Ondanks dat ik vanmorgen niet echt fit wakker werd, ben ik vanmiddag toch een stuk gaan lopen met Bas. Aanvankelijk was de bedoeling het bij een rondje langs ’t station te houden, totdat ik bedacht dat ik wel weer eens zin had om de andere twee molens die Gorinchem telt op de foto te zetten. Je zag ze al voorbij komen in dit artikel.
Dit gezellige stel staat wat je noemt aan de rand van Gorinchem, tegen Schelluinen aan, dus best nog een aardige tippel. Maar op het moment dat ik bedacht dat ik daar wel heen wilde, was het nog maar 2 kilometer en het was prachtig en heel fotogeniek weer, dus gewoon gaan!!
Onderweg maakte ik ook zo’n beetje de ene na de andere foto, mijn favoriete boom (de kersenbloesem) staat inmiddels ook weer vol in bloei, ik kwam mooie bloemetjes tegen die de wat oncharmante naam ‘oude wijfjes’ dragen (Ipheion) en het viel me op dat de doeken waar molen Nooit Volmaakt momenteel in gewikkeld is, wel heel mooi kleuren bij de blauwe lucht met witte wolkjes.
Op de één of andere manier vind ik trouwens álles er mooier uitzien als er van die mooie wolken in de lucht hangen. Als kind keek ik er daar graag naar en zag er dan allerlei figuren in. Soms heb ik dat nog steeds, zo zag ik een tijdje geleden een kat in zo’n mooie witte wolk.
Vervolgens door gestiefeld richting molens. Eenmaal daar aangekomen, de nodige foto’s gemaakt en ook een poosje op een boomstronk gezeten en daarna verkast naar een bankje verderop, omdat dat toch net wat lekkerder zat.
Grappig was het ‘vissersstel’ een stukje verderop. Een man en zijn echtgenote waren samen aan het vissen, de vrouw vond het niets en mopperde er op los dat ze geen zin had om nog langer naar zo’n dobber te staren, ik vond het best vermakelijk!
Na een korte pauze op het bankje weer verder gelopen, toen ik opeens merkte dat ik me niet lekker voelde. Licht in m’n hoofd, erg duizelig, moe. Het voelde een beetje als een voorbode van flauwvallen, wat ik al eens eerder buiten heb meegemaakt.
Omdat ik al een poosje gezeten had, besloot ik gewoon maar te gaan lopen en als het echt niet zou gaan, op de grond gaan zitten. Ik kauwde wel twee dextro’s weg en een oude Snelle Jelle die ik onderuit mijn tas opdiepte, in de hoop dat het iets zou helpen.
Fotograferen ging gewoon door, want de foto die ik het meest mooi van de hele serie vind (die met het raapzaad op de voorgrond), maakte ik precies op het moment dat ik me niet goed begon te voelen. Ik zag dit plaatje gewoon al voor me en wilde die kans niet laten lopen. En met goed resultaat al zeg ik ’t zelf!
De terugweg was helaas iets minder plezierig omdat de dextro en koek niet echt veel verschil maakten, dus ik heb zo snel als het lukte de 3.5 kilometer naar huis afgelegd. Op ’t laatst ben ik zelfs m’n stappen gaan tellen om me ergens anders op te focussen dan dat beroerde gevoel en zo uiteindelijk weer thuis beland.
Helaas voelde ik me thuis niet beter, de duizeligheid werd ’t eerste half uur zelfs nog erger en de rest van de avond was het ook niet veel soeps, dus ik lag om half 9 al op bed. Nu behoort vroeg naar bed helaas niet tot de mogelijkheden in combinatie met Bas, dus vandaar dat ik nu alweer sinds een uur uit bed ben en meteen van de gelegenheid gebruik heb gemaakt om een nieuw artikel te tikken!
Hopelijk voel ik me morgen weer fit, ik heb sowieso de nodige wandelplannen voor aankomende week. Desondanks was het toch een leuke wandeling en ben ik erg blij met de foto’s die ik heb gemaakt!
Prachtige foto’s, echt Hollandse voorjaarsplaatjes!
Dankjewel!