De laatste tijd zat ik echt supergoed in m’n vel. Ik voelde me gelukkig, blij, zorgeloos, positief. Eigenlijk alles wat ik deed ging voor de wind, zelfs afvallen lukte na driekwart jaar aan vruchteloze pogingen opeens en ik ben inmiddels al ruim 6 kilo kwijt. Het kon niet op leek ’t wel, maar dat kon het toch wel, al was dat gelukkig maar voor even…

Vorige week donderdag was ik bij de huisarts voor m’n maandelijkse APK en ik vond ’t al heel goed dat mijn ‘lijstje’ dit keer helemaal leeg was en ze alleen borst-controle hoefde te doen, iets wat elke maand gebeurt, omdat dat enigszins een gevoel van controle geeft, dat wanneer er iets groeit wat er niet hoort, de huisarts dat snel kan ontdekken en me doorsturen naar het ziekenhuis.

Aanvankelijk was er niks aan de hand, tot er één plekje in de rechterborst een beetje pijnlijk was en ze daar nog een keer voelde om te kijken waar die pijn precies zat. En toen kwam ze dus iets tegen. Ze zei er meteen bij dat het voelde als een vetbultje en toen ik met een benepen stemmetje vroeg of daar ‘iets mee moest’ (lees: ziekenhuis) vond ze dat niet nodig. Later bleek dat het bewuste plekje hoogstwaarschijnlijk ook in het verslag van de laatste mammografie en echo stond.

En dan word je een soort gevangene van je eigen gedachten. Die rondjes draaien. En rondjes draaien. In je hoofd.

Ik was eigenlijk heel ‘cool and collected’ toen ik daar zat en zei dat ik ’t waarschijnlijk wel kon laten bezinken en accepteren dat het niks is. Maar eenmaal thuis, ging het toch goed mis en kreeg ik een stevige paniekaanval, die ik niet had verwacht want ik was écht rustig geweest en zoiets kan ik niet faken. Omdat er de volgende dag geen verbetering was, heb ik besloten dat ik toch voor een verwijzing wilde gaan.

Het was op dat moment vrijdag en de huisarts heeft haar best voor me gedaan, want ze had een ‘date’ met de radioloog geregeld voor 1 december, dat was dus al binnen een paar dagen! Het weekend telt tenslotte niet mee. Ik was blij dat ’t zo snel al kon, want hoe langer ik moet wachten, hoe meer stress-opbouw ik heb.

Normaal kan ik de tijd tussen het maken van de afspraak en de dag zelf best aardig overbruggen. Veel afleiding, voornamelijk in de vorm van wandelen, helpt altijd goed. Maar dat liep dit keer anders. Niet alleen werd het weer steeds slechter, maar in mijn hoofd en mijn lijf woedde er ook een hevige storm.

Happy again!

Ik had zoveel last van angst, dat ik nauwelijks kon functioneren en het leek wel alsof opeens alles mis ging. Bas maakte er een bende van als ik eventjes op de bank wilde liggen omdat ik me zo slecht voelde en was van het ene op het andere moment elke nacht weer druk, waardoor ik nauwelijks sliep. Last but not least had ik opeens hevige maagklachten en misselijkheid waardoor ik me ook fysiek hondsberoerd voelde.

En dan duren de dagen lang. Zeker als afleiding zoeken ook minimaal lukt omdat iets als wandelen niet lekker gaat als je je beroerd voelt en sowieso ook niet als de regen met bakken uit de hemel komt. En dan word je echt een soort gevangene van je eigen gedachten. Die rondjes draaien. En rondjes draaien. In je hoofd.

Toch brak dan uiteindelijk die woensdag aan. Omdat het ook deze dag heel slecht weer zou zijn en het dan niet echt prettig is om op de fiets te zitten in de stromende regen en de misselijkheid en maagpijn naar verwachting ook niet direct weg zouden zijn, had m’n moeder aangeboden om naar Gorkum te komen om me te rijden.

Het was of de wind ging liggen
na een dagenlange storm

Mee in het ziekenhuis mocht natuurlijk niet vanwege de corona-regels, maar het gaf toch rust dat ze in de buurt was en ik niet – zoals gewoonlijk – helemaal alleen was. Het zou niet voor ’t eerst zijn dat ik met een hevige paniekaanval en nog zwaar onder de kalmeringsmiddelen op m’n fietsje naar huis slinger met gevaar voor eigen leven.

