Het was geen beste week, dus ik loop inmiddels toch weer achter met schrijven op mijn blog. Het lijkt alsof dingen zich op blijven stapelen en terwijl het na drie weken doffe ellende eindelijk iets rustiger leek te worden in m’n hoofd, ging het daarna toch weer bergafwaarts. Onder meer omdat het de bedoeling was om te gaan afbouwen met de alprazolam, wat dus niet bepaald goed ging…
Fietsen heb ik ook minder gedaan dan de eerste drie weken, ik ben steeds vaker moe en ook onderweg word ik soms overvallen door een verlammende vermoeidheid, wat niet fijn is als je dan nog een stuk naar huis moet. Toch lukt het zo nu en dan om een fijn fietstochtje te maken, ook al zijn het er niet zo veel. Vandaag krijg je een verslagje over een ritje van vorige week zondag voorgeschoteld.
Het was prachtig weer, zij het behoorlijk warm (rond de 30 °C) en net toen ik op het punt stond mijn fietskleding aan te trekken, werd ik opeens weer zo moe. Ik heb me dus nog maar een poosje koest gehouden en ben een uur of anderhalf later alsnog gegaan, omdat ik het thuis gewoon écht niet uithield.
Het idee was om de Merwedebrug over te steken bij de molens bij Uppel en Almkerk te kijken, een rondje van in totaal rond de 20 km, dus prima te doen. Gelukkig trok het laatste beetje vermoeidheid weg toen ik eenmaal een poosje op de fiets zat en had ik ook geen last van warmte. Ik was al snel bij de Uppelse molens, die Zandwijkse en Uitwijkse molen heten en beide wipmolens zijn.
Na wat foto’s gemaakt te hebben, nog een stukje doorgefietst naar de Oude Doornse molen, die wat verscholen aan een doodlopend straatje ligt, langs een dijkje in Uppel. Een prachtige, statige rietgedekte poldermolen die waarschijnlijk ergens rond 1700 is gebouwd. Het exacte bouwjaar is niet eens bekend. Echt een ouwetje dus!
Ook daar weer de nodige foto’s gemaakt en omdat ik het gevoel had dat ik nog maar net van huis was, besloot ik langs Waardhuizen en Giessen naar Andel te fietsen, om m’n moeder een bezoekje te brengen. Ik had me wel een beetje vergist in de afstand, want ik dacht dat het een kilometer of vijf zou zijn en dat waren er dus ruim tien!
M’n moeder was verrast mij opeens in de achtertuin aan te treffen en ’t was leuk om daar even te zijn, ik kreeg zelfs een bord eten voorgezet. Penne met gehakt en een lekker pittig sausje. Wielrenners eten volgens haar, omdat die schijnbaar veel pasta eten vanwege de energie. Ik ben geen wielrenner, maar als mountainbiker met wat minder energie dan gewenst, kwam zo’n bordje ook goed van pas!
Vervolgens ben ik via de dijk richting Woudrichem gefietst en verder langs Oudendijk en Sleeuwijk, nogmaals de Merwedebrug over, weer terug naar huis. Qua afstand wel het dubbele van wat ik had gepland, maar gelukkig was het allemaal goed gegaan en had ik geen ‘inkak moment’ gekregen onderweg. Dat kwam vast door de pasta!
