De tweede week zonder mijn lieve Basje is inmiddels alweer een feit. En dat doet me opeens denken aan de titel van een liedje van Marco Borsato: Stop de tijd. Wat zou ik dat enerzijds graag gewild hebben. De tijd stoppen, zodat hij voor altijd in mijn armen kon liggen, dat hij niet ouder en gebrekkiger kon worden, maar we als een soort van tijd continuum altijd samen konden blijven. Vereeuwigd in het moment.
De afgelopen week was ook weer loodzwaar, erger dan die daarvoor eigenlijk. Ik ben bang voor elke nieuwe dag die komt, bang voor elke nieuwe week die komt, want mijn leven is in één klap veranderd in een uitzichtloos bestaan. Ik heb nauwelijks afleiding en de medicatie die ik slik doet wel iets, maar het is een zeer wankel evenwicht.
Ik herken mezelf niet meer in de persoon die ik nu ben. Zó ontzettend wanhopig, de hele dag door die doodswens, zó snel geprikkeld, boos, woedend zelfs soms. Zo snel uit balans en zo ongelofelijk eenzaam en kapot van verdriet om dat ene kleine witte hondje. Ergens verbaast het me dat ik überhaupt nog moeite doe voor dingen, ‘want wat heeft het nog voor zin’. Toch vandaag weer een weekoverzicht, zij het laat.
maandag 4 juli
Nadat het aanvankelijk op vrijdag 1 juli al de bedoeling was geweest om de as van Bas op te halen bij de dierenkliniek, bleek deze vroeger gesloten dan gedacht, dus ben ik uiteindelijk maandag terug gegaan, dit keer op de fiets en niet met de pont. Maar wel met de pont terug, zoals je ook in dit artikel hebt kunnen lezen.
Foto’s 2 tot en met 4 maakte ik onderweg. De eerste maakte ik in de boekenwinkel waar ik voor die tijd nog even was geweest, op zoek naar een puzzelboekje voor m’n moeder als een bedankje voor haar steun. Omdat ik als geen ander weet dat niets van wat een ander voor je doet vanzelfsprekend is, is dankbaarheid uiten belangrijk.
woensdag 6 juli
Van dinsdag heb ik geen foto’s. Het was een erg moeilijke dag omdat ik op een aantal plekken moest zijn die momenteel nog zéér beladen en confronterend zijn. Later in de middag heb ik geprobeerd om te gaan fietsen maar dat was geen succes en ik stapte uiteindelijk na krap 5 km rijden, weer hyperventilerend van m’n mountainbike.
Om woensdag wat afleiding te vinden, heb ik ’s middags wel een uur bij HEMA rond gelopen. Enerzijds fijn, want ik vind snuffelen in de HEMA héérlijk en ook dat kon al heel lang niet meer. Anderzijds ook vreemd, een tikje onwerkelijk en ik voelde me er haast schuldig over want Bas is dood dus je mág dit helemaal niet fijn vinden!!
Ik bezocht – omdat ik daar toch was – voor het eerst in heel lange tijd de lunchroom en bestelde mijn favoriete caramel-cappuccino, waar tot mijn verbazing vrij duidelijk een B te zien was in het figuurtje gemaakt met de caramelsiroop.
Verder kwam ik thuis met een Takkie-theedoek en opvouwbare Takkie-shopper waarvoor ik bijna al mijn HEMA punten had ingewisseld en de maandag bestelde stuurhouder voor op de fiets bleek inmiddels ook gearriveerd bij de fietsenmaker, terwijl ze hadden gezegd dat er leveringsproblemen waren met dit bedrijf en ie mogelijk helemaal niet óf veel later zou arriveren. Toch nog wat fijne dingen dus.
vrijdag 8 juli
Ook donderdag maakte ik geen foto’s. Veel meer dan een boodschap bij de Spar en ’t ophalen van weer een nieuwe voorraad alprazolam heb ik eigenlijk niet gedaan. Ik zou ’t liefst elke dag uren fietsen, zo ver mogelijk weg, maar na zo’n anderhalf jaar amper gereden te hebben, merk ik wel dat ik dit beter wat rustig aan kan opbouwen, maar thuis zitten is momenteel echt een hel.
Over vrijdag heb je al een heel verslag inclusief foto’s kunnen lezen, maar ik had nog meer foto’s die niet in dat artikel staan. Ze zijn, op de laatste na, allemaal tijdens m’n fietstocht gemaakt, de zonnebloemen stonden bij m’n moeder, dus in zekere zin was dat ook ‘onderweg’. De laatste maakte ik tijdens een wandeling met Sander, waarbij me opviel dat molen Nooit Volmaakt inmiddels weer bijna volledig uit de steigers is. Dat ziet er alweer een heel stuk beter uit zo.
zaterdag 9 juli
Toch maar weer op de fiets gestapt, ondanks dat ik er helemaal geen zin en puf voor had, maar dat is één van de weinige dingen die – in de meeste gevallen – nog redelijk effectief werkt als afleiding. Ook niet altijd helaas, dat gold ook voor dit ritje.
Het was maar 20 kilometer, maar ik had ’t zwaar onderweg, vond het ook niks lekker, onder meer door een pittige wind en op ongeveer 8 km van huis werd ik overvallen door zo’n hevige vermoeidheid dat ik niet meer wist hoe ik nog thuis moest komen.
Het is me uiteraard wel gelukt, want ik had weinig andere keus, maar dat was bepaald geen pretje. Onderweg ook amper foto’s gemaakt, alleen een paar van de Vervoorne molen in Werkendam en een schattig lammetje wat daar vlakbij liep.
zondag 10 juli
Ook zondag was wederom een loodzware, zwarte dag. Geen afleiding, geen raad met mezelf weten. Fysiek voelde ik me ook niet in orde (al dagen last van zware hoofdpijn en duizeligheid) waardoor ik fietsen wel kon vergeten, wandelen trek ik mentaal echt niet. Niet als ik in m’n eentje ga lopen in elk geval.
Op zo’n dag lijkt elke minuut 24 uur te duren en ik heb heel wat van dat soort minuten én uren huilend op de bank, zittend voor de PC of kijkend naar de ingelijste tekening van Bas doorgebracht. De enige foto’s die ik maakte waren van een politiehelicopter die een tijdlang boven de stad heeft gecirkeld en een klein wit roosje in m’n tuin met waterdruppels van de tuinslang. Zelfs dáár moest ik al om huilen. Ben echt een wrak.
