Het is alweer bijna 2 weken geleden dat ik tijdens een mooie avond spontaan op de fiets stapte voor een rondje en onderweg allerlei leuks tegenkwam. Omdat ik Bas niet te lang alleen wil laten, besloot ik niet verder te gaan dan Vuren, en daar een kijkje te nemen in het wandelgebied wat aan de dijk ligt. Direct naast de oude steenfabriek.
Zo gezegd zo gedaan, maar aanvankelijk leek het erop dat ik het hele gebied niet in kon, omdat de boel rondom het hekje waar je normaal doorheen moet, vol met diepe plassen stond. Het was rond die periode nog hoogwater en ondanks dat ’t hier niet echt extreem hoog is geweest, was het evengoed wel goed zichtbaar.
Toch was ik niet voor één gat te vangen. Ik besloot een stukje verder te fietsen en de tweede ingang te checken. Die was een stuk beter begaanbaar, al had ik geen idee voor hoe ver. Ondanks dat het voornamelijk bedoeld is om te wandelen, ben ik gewoon over de paadjes gefietst, dat is het voordeel van een mountainbike, die is berekend op off-road terrein, al doe ik dat niet heel vaak omdat ik geen diepte zie.
Gek genoeg was er aan die kant weinig van te merken dat het water nog hoog stond en kon ik overal gewoon bij. Omdat ’t al wat later op de avond was, stond de zon laag, wat zich altijd goed leent om foto’s te maken. Zeker in combinatie met het vrij ruwe karakter van de omgeving daar, leverde dat best mooie plaatjes op.
Ondanks dat ik had verwacht dat ik uiteindelijk uit zou komen op de plek waar ik niet door kon en terug zou moeten, bleek ik uiteindelijk toch een rondje te hebben gereden en op een zijtak uit te komen van het pad waarmee ik was begonnen. Ik ben al meerdere keren in dat gebied geweest, maar ken de weg blijkbaar niet goed genoeg om te weten dat je meerdere ‘rondjes’ kunt lopen, of fietsen dus.
Onderweg passeerde ik ook nog een stel nieuwsgierige koeien die weinig zin hadden om voor zo’n gekke fietser aan de kant te gaan en omdat zo’n gebied toch een beetje het rijk van de dieren is, let ik er altijd goed op dat ik geen dieren opjaag of aan de kant dwing. Eenmaal weer terug op de dijk, zag ik nog net een hele groep ganzen opstijgen uit het water wat middenin het wandelgebied ligt.
Na alles gezien en de mooiste plekjes op de foto gezet te hebben, keerde ik huiswaarts via het fietspad langs de weg die parallel loopt aan de dijk. Een iets snellere route, ook een stuk saaier. Maar omdat ik lang bij het wandelgebied was geweest, wilde ik snel terug. Sinds Molly is overleden, huilt Bas vaak als ik weg ben.
Mooi stukje natuur. En dat zo kort bij. Wel jammer dat Bas zijn maatje nog steeds zo mist.