Wat een week was dit. Turbulent, tumultueus, tragisch en vast nog wel meer woorden die met een T of een andere letter beginnen. Meer dan eens heb ik me afgevraagd of het einde der tijden er soms zo uitziet: Rampspoed, criminaliteit die de overhand lijkt te krijgen, nare gebeurtenissen die zich maar blijven opstapelen en elke keer als je denkt dat het niet erger kan, dan kan dat dus wel.

En ondanks dat geen van die dingen mij persoonlijk aangaan, waar ik in zekere zin erg dankbaar voor ben, merk ik wel dat ’t me raakt, iets met me doet. Me uit mijn evenwicht brengt. Sowieso heb ik zelf de nodige stront over me heen gehad de afgelopen week.

Portret van Peter

Waar dat over ging? Zoals je eerder deze week al kon lezen, had ik een portret getekend van Peter R. de Vries en dit ook op Twitter gepost als steunbetuiging. Dit was overigens nog daags voor zijn overlijden. Little did I know, dat mijn tekening blijkbaar zo’n doorn in het oog zou vormen van een flinke groep mensen.

Ik maakte volgens hen misbruik van de situatie om aan zelfpromotie te doen, om ‘lekker te scoren’. ik was walgelijk, misselijkmakend en zelfs een schele trol. Waarom mensen direct denken dat je ergens geld aan wilt verdienen is me een raadsel, waarschijnlijk een gevalletje ‘zo de waard is, vertrouwt hij zijn gasten’.

Een ander mag dus wel foto’s en plaatjes posten die ze niet zelf hebben gemaakt (wat officieel dus niet eens mag vanwege de wet op auteursrecht), maar als je moeite doet om zelf iets te maken en dat post, ben je opeens bezig met zelfpromotie.

En dat ben je trouwens óók, als je iemand erop wijst dat het niet de bedoeling is om jouw werk zonder vraag of naamsvermelding te gebruiken, in veel gevallen met het watermerk er ook nog eens vakkundig af geknipt. :-D

Gelukkig waren de meeste geluiden positief en heb ik mijn bedoelingen ook echt over kunnen brengen op mensen. Inmiddels weet ik ook dat dierbaren van Peter het portret hebben gezien en het waarderen.

Dát is waarvoor ik het heb gedaan. Eén van hen sprak de woorden ‘dit portret geeft mij verlichting’ en dat zijn de meest kostbare woorden die ik in tijden heb gehoord. De meest waardevolle dingen zijn niet uit te drukken in geld…

Rampspoed

En dan dat water. Limburg, Duitsland, België. Duizenden vermisten, doden. Ik vind het verdrietig en ook beangstigend om deze beelden te zien en moet bekennen dat ik ze liever mijd. Men zegt dat het hier (de regio waar ik woon) waarschijnlijk niet zo’n vaart zal lopen, maar als er iets is wat zich niet laat sturen of afdwingen, is dat wel water.

En terwijl hier een deel van het land onder lijkt te lopen, brandt aan de andere kant van de wereld ruim vierhonderdduizend hectare af, onvoorstelbaar. Rampspoed. Komt dat dan allemaal door de opwarming van de aarde? Kunnen we nog iets doen? Misschien ben ik te idealistisch en in m’n eentje kan ik sowieso geen enkele berg verzetten, maar het zijn wel dingen waar je over nadenkt. Ik wel tenminste.

Tel daarbij op dat de coronacijfers inmiddels weer aardig tegen de plinten klotsen, dat de media in ons land niet meer veilig lijkt voor criminelen en dat de cultuur in rap tempo lijkt te verharden. Ik vind het verontrustend en intens verdrietig.

Als we wat liever voor elkaar zijn,
zijn we dat ook voor onze planeet.

Haat, nijd en onrecht

Mensen doen elkaar zo onbeschrijfelijk veel leed en onrecht aan, dat die enkeling die wél goede bedoelingen heeft, daarbij in het niet valt. Denk alleen maar aan het feit dat haters en trollen inmiddels een soort cultureel erfgoed zijn geworden op social media. Het is normaal geworden. Normáál!! Wat kan er in hemelsnaam normaal zijn aan een groep mensen die bewust anderen kwetst?

Soms lig ik daar wakker van. Dat we in een maatschappij terecht zijn gekomen waarin haat en geweld algemeen geaccepteerde feiten zijn geworden. Het ‘hoort erbij’ zegt men dan. Vind je dat echt? Of zeg je dat alleen maar omdat je bang bent iemand tegen je in het harnas te jagen en een grote bek te krijgen? Dat denk ik dan.

Ik ben zelf iemand die op social media zelden aan blocken doet. Ik ga ’t gesprek aan met iemand. En laat zien dat je ook op een andere manier kunt communiceren. Buiten internet om doe ik dat ook, als zich iets voordoet. Of ze er wat van leren? Misschien niet. Maar ik zwijg niet meer. Dat heb ik lang genoeg gedaan.

Ik ben geen heilige, maar ik doe wél mijn best, ik houd mensen een spiegel voor waar ze in kunnen kijken als ze mij of een ander slecht behandelen. Normen en waarden en respect vind ik belangrijk. Alle kleine beetjes helpen tenslotte en een betere wereld begint bij jezelf. Heal the world, make it a better place, zong Michael Jackson ooit. En als we wat liever voor elkaar zijn, zijn we dat ook voor onze planeet.