Ik schrijf niet vaak meer echt persoonlijke dingen op mijn blog of elders online, omdat de receptie daarop doorgaans niet al te prettig is om het even heel netjes te zeggen. Dus hou ik het voor me, en hou ik het voor me. En hou ik het voor me, tot het ploft. En dan gaat het licht uit, slaan de stoppen door. Dat moment is nu.

Het gaat al een tijdje niet zo lekker, ongeveer anderhalve maand, al lijkt dat niets. Een combinatie van factoren die er samen voor zorgen dat dingen net wat stroever lopen dan anders, dat ik balans mis, onrust in m’n kop heb en het gevoel dat er niets uit m’n handen komt, ondanks dat ik niets anders doe dan rennen en vliegen. Te veel gevoel ook. Zoveel twijfels en onzekerheid. De gedachte dat alles wat ik doe of zeg fout is.

Maar ik zou ik niet zijn als ik dingen toch het hoofd bood. Kin omhoog, borst vooruit, je vooral niet laten kennen en doorrr, zoals Matthijs van Nieuwkerk dat altijd zo mooi zei. Ik moet gewoon niet zo zeiken. Andere mensen, die hebben pas recht tot klagen, maar niet ik! Toch heb je dus niet altijd alles voor het zeggen, zelfs niet over je eigen lichaam en geest. Want die bepalen zelf wel, wanneer het genoeg is.

Vanaf nieuwjaarsdag ging het verder bergafwaarts en toen er afgelopen dinsdag iets gebeurde waar ik enorm van overstuur raakte, leek het alsof er een soort schokgolf in werking werd gezet. Van de ene op de andere dag was ik gewoon uitgeschakeld. Out.

Amper kunnen functioneren, me elke ochtend als ik wakker word, ziek en gebroken voelen en dat gecombineerd met het chronische slaapgebrek waar ik inmiddels al zo’n anderhalf jaar mee te kampen heb en wat de laatste tijd weer extreme vormen aanneemt. Maar waar geen oplossing voor is. Vanmorgen werd ik zelfs wakker met het gevoel dat ik doodging. Ik voelde me echt wegglijden. Lekker wakker worden…

Ik doe mijn best om mezelf hier zo goed en zo kwaad mogelijk doorheen te krijgen. Relativeer m’n struggles en klachten, jaag mezelf naar buiten om te lopen, ook al voel ik me uitgeput. Juist in een periode dat het niet goed met me gaat, ben ik harder voor mezelf dan ooit. Ik wil ‘in charge’ blijven, controle houden, niet toegeven en mezelf niet verliezen, niet verdrinken in mijn eigen emoties en gedachten.

Quote

Toch is dat laatste wel een beetje wat aan de orde is. Mijn hoofd lijkt op een op hol geslagen trein en ik raak steeds verder in de put. Dat hoofd heeft het ook zó druk, dat ik al een paar keer heb gemerkt dat ik buiten soms opeens gedesoriënteerd ben, niet meer weet waar ik ben. Zelfs op 300 meter van huis. Eng!! De boventoon van dit alles is de gedachte dat iedereen me te veel vindt, ik voel me lastig, ongewenst.

Dat heeft niets te maken met dramatisch doen of ‘in een slachtofferrol zitten’ (ik haat die uitdrukking trouwens) maar omdat die gedachte zó allesoverheersend is dat ik niet anders kan dan het geloven.

Ik zou het liefst verdwijnen, niet langer anderen tot last zijn. Want dat is wat ik ben. Een last. Zo zie ik mezelf al lang en die gedachte is ook vaak bevestigd, maar mijn gevoel en gedachten in die context zijn momenteel wel heel explosief te noemen.

Wat me zo beangstigt, is de uitputting die mijn lichaam laat zien. En dat alles zo zwart is in mijn hoofd. Normaal kan ik met moeilijke periodes altijd nog wel lichtpuntjes zien, zoek of doe ik dingen die ik fijn vind. Ik probeer dat nu ook, maar zonder succes. Het licht blijft uit en ik herken bij mezelf zelfs dezelfde klachten die ik had in de tijd dat ik depressief was. En als ik ergens nóóit meer naar terug wil….

