Zoals je in de tekst die ik gisteren heb geschreven al kon lezen, was het vrijdag de bedoeling om de as van Bas op te halen bij de dierenkliniek in Woudrichem. Helaas kwam ik er pas onderweg achter dat deze al om 15:00 uur gesloten was en moest ik dus een paar dagen later opnieuw op pad voor dit beladen reisje.
Dat werd dus vandaag, één week en één dag na zijn overlijden. Het plan was om met de fiets naar Woudrichem te gaan en wanneer ik de askoker zou hebben opgehaald bij de dierenkliniek, nog een laatste keer samen over te varen met het pontje. Omdat Bas daar zó van hield en ik het daardoor ook een mooie symboliek vond.
Mijn moeder was ook nu weer naar Woudrichem gekomen om me te steunen, waar ik erg blij mee was. We hebben eerst nog even op een bankje in de zon gezeten op het pleintje tegenover de bibliotheek, een plek waar ik met Bas bijna altijd wel even zat als we in Woudrichem waren. Maar uiteindelijk dan toch met het lood in de schoenen naar de kliniek gelopen die een kleine honderd meter verderop zit.
Bas voor de dierenkliniek in Woudrichem
Ondanks dat ik daar nog nooit eerder een voet binnen had gezet, voelde het als een ruimte met een prettige, kalme energie, hetzelfde had ik ervaren bij het filiaal van de kliniek in Heesbeen, ondanks de verdrietige omstandigheden. Ik ben dus zo iemand die daar gevoelig voor is. Ook de vrouw achter de balie was vriendelijk, begripvol en heeft zelfs nog geduldig hele verhalen aangehoord over Bas. Dat waardeer ik enorm, dat stukje menselijkheid. Voor mij maakt dat écht het verschil.
Sowieso vond ik dat ’t best goed ging. Ik ben niet overstuur geraakt en heb zelfs niet gehuild. Sowieso door de alprazolam, maar ik heb de afgelopen week al vaak genoeg gemerkt dat dat ook geen garantie is dat ik niet overstuur raak. Het scheelde ook dat ik niet alleen was en ik bij de dierenkliniek heel rustig en begripvol werd benaderd.
Maar daar sta je dan, met een kokertje met je hond in poedervorm, om het even heel cru te zeggen. Het zilverkleurige potje wat ik vorige week kocht met het idee om daar de as in te doen bleek voor dit doel niet geschikt, want niet alleen was ie kleiner dan de koker die ik ontving, maar bleek de koker zelf ook mooi genoeg om neer te zetten.
Askoker en wat spulletjes van Bas
Onder het dekseltje zit een geperforeerd cirkeltje die je eventueel door kunt drukken, zodat je kunt kiezen of je de as afgesloten laat of niet. Goed over nagedacht. Ik laat ‘m sowieso voorlopig dicht, tot ik weet of ik iets met de as wil doen of het zo laat.
Naast de koker kreeg ik ook een certificaat gedrukt op mooi dik papier, waar de naam van Bas op staat, de datum van overlijden en wanneer hij is geresomeerd en nog een pootafdrukje van hem. Koker en certificaat zijn verzorgd door het dierencrematorium Novio en niet door de kliniek zelf, maar ze werken wel samen.
Eenmaal weer buiten, zijn we nog even wat gaan drinken bij het Koffiehuske, waar je fijn kunt zitten met uitzicht over de Maas. Ergens klinkt het raar dat ik dit zo opschrijf, zo van: effe gezellig koffie drinken als je net je gecremeerde hondje hebt opgehaald.
Dat was niet bepaald de achterliggende gedachte. Ik vond het fijn om op die manier nog even niet alleen te hoeven zijn en nog na te praten met m’n moeder. En soms zijn juist de simpelste dingen ’t meest effectief om de zwaarste momenten te verzachten.
Libelle op mijn rug (foto gemaakt door mijn moeder)
Toen we daar zaten, bleek er opeens een libelle op mijn rug te zijn geland, ik geloof niet dat ik zoiets ooit eerder heb meegemaakt, mijn moeder spotte hem en maakte er ook een paar foto’s van. Bijzonder is dat de spirituele betekenis van de libelle onder meer transformatie (verandering) is. En dat ik midden in een grote verandering in mijn leven zit, moge duidelijk zijn. Het is alsof ik mezelf opnieuw moet uit zien te vinden.
Na afgerekend te hebben, ben ik nog een klein stukje met mijn moeder opgereden en daarna weer omgedraaid naar Woudrichem om vervolgens met het pontje van 16:00 uur weer naar Gorinchem te gaan. Ondanks dat het voordek van de pont vol zat met toeristen, wilde ik per se een foto maken van de askoker in m’n hand met een stukje van de boeg van de pont en de rivier erbij.