Dinsdagavond gebeurde er iets opmerkelijks. Nadat ik me de afgelopen dagen een soort hoogspanningsmast had gevoeld, daalde er vanaf een uur of acht opeens een innerlijke rust over me neer. Het was of de wind ging liggen na een dagenlange storm. Ik had kort voor bedtijd nog wel een halfje oxazepam genomen omdat ik het niet echt vertrouwde en geen zin had in piekersessies in bed.

Bas spaarde me deze nacht en werd pas om 5 uur onrustig, waardoor ik ongeveer 4 á 5 uur heb kunnen slapen. Daarna lukte het niet meer om de slaap opnieuw te vatten, maar ik voelde nog altijd die opmerkelijke rust, en dat halve pilletje was nu echt wel uitgewerkt. Gek genoeg was de misselijkheid ook opeens verdwenen.

Lief kaartje van m’n moeder

Omdat ik geen enkel risico wilde nemen, heb ik ’s morgens uiteindelijk toch anderhalf pilletje oxazepam geslikt. Een halfje om 8 uur en rond half 10 nog een hele. Ik wilde niet weer een paniekaanval in dat ziekenhuis net als begin dit jaar toen er een biopt gedaan moet worden. Dat voelt zó kwetsbaar en ik vind kwetsbaarheid moeilijk.

We waren keurig op tijd in het ziekenhuis en ik werd vervolgens redelijk snel binnen geroepen. Eerst de mammografie die ik behalve een beetje pijnlijk nooit erg vervelend vind, daarna weer aankleden en weer in de wachtkamer gaan zitten, omdat de echo-ruimte nog niet beschikbaar was en de radioloog nog ergens anders mee bezig was.

Ongeveer 20 minuten later werd ik weer binnen geroepen. De echo vind ik altijd wel lastig en dat is het moment waarop ik heel gespannen raak. Negen van de tien keer krijg ik een soort black-out, omdat mijn lichaam de spanning niet kan bolwerken. Met zo’n echoapparaat zien ze real-time, dus waar je bij bent, of er afwijkingen te zien zijn en dat vind ik heel beangstigend. Zeker omdat dat ook al een paar keer is gebeurd.

Ik ben geen doemdenker, niet iemand die overal leeuwen en beren ziet en bang ben ik eigenlijk al helemaal nooit.

Nadat alles uitvoerig was bekeken en vergeleken met de scans en verslagen van de laatste keer was het verdict kort maar duidelijk. Geen afwijkingen, alleen een hoop lipomen (vetbultjes), maar die zijn volkomen onschuldig. Naast de echte kilo’s die ik de afgelopen tijd al ben kwijtgeraakt, voelde het of ik er figuurlijk nog 20 kwijt was!

Overigens duurt het altijd wel een poosje voordat de spanning volledig is afgevloeid. Ergens ook niet heel verwonderlijk want als je dagenlang onder hoogspanning hebt gestaan, is dat niet in één keer weg. Meestal is het de volgende dag weer normaal. Desondanks heb ik wel kunnen genieten omdat deze zorg nu is weggenomen!

Het klinkt misschien zo onnozel, waarom je zó druk maken om iets waarvoor je van de huisarts niet naar het ziekenhuis hoefde (en ze neemt geen enkel risico). Dan wéét je toch dat de kans minimaal is dat er iets gevonden gaat worden? Dat is nou precies wat hypochondrie zo vervelend en frustrerend maakt en waardoor het voor andere mensen vaak ook nogal lastig te begrijpen is.

Warme choco met slagroom bij HEMA

Het staat ook zo haaks op hoe ik normaal gesproken in het leven sta. Ik ben helemaal geen doemdenker, niet iemand die overal leeuwen en beren ziet, bang ben ik eigenlijk al helemaal nooit. Maar als de angst het overneemt, die is niet voor rede vatbaar, dan gaan alle systemen plat en relativeren komt niet langer in mijn woordenboek voor.

Ik heb door de jaren heen geleerd om er niet langer tegen te vechten maar het voor zover mogelijk te accepteren. Het mag er zijn, het gaat weer over. En gelukkig ging het dat nu ook. Na het ziekenhuis te hebben verlaten heb ik met m’n moeder van een lunch genoten bij DeliFrance en later toen ik nog even bij HEMA was om iets terug te brengen, heb ik een warme choco besteld om nog eens extra te genieten.

Ik zal niet zeggen dat het een storm in een glas water was, want ik bagatelliseer mijn eigen angsten niet graag omdat het zó heftig is, maar ben blij dat de blauwe lucht is teruggekeerd in m’n hoofd (nu buiten nog). Ik heb niet voor niets in een cover voor mijn notitieboekje de tekst ‘Always remember the blue sky’ laten graveren…

  • wp_statistics_words_count: 1410