Afgelopen zondag was het – in tegenstelling tot de laatste paar dagen – heerlijk weer en ik had een niet te stuiten zin om weer eens een fatsoenlijk eind te fietsen. Dit jaar heb ik voor mijn doen nog maar weinig fietstochtjes gemaakt, om de eenvoudige reden dat ik ‘t lastig vind om Bas meerdere uren alleen thuis te laten.

Maar nadat ik de dag ervoor de hele middag met hem op pad was geweest, vond ik dat ik nu wel iets voor mezelf had verdiend en ben ik op pad gegaan. Het plan was om een ritje over Bleskensgraaf te doen. Ik ben daar vaker geweest met de fiets en vind het een prachtige omgeving om te fietsen.

Leuk om te vermelden is ook dat mijn opa daar vroeger gewerkt heeft. Hij was eerste ambtenaar (een functie die volgens mij niet eens meer bestaat) op het gemeentehuis in Bleskensgraaf. Tegenwoordig zit daar restaurant De Burgemeester, wat trouwens echt een aanrader is om eens een hapje te eten.

Ik vertrok om 1 uur en fietste vervolgens via Schelluinen, Giessenburg en Ottoland naar het pittoreske Molenaarsgraaf en door naar Bleskensgraaf, wat ook aan dezelfde weg en het riviertje de Alblas ligt, maar een aardig stuk fietsen is. Ik ben uiteindelijk best ver doorgereden, bijna tot aan Oud Alblas, maar omdat er geen bruggen meer waren, ben ik omgekeerd en het stuk tot aan het oude gemeentehuis terug gereden.

Eigenlijk had ik gehoopt dat het restaurant open was, zodat ik er even iets kon drinken, maar het was zondag en alle aanwezige horeca (lees: De Burgemeester en de friettent ertegenover) waren gesloten, dus heb ik het zelf meegenomen pakje yoghurtbiscuits verorberd en wat water uit m’n bidon gedronken, die inmiddels al een eind leeg was.

Voor de terugweg koos ik een andere route, namelijk via Sliedrecht en Hardinxveld. Daags ervoor had ik van een tante die prachtige verhalen van vroeger kan vertellen, begrepen dat mijn opa – die dus in Bleskensgraaf werkte – elke dag het traject van z’n ouderlijk huis in Boven-Hardinxveld naar Bleskensgraaf aflegde op de fiets.

We spreken over begin jaren 50, dus autorijden was een luxe die voor de meesten nog niet was weggelegd. Het leek me een leuk idee om – bij benadering – dezelfde route te rijden die opa dus vroeger elke dag aflegde. Extra leuk hieraan is, dat hij mijn oma ook op die manier heeft ontmoet. Zij fietste van Sliedrecht naar Hardinxveld en hun wegen kruisten elkaar dus regelmatig.

Die route was minder toeristisch dan de heenweg, maar omdat ik inmiddels al ruim 25 had gefietst, vond ik recht-toe-recht-aan wel even fijn en ik reed dwars door de polder, wat ik altijd al mooi vind. Eenmaal in Hardinxveld, was het eigenlijk de bedoeling om het ritje echt compleet te maken, tot aan opa’s ouderlijk huis te rijden en dan door naar huis.

Waarschijnlijk omdat ik al wat moe aan het worden was, kon ik het adres niet vinden en heb diverse rondjes gereden door de Wilhelminastraat, terwijl ik dus juist de Wilhelminalaan moest hebben.

Sowieso ligt de ‘laan’ in Boven-Hardinxveld en de ‘straat’ in Hardinxveld-Giessendam. Moe van het fietsen en het zoeken besloot ik even op een muurtje in de schaduw te gaan zitten, toen ik me opeens niet goed begon te voelen.

Ondanks dat ik eerst dacht dat het wel los zou lopen, voelde ik me in rap tempo steeds slechter. Ik herkende het van die keer dat ik flauwviel op straat, een paar jaar geleden en toevallig ook tijdens een warme dag. Voor de zekerheid ben ik op de grond gaan zitten en later zelfs gaan liggen toen het echt niet meer ging. Ik had het ook vreselijk benauwd, kon amper nog praten en staan of lopen al helemaal niet meer.

Uiteindelijk waren er een paar mensen zo lief om een beetje voor me te zorgen. Ik kreeg water en kon zelfs eten krijgen en geld voor de trein. Nog 11 km naar huis fietsen zat er echt niet in. Gelukkig kun je nog steeds e-tickets kopen (mijn OV-chipkaart lag thuis) en ben ik – toen ik voelde dat ik stabiel was om te kunnen lopen – vergezeld van de dames die de hele tijd bij me zijn gebleven, naar het station gelopen met m’n fiets aan de hand.

Eenmaal thuis (het stukje vanaf station naar huis heb ik wel gefietst) heb ik gegeten en ben daarna als een blok in slaap gevallen op de bank. Ook de dag erna heb ik me nog heel moe en een beetje gammel gevoeld en voor de zekerheid ben ik even voor een check bij de huisarts geweest, maar alles is in orde.

Ondanks de vervelende gebeurtenis waar ik op dat moment ook echt wel van schrok, heb ik vooral genoten van m’n ritje en ben ik blij met de foto’s die ik heb gemaakt en dat ik eindelijk weer eens fatsoenlijk met de fiets op pad ben geweest.

Ben jij weleens in Bleskensgraaf geweest?