Nog een bizar ’toeval’ was dat net na het maken van de foto – ik had m’n hand nog in m’n rugtas om de koker veilig op te bergen – er opeens een enorme golf over de boeg sloeg. Er was relatief weinig wind, geen passerend schip, het gebeurde ook maar één keer en precies op dát moment. Ik schreef al eerder dat ik niet ‘zweverig’ ben, maar ik zag dit toch wel als een soort teken. Was ook echt drijfnat, van m’n schoenen tot aan m’n haar, dus ’t was écht een flinke plons en niet zomaar wat opspattend water.
Laatste keer samen op pad
Erg vond ik het overigens niet, het was lekker weer, ik denk toch al gauw een graad of tweeëntwintig, dus dat is allemaal zo weer droog. En ’t voelde haast alsof ik heel even dat verdriet van me af kon laten spoelen. Laat ’t maar gaan, alles komt in golven.
Gelukkig waren zowel de koker als het certificaat niet nat geworden en eenmaal thuis heb ik mijn best gedaan om nog een mooie foto te maken met wat spulletjes van Bas erbij. Voordat ik naar huis fietste, ben ik eerst nog even langs de HEMA geweest voor een nieuwe fles sinaasappelsap, waar ik stiekem een klein binnenpretje had.
Ik mocht Bas daar nooit mee naar binnen nemen, terwijl dat bij andere HEMA filialen nooit een probleem was, maar hij was nu toch mooi mee de winkel in! Beetje morbide grapje misschien, maar ik ben ergens ook juist wel blij dat ik, ondanks alles, van zoiets als dit toch de humor nog in kan zien.
Ik ben overigens van plan om in het boekenkastje in mijn woonkamer een plankje in te richten voor Bas. Met de koker, het tinnen potje waar ik wat kleinere aandenken aan hem in wil bewaren, een lichtsnoertje en een klein zilveren fotolijstje (die ik onlangs onderin een doos terugvond) met fotootjes van hem.
Ik wil als het hopelijk weer wat rustiger zal worden in mijn hoofd ook een kleine tattoo van zijn pootafdrukje en heb zelfs een idee voor een potloodschets van Bas met een vlinder op z’n neus. Ondanks dat ik ’t beeld gewoon voor me zie, zijn mooie kopje en profil met zo’n klein koolwitje op ’t puntje van z’n neusje. weet ik niet zeker of ik het ook echt ga proberen te tekenen, maar alleen al het idee is mooi.
Hoi Ester, bedankt voor je reactie! het wordt ook wel zachter, reken er maar op, alle pijn wordt zachter met de duur. Er staat geen bepaalde tijd voor. Iedereen reageert op zijn of haar manier op de ellende die zijn of haar pad kruist. Groetjes en veel goeds op het vervolg van jouw pad!
Dankjewel, ik hoop ook dat het komt. Ik zou het raar en zelfs naar vinden als ik bij wijze van spreken na 3 weken weer helemaal ‘de oude’ zou zijn, alsof Bas niets voor me heeft betekent of in elk geval niet zoveel. Maar de pijn is vaak zó onverdraaglijk dat ik nauwelijks kan functioneren.
Prachtig verhaal! pijnlijk mooi, zou ik zeggen! nogmaals veel sterkte toegewenst de komende periode!
Dank je Peet en pijnlijk is het zonder meer, ondraaglijk eigenlijk. Dank je voor je goede wensen.
Ik begrijp het helemaal. Van mijn laatste hond (ik krijg nog kippenvel nu ik het schrijf) Boef, de aller-aller-aller-lompste, liefste Bouvier die er ooit leefde was ik meer dan ’n hele week ziek. Letterlijk ziek, ziek gemeld bij de baas. Op den duur slijt het, het leven gaat door. Soms is het hard en moet je je verzetten om de boel weer op te pakken. September 2019 kwam ik bij toeval te weten dat mijn jongste zoon niet mijn zoon is maar de zoon van een collega. Ik kan je vertellen, Ester, mijn bloed gaat nog steeds koken wanneer ik het er over heb. Krijg het niet voor elkaar om het helemaal los te laten, nóg niet. Maar ja, wat moet ik? als ik doe wat ik eigenlijk zou willen doen kom ik in de gevangenis en dat wil ik niet. Ben ik te oud voor. We krijgen allemaal een portie ellende te verwerken in ons leven. Het leven is leuk maar ook stom, en vaak oneerlijk. Nogmaals sterkte gewenst de komende periode! je kán het!
Dank je voor je reactie en het delen van je eigen verdriet. De eerste dagen voelde ik me ook echt ziek van verdriet, voelde alsof ik zelf ook dood ging. Fysiek gaat het een beetje op en neer, maar mentaal is het nog steeds erg moeilijk en zonder kalmeringsmedicijnen lukt het ook gewoon nog niet. Ik hoop echt dat het na verloop van tijd wat zachter wordt en ik ook weer een fijn leven kan hebben in plaats van alleen maar ‘overleven’.
Je rouwverhaal heeft mooie, zilveren randjes. Zo blijft het in je hart, voor altijd. Al die bijzondere dingen gebeur(d)en niet voor niets lieve meid! 🤍
Er is niks moois aan, maar dan ook echt niks.