan, omdat ze niet meer hoog kon springen, maar sinds een week of wat, kon ze zelfs niet meer op het krukje komen. Dus kocht ik een kistje, plakte daar rubber op en het dametje maakte dankbaar gebruik van het opstapje.

Gister viel het me opeens ook op dat haar ogen in korte tijd achteruit waren gegaan. Ze had behoorlijk staar en de blauwgroene gloed op de pupil in combinatie met het groen van haar ogen, maakte dat haar ogen haast doorzichtig leken, of zonder pupil.

Vervelend dat ze minder kon springen en slechter kon zien, maar niet direct reden tot ernstige zorgen. Juist door mijn eigen beperking en de ouderdom van Bas, ben ik gewend om in mogelijkheden en oplossingen te denken, in plaats van in beperkingen.

Staar in Molly’s ogen

Maar toen ik vanmorgen om 7 uur uit bed kwam en een katje aantrof die erbij liep alsof ze een fles wodka soldaat had gemaakt, wist ik direct dat het mis was. Ze kon nog maar nauwelijks haar evenwicht bewaren, viel steeds om en boog haar kopje in een nogal onnatuurlijke houding naar één kant.

Het besluit om haar in te laten slapen stond ook direct vast, dit kon zo niet. Molly is altijd een best deftig katje geweest en om haar zo hulpeloos te zien, klopte niet. Ik was allang blij dat ze mijn hulp accepteerde, want katten zijn heel eigengereide dieren die meestal liever hun eigen plan trekken, dan zich ergens mee te laten helpen.

Dus hield ik haar lijfje in balans terwijl ze dronk en at en tot m’n verbazing wist ze een half zakje natvoer weg te werken. Later nog wat kattensnoepjes, een scheutje warme melk wat ik bij haar op de bank kwam brengen en een paar kleine stukjes kaas.

Het stemde me blij dat ze op haar laatste dag toch nog zo lekker kon eten, zo voelde deze dag voor haar misschien wel als een soort feestje in plaats van dat er iets naars stond te gebeuren, want dieren hebben toch een zesde zintuig voor dat soort dingen.

Om klokslag 9 uur belde ik de dierenarts om een afspraak te maken. Ze zouden haar eerst nog onderzoeken om te zien of er misschien toch nog iets te redden viel en mocht dat niet het geval zijn, zou ze na overleg ingeslapen worden.

Lieve Molly

Voor mij stond al vast dat er geen oplossing zou zijn. Het evenwichtsprobleem waar ze last van had leek veel op een vestibulair syndroom. Iets wat ook over kan gaan, maar dit was een optelsommetje van klachten en beperkingen. Ze was op, mijn beestje mocht rusten. Ze had een mooi en lang leven gehad, het was goed zo.

Ondanks dat de dierenarts ook in Gorinchem zit, zit die zo’n 5 kilometer bij mij vandaan en het is geen doen om in de regen op de fiets met een zieke kat in een reiskoffertje in een hobbelende fietskar op pad te gaan, dus had ik m’n moeder gevraagd of ze wilde rijden. En ook voor een beetje mentale ondersteuning.

Die was dus om twee uur hier en een kwartiertje later vertrokken we richting Ranzijn. Ik werd heel goed geïnformeerd en van begin tot eind begeleid in het proces, wat ik fijn vond. Mijn eerdere gevoel van onpersoonlijkheid bij deze dierenarts (ik kom er vooral omdat ’t relatief dichtbij is en iets goedkoper dan andere dierenartsen) is daarmee wel verdwenen. Ik vond de arts erg lief, betrokken, rustig en professioneel.

Molly werd eerst onder narcose gebracht, waar ze erg snel op reageerde, want binnen een minuut sliep ze al. Toen de narcose was ingewerkt, kreeg ze haar tweede injectie. Dit is een overdosis van het narcosemiddel, waardoor het hart stopt.

Dit gebeurde na een paar minuten. Ze lag er mooi bij, rustig, ontspannen. Ze is geen moment bang of gestrest geweest, ook niet toen ze de eerste injectie kreeg.

Lekker slapen…

Op 22 mei om 14:50 uur, exact 40 dagen voordat ze 22 zou worden, is ze overleden. Op weg naar de kattenhemel, voor zover die bestaat. In mijn gedachten is ze op een plek waar heel veel zon is. Veel friet, blikjes vlees, kaas en liters melk. En vergeet de slagroom niet, evenmin als de pannenkoeken en pizza. Och, wat hield ze daarvan.

Gekkigheid natuurlijk, maar ondanks dat ’t moeilijk was om haar te laten gaan, heb ik er ook vrede mee. Ze was op, ze heeft echt een goed en fijn leven gehad en in zekere zin is het fijn dat het zo plotseling ging, op die manier heeft ze niet lang hoeven lijden van gebreken en ongemakken. Daar was het gewoon een te trots beestje voor.

Eenmaal thuis is m’n moeder nog even gebleven, ze had gebakjes meegenomen om het leven van Molly te vieren, wat ik een mooi idee vond. Daarna ben ik met Bas een eind gaan wandelen en vervolgens heb ik me gestort op poetsen en schoonmaken.

Niet met het idee om Molly’s sporen direct uit te wissen, maar ik ben gewoon niet goed met emoties. Ik kan ze niet goed toelaten en doe er alles aan om ze uit de weg te gaan. Bezig zijn en bezig blijven is op zo’n moment belangrijk voor mij.

<3

Het gevoel van onwerkelijkheid overheerst nog, en die gewoontes, geluidjes, die dingen waar je zo aan gewend bent. Tweeëntwintig jaar lang. Terwijl ik Molly’s spullen af sta te wassen, is er dan toch die blik vanuit m’n ooghoek naar de plek achter me.

De plek waar Molly steevast zat als ik in de keuken was, waar ze at en dronk. En nu was er geen zwarte schim, geen miauwtje, geen prrr, gewoon helemaal niets. Je wéét dat ze er niet meer is, maar het dringt nog niet door. Dat heeft tijd nodig.

In gedachten zal ze altijd een beetje mijn schaduw blijven, niet de soort die je van je af wilt schudden, maar één die mooi is en fijn en lief en zacht en harig. Bijna de helft van m’n leven was ze bij me. Geboren aan de Grotestraat in Veen en vanaf 8 weken tot haar laatste minuut bij mij. Ik ben dankbaar dat ze zo oud is geworden.

Rust zacht, Molleke…

Handlettering ‘Molly’

  • wp_statistics_words_count: 1161