Inmiddels zijn er bijna twee weken voorbij sinds Rusland Oekraïne binnenviel en er sprake is van oorlog. Een begrip wat de meeste mensen alleen kennen van verhalen, films, boeken. Iets wat eigenlijk net zo abstract aanvoelt als een science-fiction film.

Maar het is 2022 en er is nú oorlog. Misschien niet in Nederland, maar zó ver weg is Oekraïne nou ook weer niet. Duitsland en Polen zitten ertussen, ongeveer 2200 km. Dat is niet bepaald het andere eind van de wereld. En met iemand aan het roer van Rusland die alleen maar lust voor macht kent, heb je geen idee hoe dit afloopt.

Ik moet zeggen dat het me best bezighoudt, dat ik me er ook een poosje heel angstig door gevoeld heb. Zó angstig dat ik er ’s nachts niet van kon slapen, alert was op elk geluid buiten, dat ik me afvroeg wanneer de bom viel. Ik herken dat helemaal niet van mezelf, dat bangige om dingen die in de wereld gebeuren.

Het levert geen geld op, het is geen donatie, hooguit een mentale, toch
voelde het goed om dit te doen

Ik schaamde me er ook voor, want ik zat hier een beetje bang te zijn in mijn veilige huis in Nederland, terwijl 2200 km verder honderdduizenden mensen zitten die écht een reden hebben voor hun leven te vrezen, waarvoor alles opeens heel onzeker is.

Zelf heb ik me inmiddels wel een beetje over de angst heen gezet. Ik ben zeker niet de enige die onrust voelt, je leest niet voor niets tig berichten over schuilkelders en jodiumpillen, maar angst is een slechte raadgever en zoals het er nu naar uitziet, is het niet een heel reëel scenario dat Rusland een atoombom op Nederland gooit.

Ik denk dat het ook goed is om niet álles wat los en vast zit te volgen aan ‘nieuws’, met name op social media staat veel waarvan te betwijfelen is of het wel echt is. Ik kijk ’s avonds naar het nieuws en daar blijft het bij. Ik vind het wél heel mooi om te lezen en zien dat er zoveel acties opgezet worden om de Oekraïners te helpen.

Illustratie voor Oekraïne

Omdat ik iemand ben die zich graag in de vorm van creativiteit uit als ik een bepaald gevoel wil verwerken of zoals in dit geval medeleven wil tonen, heb ik een illustratie getekend die mijn gedachten en gevoel en mijn steun voor de Oekraïners hopelijk een beetje symboliseert en overbrengt.

Het levert geen geld op, is geen donatie, hooguit een mentale, toch voelde het goed om dit te doen. Toen een vrouw die in Kyiv in Oekraïne woont mijn post had geliket, raakte me dat op de één of andere manier. Het vaagde enerzijds het laatste beetje veilige abstractheid weg, anderzijds gaf het me ook een warm gevoel dat ik hopelijk aan haar mijn steun had kunnen overbrengen.

Geld doneren heb ik overigens niet gedaan, ik ben vrij sceptisch over zulke dingen, of het wel echt terecht komt bij de mensen waar ’t voor bedoeld is. Sowieso leef ik van een uitkering en maak ik me best zorgen over mijn financiële toekomst nu de prijzen van zelfs iets simpels als een brood de pan uit gaan vliegen.

Gister zag ik overigens een post op de Facebookpagina van Zeeman hier in de stad die een bak hebben neergezet om goederen in te zamelen voor Oekraïne. Daar ga ik een tas met kleding en mutsen (veelal zelfs nieuwe) brengen die ik anders op Vinted had gezet en ik koop in de winkel nog wat spulletjes zoals verzorgingsproducten om erbij te doen. Op zo’n kleinschalige manier een bijdrage leveren vind ik fijner.

Wat is jouw gevoel over de oorlog in Oekraïne en heb je ook iets gedaan (of ga je nog doen) om de mensen daar te helpen?