Ik had zoveel plannen om afleiding te zoeken na de dood van Bas. Veel fietsen, in een boekje beginnen, twee zelfs. Eén met positieve dingen van die dag, de ander met alles wat me aan Bas doet denken en herinneren. De boekjes liggen nog op tafel, de fiets keurig geparkeerd in de berging. Mijn leven is tot stilstand gekomen. Letterlijk.

Het lijkt wel alsof niets nog lukt. Begin van de week was ik nog trots dat ik bijna 100 kilometer had gefietst in een week. Deed ik toch maar, terwijl ik sinds begin 2021 bijna niet gefietst had en sinds begin 2022 helemaal niet meer. Ik had van die leuke boekjes gekocht bij HEMA, zelfs al ideetjes hoe ik die kon invullen. Niet dat het iets was waar ik vrolijk van werd, maar het was een soort invulling, een mooi idee.

De harde werkelijkheid is dat het voelt alsof ik steeds verder wegglijd. Ik raak steeds meer uitgeput, fysiek ben ik al dagen niet meer in staat om te fietsen, wandelen kan ik mentaal niet aan.

Ik dwing mezelf lopend de stad in te gaan ‘want je moet er toch een keer doorheen’, maar de realiteit is dat ik héél erg hard mijn best moet doen om buiten niets te laten merken en dan vervolgens thuis weer volledig instort. En intussen menen steeds meer mensen te weten dat het ‘echt al beter gaat’.

De boekjes liggen nog op tafel,
de fiets keurig geparkeerd in de berging.

Ook in de zogenaamde ‘zorg’ gaat alles mis wat mis kan gaan. Beloofde medicijnen worden niet bezorgd en als ‘t aan de dienstapotheek lag had ik bijna € 40 afgerekend voor 4 pilletjes, huisartsassistentes die voor eigen rechter spelen met alle gevolgen van dien, medicijnen die niet op voorraad zijn, geëxperimenteer met nog weer andere medicijnen waardoor ik echt in een living hell belandde en daarbij het gevoel dat zelfs mijn huisarts me maar een beetje laat bungelen. Ester? Ach, die doet er niet toe.

Ik was voor het weekend al bang voor het moment vanaf dinsdag. Vorige week heb ik relatief veel afleiding gehad, ben ook maar één keer de hele dag alleen geweest. Mijn angst bleek niet ongegrond, het is stil. Heb sinds maandag niemand gezien, behalve wat winkelmeisjes en de drempel om naar steun of gezelschap te vragen is inmiddels eigenlijk al te hoog geworden om daar nog overheen te durven.

Afleiding vinden is lastig. Mijn dagen bestonden immers vooral de laatste twee jaar uit bezig zijn met Bas, veel wandelen met hem, af en toe een boodschap en verder wat rommelen in huis. Mensen zeggen dan dingen als “Je moet iets doen, maakt niet uit wat!” Joh, waar denk je dat ik mee bezig ben? De hele dag op de bank zitten? Ik heb mijn bank al in geen dagen aangeraakt en als ik geen slaap nodig zou hebben, zou ik niet eens naar bed gaan, omdat dat de allerergste plek van het hele huis is.

Ik loop uren als een gekooide tijger door huis, terwijl de muren op me af vliegen.

Ik móet bezig zijn, dingen doen. Maar de klusjes in huis zijn al snel op, iets als lezen, tv kijken of tekenen lukt me niet omdat ik dan ‘in mijn hoofd’ blijf zitten. Fietsen helpt een beetje, maar dat lukt nu fysiek eigenlijk niet omdat ik steeds meer uitgeput raak door het verdriet en alles wat er verder nog bij komt. Ik loop uren als een gekooide tijger door huis, terwijl de muren op me af vliegen en ik vervolgens weer huil tot ik uitgeput en dus vanzelf weer rustiger raak. Ook effectief…

Mijn bordje is té vol, mijn emmer loopt over. En dan? Andere mensen weten het altijd beter, meestal echt goed bedoeld hoor, maar ook vermoeiend. Want ik DOE mijn best, maar het LUKT niet!! In plaats van vooruit, voelt het alsof ik achteruit ga, en daardoor moest ik aan die titel van dat U2-liedje denken. Of aan Tom en Jerry, waarbij je een diertje keihard ziet rennen, maar zonder dat het vooruit gaat. Dat diertje ben ik.

Ik zit in de knoop met alles, met mezelf, met iedereen. Ik merk dat ik snel geprikkeld raak, maar mag mensen niets kwalijk nemen, terwijl anderen blijkbaar wel ongefilterd alles tegen mij kunnen zeggen. De maatschappij anno 2022. Hell yes!

Ik probeer zo veel, maar alles lijkt te mislukken, zelfs dingen die niet eens met het overlijden van Bas of met mijn verdriet te maken hebben. Alsof het universum mij nóg duidelijker wil maken dat mijn leven écht geen zin meer heeft.

Of Tom en Jerry tekenfilms waarin
je een diertje keihard ziet rennen
maar zonder dat ‘t vooruit gaat.
Dat diertje ben ik…

Ik ben iemand die het gewend is om resultaat te zien als ik ergens mijn best voor doe, of dat nu is om alles op alles te zetten om een bepaald product te bemachtigen, een bepaalde afstand te lopen of fietsen of mezelf mentaal weer bij elkaar pakken.

Niets, werkelijk niets lukt nog of is succesvol. Dat frustreert, maar maakt het gevoel van moedeloosheid en uitzichtloosheid ook steeds weer groter. Het is alsof alles uit m’n handen glipt sinds Bas er niet meer is. En de grond onder mijn voeten weg is.

Geloof me, ik wil NIET zielig gevonden worden. Ik had ook gewild dat ik na vijf dagen alprazolam mezelf weer aardig op de rit zou hebben, zoals mijn huisarts dus blijkbaar had verwacht. Ik had ook gehoopt dat ik die rotzooi überhaupt niet nodig zou hebben en zeker niet inmiddels al zo’n anderhalve week. Ik wil niet diegene zijn waar mensen medelijden mee hebben of erger nog: stress of last van hebben. En ik doe mijn best, meer dan iemand ziet of merkt. Maar ik sta stil, terwijl ik ren…

  • ig_es_is_post_notified: 1