Vorige week dinsdag zat ik GTST te kijken – een guilty pleasure waar ik me sinds zo ongeveer een half jaartje 5 dagen per week aan overgeef – toen in het reclameblok een extra nieuwsuitzending werd aangekondigd. ‘Vast iets met corona’ dacht ik, maar niets bleek minder waar. Peter R. de Vries was neergeschoten…

Hoe en wat er gebeurd is, hoef ik niemand meer te vertellen, dat heb je de afgelopen week in elke nieuwsuitzending kunnen horen en in elke krant kunnen lezen. Ook over de bloemen die mensen kwamen leggen op de plek waar hij was neergeschoten, ontelbare steunbetuigingen op social media, een speciaal Ajax T-shirt en vierduizend witte rozen.

Omdat je urenlang up-close bezig
bent met iemands gezicht en je gedachten daardoor continu bij de persoon in kwestie zijn.

Ondanks dat ik doorgaans niet zo snel iets voel bij dingen die in het nieuws gebeuren, was ik door deze gebeurtenis flink aangeslagen. Het idee dat iemand die gewoon zijn werk doet, die een praatje komt houden op tv, op klaarlichte dag midden op straat neergeschoten wordt. Onbegrijpelijk, bizar, walgelijk, schokkend. Surrealistisch ook.

Dan opeens wordt die man die je regelmatig in een tv-programma voorbij ziet komen, iemand waar je je weleens aan hebt geërgerd door zijn tegendraadsheid en messcherpe uitspraken, opeens een persoon. Niet langer die misdaadverslaggever maar een mens. Een vader. Echtgenoot. Mens.

De dag na deze vreselijke gebeurtenis tekende ik een brandende kaars, bedoeld als een teken van hoop, een lichtpuntje. Ik deelde deze ook op mijn Twitterpagina met een kort tekstje erbij. Hieronder kun je de tweet met de illustratie bekijken.

Toch wilde ik nóg iets doen. Ondanks dat ik wezenlijk niets kon veranderen, ervoer ik een sterk gevoel van solidariteit. En omdat creativiteit voor mij niet enkel een manier is om te ontspannen of om mezelf bezig te houden, maar ook iets is waar ik gevoel in kwijt kan, besloot ik na de nodige twijfel om een portret van Peter te tekenen.

De reden voor die twijfel kende meerdere oorzaken. Ik was bang dat mensen zouden denken dat ik met mijn tekening zou willen scoren met het leed van Peter. Alleen al het idee vind ik walgelijk, ongeacht over wie het gaat. Aangezien ik als hobby teken valt er niets te ‘scoren’, maar dat weet niet iedereen en een oordeel is snel geveld.

Duizenden steunbetuigingen op social media, een speciaal Ajax t-shirt en vierduizend rozen.

De andere reden voor mijn twijfel was, dat het tekenen van een portret heel intensief is. Het is op een bepaalde manier zelfs intiem, omdat je urenlang up-close bezig bent met iemands gezicht en je gedachten daardoor continu bij de persoon in kwestie zijn. Dat voelt best een beetje gek bij iemand waarvan je tot voor kort niet eens wist hoeveel kinderen hij heeft of hoe zijn vrouw heet, om maar wat te noemen.

Toch begon ik en werkte ‘m in 16 uur uit van schets tot eindresultaat. Vanmorgen (maandag 12 juli) heb ik er de laatste hand aan gelegd nadat ik minstens tien keer dacht ‘het is nu af’ en dan toch weer dingen zag die nét iets beter konden. Ik ben nu eenmaal rasperfectionist en – zeker voor iemand met visuele beperking – extreem detailgericht. Daarom vind ik digitaal tekenen ook zo fijn. Inzoomen to the max!

Maar uiteindelijk ben ik tevreden over het eindresultaat. Ik wilde niet zo fotorealistisch gaan als met de tekening van Gary, zeker omdat ik voor dit portret met gouache werkte en wilde dat de tekening iets van dat ruwe, nonchalante zou houden wat gouache voor mij echt typeert. Ik vind zelf dat ik daar aardig in geslaagd ben.

Hierboven kun je ‘m zien, door op de plus en min icoontjes rechts bovenin te klikken, kun je inzoomen op detailniveau, waardoor je dingen als de lijntjes rondom de ogen en zelfs pigmentvlekjes goed kunt zien. De laatste uren die ik aan de tekening werkte, verloor ik mezelf volledig in steeds meer details toevoegen, totdat ik vond dat ik moest stoppen omdat het anders alsnog een soort fotokopie zou worden.

https://x.com/ByEstrella/status/1414529826975895555

Ik heb m’n artwork vervolgens op Twitter geplaatst, waar het al ruim 400 keer geliket is. Later ook op Facebook en Instagram. Het maakt me blij dat mensen mijn gebaar waarderen en de tekening mooi vinden, op een enkeling na die beweert dat ik een foto door een programma of app heb gehaald om te kunnen verkopen. :-o

Gelukkig zijn de reacties tot nu toe verder voornamelijk positief, iemand schreef ook dat het mooi zou zijn als ik de tekening ooit aan Peter zou kunnen geven. Die intentie heb ik er niet mee, maar schreef terug dat ik het wél fijn zou vinden als hij mijn tekening ooit te zien krijgt, als dat betekent dat hij deze ellende overleeft…

Ondanks dat het me stug lijkt dat Peter of zijn naasten mijn bescheiden blog ooit onder ogen krijgen, wil ik via deze weg toch graag nogmaals mijn medeleven laten blijken en alle betrokkenen kracht en wijsheid wensen. En de hoop op herstel.

Inmiddels is het trieste nieuws mij ter ore gekomen, dat Peter op donderdag 15 juli aan zijn
verwondingen is overleden. Mijn oprechte condoleances gaan uit naar alle betrokkenen. Mijn tekening mag niet worden verspreid of gebruikt zonder toestemming en/of naamsvermelding.
  • wp_statistics_words_count: 860