Sinds Bas er niet meer is, inmiddels alweer drie weken geleden nu, fiets ik me suf. Ik merkte al heel snel dat goede afleiding en voldoende steun voor mij in beperkte mate beschikbaar zijn en ondanks dat het rouwen daardoor nóg zwaarder is, moet je soms dingen accepteren die je niet kunt veranderen en zien te roeien met de riemen die je hebt. Of in mijn geval: de pedalen laten draaien van mijn mountainbike.

Fietsen heeft voor mij wel vaker ‘therapeutisch’ gewerkt. Even m’n kop leegrijden, zeg ik dan. Het doet iets met me. Het is niet alleen een kwestie van andere dingen zien en fysiek bezig zijn, er gebeurt daadwerkelijk iets in m’n hoofd als ik een poosje op weg ben. Het effect is in mijn huidige situatie helaas niet zo sterk merkbaar als ik gewend ben, maar alle beetjes helpen en het is sowieso een fijne manier van tijdverdrijf.

Sinds het overlijden van Bas op 26 juni, heb ik al ruim 300 km gefietst en ik vind ‘t het meest prettig als ik dan ook nog een doel heb tijdens zo’n fietstocht. Aangezien ik gek op molens ben en daar ook vaak rust vind, heb ik de afgelopen drie weken dus al meerdere keren een fietsrit gepland rondom een bezoekje aan een molen. Nu kun je de meeste molens niet in, maar het gaat me ook vooral om ‘t maken van wat foto’s.

Sinds begin juli heb ik inmiddels 12 verschillende molens bezocht. De vier molens die mijn woonplaats Gorinchem telt, horen daar overigens ook bij, waarvan ik de twee die in de binnenstad staan bijna dagelijks zie, maar het zijn evengoed molens…

Ik ga overigens niet in detail vertellen over de bewuste molens die ik heb bezocht. Er zijn legio websites waar daar genoeg over te vinden is. Ik vind ‘t fijner om vanuit mijn eigen gevoel en mijn ervaringen te schrijven. Wat het met me doet om een molen te bezoeken, maar ook dat ik al diverse keren tijdens zo’n ‘molentochtje’ heel bijzondere ontmoetingen met mensen heb gehad en gebeurtenissen die ‘zo moesten zijn’.

De liefde voor molens dateert eigenlijk al uit de periode dat ik nog kind was. Mijn opa zat in het bestuur van Molenstichting Altena en hield ook erg van molens. Ondanks dat we geen molenaars in de familie hebben of hadden, kan ik me wel herinneren dat er regelmatig één of andere molen bezocht werd en hoe prachtig ik dat altijd vond.

Dat gevoel is door de jaren heen alleen maar gegroeid en ik vind er ook een bepaalde rust. Zo herinner ik me de zomer van 2014, waarin ik door een motorongeluk een hersenschudding opliep en een tijdlang weinig kon. Maar er was één plek waar ik wel elke dag naartoe ging: Minimaal een maand lang, zat ik elke dag minstens een uur op een bankje onder de molen. Dát was mijn plek, mijn anker, mijn Hoop.

Ook nu ik door het overlijden van dat wat me het allerliefst was in mentaal zwaar weer ben beland, voel ik de kracht van een molen. Het geeft me troost, ik put er kracht uit. Zo’n ding wat gewoon maar gebouwd is van steen, riet, hout en staal, maar al zoveel honderden jaren overeind staat. De tand des tijds doorstaan, stormen en rampspoed. Maar nog altijd recht overeind, de wieken fier in de lucht.

Dan denk ik bij mezelf: “Dat kun jij ook. Jij kunt ook zo’n molen zijn in menselijke vorm. Je hebt ook al zoveel stormen doorstaan en je bent er tóch nog. Je voelt je misschien ‘vleugellam’, maar je ‘wieken’ zijn niet gebroken. Blijf overeind, blijf staan, blijf sterk en onverwoestbaar!” Het is overigens niet enkel symboliek, maar daadwerkelijk een rust die ik ervaar als ik bij een molen ben. Ik geloof niet in een god, ik geloof in molens. :-)

De molens die ik sinds begin juli heb gezien en gefotografeerd zijn (op volgorde van plaatsing) molen Nooit Gedagt (Woudrichem), molen de Hoop (Veen), Noordeveldse molen (Dussen), Vervoorne molen (Werkendam), de Gorkumse de Hoop, Bonkmolen (Meerkerk), molen Jan van Arkel (Arkel) en Nooit Volmaakt die net als de Oostmolen en Westmolen in Gorinchem staan. Met als hekkensluiters de Oudendijkse molen en Scheiwijkse molen, die beide in Hoornaar te vinden zijn.

  • ig_es_is_post_notified: 1
  • wp_statistics_words_count: 705