Gister was het nationale pannenkoekendag, en als pannenkoekenliefhebber ‘moet’ je daar dan natuurlijk wel iets mee doen. Dus besloten m’n moeder en ik meteen van de gelegenheid gebruik te maken om eens ouderwets gezellig te gaan tafelen bij… hoe kan het ook anders: de Pannenkoekenbakker in Woudrichem.
Alleen dachten wij dat die pannenkoekendag vandáág was, maar een dagje meer of minder maakte ons niet zoveel uit en een reservering was snel gedaan. Sowieso had ik al zeker een jaar een volle spaarkaart liggen en m’n moeder toegezegd dat ik haar eens op een pannenkoek zou trakteren, dus die belofte kon nu gelijk ingelost worden.
Ik had gereserveerd voor 16:30 en met de pont van 16:15 vanuit Gorinchem was dat weliswaar een tikje krap, maar op een paar minuten kijken ze daar niet. De keuze was al vrij snel gemaakt en vervolgens konden we ons verheugen op een bord vol lekkers. M’n moeder ging voor een Mexicaanse pannenkoek en ik koos – as always – voor één met appel, kersen, kaneelsuiker en slagroom.
Ondanks dat de zaak goed gevuld was, zijn ze daar altijd heel rap met de bediening en hoef je ook nooit heel lang te wachten tot het eten geserveerd wordt. Dat was ook dit keer het geval en al vrij snel werden de bestelde pannenkoeken dampend en wel voor onze neus geparkeerd. Aanvallen maar!
Bas was uiteraard ook van de partij en kreeg zo nu en dan ook een stukje toegestopt. Voordat onze pannenkoeken arriveerden, zag ik z’n snuitje ook in alle windrichtingen draaien om alle luchtjes op te snuiven. Zien en horen doet ie niet veel meer, maar dat neusje werkt nog prima en het fenomeen pannenkoek is nog altijd favoriet!
Nadat ook de laatste kruimels waren weggewerkt heb ik afgerekend (wat een leuke meevaller was door de spaarkaart) en kon ik me daarna nog een halfuurtje vermaken tot de pont zou komen. Normaal zou ik dan nog wat gaan wandelen, maar ik vond het te koud en winderig en was daar ook niet op gekleed.
Een paar minuten voordat de pont zou arriveren, kwam ik tot de ontdekking dat de laatste al geweest was en ie op zaterdag dus niet om 18:00 uur ook nog vaart. Zit je daar voor niks een half uur in de kou en kun je niet eens naar huis! Gelukkig bestaat er nog zoiets als de watertaxi. Wel minstens 5 keer zo duur als een kaartje voor de normale pont, maar ik kon in elk geval terug naar Gorinchem!
Helaas werden mijn geduld en lichaamstemperatuur nog verder op de proef gesteld, want op de watertaxi moest ik óók nog een half uur wachten. Ik stapte uiteindelijk om zeven uur thuis over de drempel en heb meteen een dik vest aangetrokken. Ondanks de kou en het lange wachten op de terugweg, was het toch een leuk uitje!
Het was gezellig en een fijne traktatie 😘
Graag gedaan!!