Soms heb je opeens zin iets te doen wat je verder eigenlijk nooit doet. Dat had ik dus afgelopen week met koekjes bakken. De enige koekjes die ik eet zijn de incidentele exemplaren die ik bij een bakje koffie buitenshuis krijg, maar kopen doe ik ze nooit en bakken zelden. En dat terwijl ik zelfs een banketbakkersdiploma in de kast heb liggen!

Toen ik net van school kwam, was dat nog wel anders. Toen vond ik het leuk om thuis aan de slag te gaan. Pakte mijn praktijkboeken erbij en ging aan de slag om de één of andere zoetigheid in elkaar te draaien. Maar naarmate de tijd verstreek, loste ook mijn interesse voor het bakkersvak op. Ik hield me toch liever op andere manieren creatief bezig dan met deeg en beslag.

Koekjesdeeg

Maar eens in de zoveel tijd, ik denk eens per jaar of zo, heb ik opeens zin om koekjes te bakken. En dat zijn ook altijd dezelfde: Gewoon een simpel zandkoekje. Omdat het zo makkelijk te maken is en eigenlijk ook omdat ik dit gewoon ‘t allerlekkerste koekje vind. Voor mij hoeft eten niet zo ingewikkeld te zijn. Liever niet zelfs.

Afgelopen zaterdag ging ik eind van de middag aan de slag. Wonder boven wonder had ik zelfs alle ingrediënten gewoon in huis, dus kon ik gelijk beginnen om het deeg te maken. Even laten rusten in de koelkast en vervolgens vormpjes opgezocht om de koekjes uit te steken. Ik versierde een aantal met een dotje jam en dan hup, de oven in voor een minuut of 20. Easy as that!

Ik gebruikte trouwens dit recept voor de koekjes. Soms zie je een soortgelijke recept waar dan ook nog vanillesuiker aan toe wordt gevoegd, maar aangezien ik niet zo van vanille houd, heb ik dat niet gedaan. Wel heb ik een beetje zout toegevoegd, omdat ik dat net wat lekkerder vind.

Vers gebakken koekjes

En ik weet niet hoe ‘t met jou zit, maar ik kan mezelf altijd nauwelijks bedwingen om van het deeg te snoepen. Op de één of andere manier vind ik dat haast nog lekkerder dan de uiteindelijke koekjes. Met cake heb ik dat nog meer: Ik hou helemaal niet zo van cake, maar het beslag vind ik onweerstaanbaar lekker!

Binnen no-time rook mijn keuken al heerlijk en niet veel later konden de koekjes uit de oven. Ik heb een oven-functie in de magnetron, maar vind een echte oven toch beter werken, dus gebruik nog altijd m’n kleine Moulinex oventje van bijna 25 jaar oud.

Ondanks dat er stukjes van de kunststof greep zijn afgebroken en de aanduidingen voor tijd- en temperatuur naast de draaiknoppen grotendeel zijn weggesleten, werkt ie nog steeds uitstekend en ook de koekjes kwamen er goudbruin uit tevoorschijn!

Eerder die dag, rond lunchtijd, was m’n moeder spontaan even langs geweest omdat ze toch in Gorinchem was en had bij mij een boterham gegeten en koffie gedronken. Toen ik haar ‘s avonds via Whatsapp een foto stuurde van de koekjes, grapte ze dat ze dus nét wat te vroeg bij mij was geweest.

Daardoor kwam ik op het lumineuze idee om wat koekjes op te sturen. Voorzien van een leuk kaartje met een illustratie die ik speciaal voor dit doel tekende. Ik verpakte de koekjes in een stuk bakpapier, stopte dat pakketje tussen twee stukjes karton in een bubbeltjesenvelop en stak de kaart erbij.

Op de dag dat het pakketje bezorgd zou worden, kreeg ik ‘s middags een blij appje van m’n moeder met onder andere onderstaande foto. De koekjes waren heelhuids aangekomen en vielen letterlijk als figuurlijk in de smaak. Mission completed!

Foto die m’n moeder stuurde