Ik probeer me dus maar een beetje door de dagen heen te slepen, ik mag van mezelf overdag slapen als ik die behoefte voel (al is dat wel lastig te combineren met de zorg voor Bas), slik af en toe oxazepam en probeer te wandelen als mijn lijf dat toelaat. Vandaag heb ik zelfs bijna de hele dag op bed gelegen.

Ik probeer de constante stroom aan gedachten en beschuldigingen die mijn brein als een machinegeweer op me afvuurt te laten, maar ook dat lukt me niet. Continu een gevoel van schuld, van te veel zijn. Je stelt je aan, je zeikt, je moet je bek houden!!

Ik snap nog steeds niet helemaal hoe één gebeurtenis zo’n kettingreactie tot gevolg kan hebben. Dat je ogenschijnlijk zomaar overvallen kan worden door zoiets. Dat je lichaam per direct een time-out eist en je kop totaal op hol slaat. Ik vind dat moeilijk, zeker omdat het wéér iets is waar ik géén controle over heb.

En zekerheid is juist voor mij zo belangrijk. Dat geeft me houvast. Deze puinhoop niet. Ondanks dat die bewuste gebeurtenis me behoorlijk uit het lood sloeg en ik daar nog elke dag mee bezig ben, denk ik dat dit ook wel een kwestie is van ‘de druppel die de emmer doet overlopen’. Zo’n ‘druppel’ had ik 4 jaar geleden ook, toen belandde ik in het ziekenhuis met bijna 42 graden koorts en bleek daarna een burn-out te hebben.

Naar de huisarts ga ik niet, die heeft geen oplossing of pilletje voor het zwart in mijn hoofd, de onrust en het feit dat ik te weinig slaap. Een slaapmiddel kan ik niet tegen en kalmerende tabletjes (oxazepam) slik ik al. Sowieso weet ik nu al wat ik daar ga horen. Dat ik overspannen en/of oververmoeid ben en dat kán niet. Dat zorgt alleen maar voor nog meer twijfels, schaamte en schuldgevoel.

Moet opeens denken aan een liedje van Elvis; The Great Pretender. Altijd maar je kaken op elkaar, doen alsof er niets aan de hand is, want je zou eens openlijk falen. Mensen vinden me vervelend als het niet goed gaat. En dat falen, dat doe ik dan altijd nog liever achter de gesloten deuren van mijn slaapkamer. Waar niemand me ziet.

Oh yes I’m the great pretender
Pretending I’m doing well
My need is such I pretend too much
I’m lonely but no one can tell

Ik probeer alles voor me te houden, maar soms lukt dat niet. Ik ben blij dat ik het er nu toch uit gooi en als je het niet aan kan, het te confronterend vindt of mij een enorme aansteller vindt. Please be easy on me. Kijk de andere kant op, lees het gewoon niet.

Het zijn mijn struggles dus enkel en alleen mijn verantwoordelijkheid, maar ik ben maar een mens met gevoel en dat gevoel is momenteel zo groot, overweldigend, overheersend en inktzwart dat het er gewoon een keer uit moet. De ergste druk eraf.

Dat ik dit nu opschrijf, is ook op geen enkele manier bedoeld als een schreeuw om aandacht, zieligdoenerij of een smeekbede om aardige woorden of complimentjes. Momenteel kan ik toch alleen mijn eigen negatieve gedachten geloven, dus dat heeft echt geen zin, bespaar je de moeite. :-D

En nu verder? Per dag aankijken. Hoe zwaar het ook is om zulke periodes in m’n eentje te dragen, het maakt me wel sterk, ik ben zéker geen mietje dat niets kan hebben. Als ik alles op een presenteerblaadje had aangeboden gekregen, was ik niet zo sterk en veerkrachtig geweest als ik nu ben. Ik ben mijn eigen rots in de branding.