Na het moeilijkste artikel ooit, over het dood van Bas, volgt nu het meest moeilijke weekoverzicht tot nu toe. De laatste week uit het leven van Bas, de laatste foto’s die ik van hem maakte. Iets wat ik, zeker het laatste jaar, bijna dagelijks deed, misschien onbewust al met ‘t idee: zoveel mogelijk herinneringen vastleggen zolang ie er nog is.

Toch wil ik ook dit doen. Dat artikel van gister kon ik ook schrijven, dus dit ook. En tot ‘t moment dat hij daar op de behandeltafel bij de dierenarts zijn laatste adem uitblies, was het simpelweg gewoon een goede week. Het slapen ging net weer iets beter, ik zat na een paar weken fysiek en mentaal tobben weer goed in m’n vel. We zijn lekker op pad geweest. Eigenlijk een heel beste week, tot zondag…

maandag 20 juni

Van zondag op maandag weer een slechte nacht gehad, omdat Bas veel wakker was. Vanaf 4:30 uur wakker en dat gebleven, omdat slapen niet meer lukte en ik om 8 uur naar de markt wilde omdat het later erg druk wordt en ik dat vervelend vind.

Op weg maakte ik de foto’s van de Grote Markt en de Lingehaven, op de markt kocht ik behalve de gebruikelijke aardbeien en 3 bakjes frambozen ook ‘n flesje haarserum met arganolie, wat een schot in de roos bleek. Later op de dag maakte ik nog de foto van molen de Hoop tegen een strakblauwe lucht.

dinsdag 21 juni

Zoals je in dit artikel al hebt kunnen lezen (met ook de nodige foto’s), was ik dinsdag met Bas een middag in Woudrichem. Het weer viel wat tegen (lees: bewolkt) maar ik heb best nog aardig wat mooie foto’s kunnen maken.

Bas droeg een nieuw shirtje wat ik de dag ervoor bij Zeeman voor ‘m had gekocht, de tweede foto maakte ik onderweg. Bij de Action in Woudrichem kwam ik dit hoedje tegen en de laatste foto maakte ik op weg naar huis: Bas op ‘t dek van de pont.

woensdag 22 juni

Het was een behoorlijk warme dag en ik ben de meeste tijd in de tuin geweest met Bas. Wandelen hebben we ‘s avonds gedaan. Ik at wat aardbeien, zag dat de appels in m’n tuin goed groeiden en had het plan opgevat om Bas toch wat te trimmen.

Even het pluis uit z’n vacht en de ‘bontkraag’ in z’n nek uitdunnen. Op de laatste foto zie je mijn zelfgemaakte ijskoffie, ik heb een heel simpel recept uitgevonden wat snel klaar is, niet waterig als met ijsklontjes, maar ook niet zo calorierijk als met roomijs.

donderdag 23 juni

Donderdag was ‘t pas écht heet, maar mijn afspraak bij de tandarts stond gepland, dus ik móest naar Wijk en Aalburg en wel samen met Bas. Je hebt alles over die dag al kunnen lezen in dit artikel, maar deze foto’s staan daar niet in.

Op de eerste zie je Bas voor de kazerne. De letters vallen op deze foto bijna volledig weg, maar ik vond ‘m daar zo lief kijken. Vervolgens één van mij, terwijl ik thuis zat uit te puffen in de tuin van alle inspanning en de warmte. Bas was ook bekaf.

vrijdag 24 juni

En toen regende het opeens om de haverklap. Toch ben ik toch wel op pad geweest met Bas. Wat boodschapjes in de stad gedaan, koffie gedronken bij Lot en een rondje Lingewijk om iets af te geven wat ik op de Weggeefhoek op Facebook had gezet. De eerste drie foto’s maakte ik onderweg, de laatste tijdens een kort avondwandelingetje met Bas toen de lucht er weer een stuk vriendelijker uit zag.

zaterdag 25 juni

Zaterdag ging het al niet zo lekker met Bas, hij had moeite met lopen en ik maakte me steeds meer zorgen, al leek het later op de dag toch weer iets beter te gaan. We zijn wel gaan wandelen, maar ik lette erop dat ik hem andersom in de buggy zette, zodat er geen druk kwam op het pootje waar hij last van leek te hebben.

Op de eerste foto droegen we matching t-shirts. Qua wandeling werd het een vrij standaard rondje Piazza, ik had weer wat pakketjes weg te brengen en dronk koffie bij DeliFrance, waarbij Bas uiteraard ook weer wat snoepjes toegestopt kreeg.

Op de terugweg zag ik een jonge gans en een vlinder. Omdat de wandeling vroeg in de middag was geweest en Bas toen al niet echt in orde leek te zijn, bleef ik de rest van de dag met hem thuis. Dat moment dat ik daar in m’n schommelstoel aardbeien at terwijl Bas lag te soezen op zijn bed, was ‘t laatste ontspannen moment, voordat die ellendige rollercoaster begon en Bas er opeens niet meer was.

zondag 26 juni

Zondag was wel één van de zwartste dagen in m’n leven. Ik belde m’n moeder rond 7 uur na een doorwaakte nacht (dat was op zich niet zo bijzonder) omdat ik me zorgen maakte om Bas. De manier waarop hij zich gedroeg leek gewoon niet in verhouding tot ‘gewoon een wat zeer pootje’. Er was echt iets mis. De rest van het verhaal heb je inmiddels kunnen lezen in dit artikel.

De rest van de dag was één groot zwart gat. Ik kan me alles herinneren en vooral de momenten met Bas gelukkig, dat hij rustig tegen mij aan in slaap viel, hoeveel ik hem nog geknuffeld heb, maar de mentale klap die volgde was en is vele malen groter dan ik had kunnen vermoeden.

Zondag viel ergens dan zelfs nog een beetje mee, omdat je gelijk in regelmodus gaat. Opruimen, wassen, dat soort dingen. Je zit ook nog zo vol in ontkenning en ongeloof dat je op de automatische piloot handelt maar het besef is nog niet helemaal geland.

Omdat ik die lege linkerkant van het bed niet aan kon zien, heb ik daar zijn knuffeltjes neergezet en inmiddels ligt ook het kussentje met de fluwelen hoes waar ie jaren op sliep er weer. Ik vond het eerst te confronterend, maar álles is dat en ik merk juist dat ik het fijn vind om dat kussentje vast te houden, te aaien en er tegenaan te slapen.

Rond tien uur heb ik mezelf met de nodige aarzeling zelfs zover weten te krijgen om een stukje te lopen. Dat deed ik alleen nog met Bas, het voelde raar om ‘zelfstandig’ buiten te zijn zonder de BasMobiel, waarmee ik versmolten leek geraakt de afgelopen twee jaar. Het was enorm moeilijk, maar ik vond mezelf ook wel dapper dat ik het heb gedaan. En ik kwam onderweg lieve buren tegen van wie ik zelfs een knuffel kreeg.

  • ig_es_is_post_notified: 1