Donderdag moest ik voor de jaarlijkse controle naar de tandarts, en laat die van mij nu in Wijk en Aalburg zitten: 25 km bij Gorinchem vandaan. De reden dat ik daar zit is, omdat ik daar al ‘klant’ was toen ik nog dichter bij woonde en het zo’n fijne tandarts is dat ik – eenmaal in Gorinchem gesetteld – niet op zoek wilde naar een andere.
Dit jaar kwam daar alleen wel een probleempje om de hoek kijken, want sinds begin dit jaar kan ik Bas eigenlijk niet meer alleen laten en zeker niet voor een paar uur. Hij moest dus mee naar de tandarts! Gelukkig was dat bij de praktijk geen probleem, de receptioniste wilde wel even op hem passen. Het vervoer was wat lastiger, want met de deeltaxi kon niet vanwege de buggy. Dus werd het de bus.
Wel meteen de meest langdurige optie, want waar je met een half uurtje in Wijk en Aalburg bent met de auto, zit je een uur in de bus voor hetzelfde resultaat, maar ik was al lang blij dat het op deze manier wél kon en dus gingen we donderdag begin van de middag bij een temperatuur van ver boven de 25 graden op pad.
De busreis verliep gelukkig zonder problemen, ondanks dat het snikheet was in de bus. Maar Bas hield zich goed en werd ook niet misselijk, waar ik wat bang voor was geweest omdat hij dat in de trein al een paar keer heeft gehad. Zolang hij maar in de rijrichting zit, lijkt alles prima te gaan. Zo nu en dan een snoepje krijgen en veel geaai over zijn bol, hielp ook aanzienlijk. 
Eenmaal in Wijk en Aalburg had ik nog een half uur voor m’n afspraak, dus eerst even naar de HEMA om wat rond te snuffelen en om wat spullen van een bestelling terug te brengen, hoefde ik daar weer niet apart voor op pad. Na ook nog even bij Kruidvat binnen gewipt te zijn, was het tijd voor de tandarts.
Binnen tien minuten was ik weer klaar, de tandarts was zeer te spreken over de staat van mijn gebit en ondanks dat ik ’t wel spannend vond om Bas bij de receptie achter te laten, was dat ook goed gegaan. Hij zat wat te pruttelen omdat hij ’t altijd meteen door heeft als ik niet bij ‘m ben, maar hij zat nog rustig en was ook niet gaan piepen.
Ondanks dat we in principe nu weer terug naar Gorinchem konden, had ik nog andere plannen. Ik wilde even bij het huis kijken waar opa en oma woonden en ben ook nog even doorgelopen naar de begraafplaats een paar honderd meter verder, waar hun gezamenlijke graf te vinden is. Op het moment dat ik daar was, kwam een lief katje aan gehuppeld die mij én Bas uitgebreid begroette.
Uiteindelijk zelfs nóg wat verder gelopen, tot bovenop het viaduct over de N267, een plek waar ik met oma ook vaak naartoe liep. Daarna dezelfde route weer afgelegd en een bushalte in de schaduw opgezocht, maar eerst nog foto’s gemaakt van Bas bij de brandweerkazerne. Weer een herinnering, omdat opa bij de vrijwillige brandweer zat, zelfs brandweercommandant was en dus regelmatig daar te vinden was vroeger.
Met de bus van 16:09 uur Wijk en Aalburg verlaten en tussen 2 bussen door nog even bij m’n moeder in Andel langs geweest en uiteindelijk rond 6 uur gesmolten de bus uit gerold. Het was inmiddels etenstijd en ik vond dat we wel een frietje verdiend hadden en laten ze nu lekkere verkopen bij het station, eten dus ook meteen geregeld!
Eenmaal thuis rond half zeven – 6 uur onderweg geweest – waren zowel Bas als ikzelf gaar van het lopen, reizen en de hitte en deden we een dutje in de schommelstoel in de tuin. Ondanks dat het vooral een bezoekje om praktische redenen was en te heet om op pad te gaan, was het een fijne en bijzondere middag met veel herinneringen. Ik heb zelfs de rest van de avond een soort van heimweegevoel gehad.
Dat was een drukke dag.
Dat was het zeker, maar ook wel bijzonder!
Mooi verhaal en leuke foto’s!
Dank je Peter! En een zeer waardevolle herinnering nu Bas er 3 dagen later niet meer is. Ik kan het nog altijd niet bevatten.