Gister was het tien augustus, een datum die al sinds heel wat jaren in mijn geheugen gegrift staat en waarvan ik zonder in mijn agenda te hoeven kijken, wist ‘hoe laat het was’. Tien augustus is de verjaardag van Bas en dit was zijn eerste verjaardag zonder hem. Voor het eerst ging die tiende van augustus niet gepaard met de zo traditionele pannenkoek in Woudrichem, een cadeautje en éxtra veel knuffels en liefde.
Sommige mensen zullen het misschien overdreven vinden, maar ik maakte echt altijd een feestje van de verjaardag van Bas. Kocht ook elk jaar een cadeautje, wat meestal neerkwam op een extra lekkere kluif of snoepjes, omdat hij nooit veel met speelgoed heeft gehad en dat anders maar ongebruikt in huis zou blijven liggen.
Feestje
Vroeger bakte ik elk jaar pannenkoeken op zijn verjaardag, omdat hij daar altijd zo gek op was en omdat ’t iets was wat de katten (Micky en Molly) ook lustten. Het was dan net een soort kinderfeestje hier. Ik moet zelfs nog ergens een foto hebben waarop je ze alle drie stukjes pannenkoek ziet eten van plastic bordjes op de grond.
Een aantal jaar later ontstond de traditie om samen met Bas een pannenkoek voor z’n verjaardag te gaan eten bij de Pannenkoekenbakker. En met samen een pannenkoek eten, bedoel ik dus dat hij er één voor zichzelf kreeg. Een peuterpannenkoek zonder beleg, die hij zonder enige moeite, maar met grote dankbaarheid (en gulzigheid) opat. Als ik me had laten ontvallen dat mijn hondje jarig was, kreeg hij er zelfs een sterretje op. Ze keken daar nergens gek van op, vonden het wel grappig volgens mij.
Hieronder wat foto’s van zijn verjaardagen door de jaren heen. Met name de laatste jaren, werd het ook een soort traditie om op elke verjaardag even een ‘staatsiefoto’ van hem te maken, met leuke accessoires die ik daar dan speciaal voor kocht, zoals van die enorme folieballonnen. Het bordeauxrode tuigje op de derde foto, heeft hij in 2015 gekregen en heeft hij al die jaren nog gedragen. Ik heb het nog steeds.
De laatste keer
Vorig jaar vierden we zijn achttiende verjaardag, de 2 jaar ervoor waren we niet naar de pannenkoekenboot geweest vanwege corona, maar nu kon het weer en zeker nu ik de ‘BasMobiel‘ had sinds juli 2020, konden we probleemloos op pad. In die periode was het nog wel nodig om te reserveren als je wilde komen eten.
Tijdens het telefoontje om een plekje te reserveren, zei ik dat ik mijn hondje meenam, omdat hij jarig was. Eigenlijk vooral om aan te geven dat hij nu in een buggy zat en er daardoor mogelijk wat rekening gehouden moest worden met de ruimte rondom de tafel waar we zouden komen te zitten, zodat iedereen er nog langs zou kunnen.
Eenmaal gearriveerd, was ik met stomheid geslagen toen ik zag dat het hoekje waar Bas en ik ingepland waren, helemaal versierd was. Vlaggetjes, een slinger, een krijt-bordje met daarop een hondje met feestmuts getekend. Ook dit keer kreeg hij weer een sterretje bij z’n pannenkoek, gestoken in een potje slagroom.
Leegte
En ondanks dat toen al de gedachte door mijn hoofd speelde dat de kans groot was dat dát zijn laatste verjaardag zou zijn, herinner ik me ook dat ik slechts een week of twee voor zijn dood nog dacht: Die 19 haalt hij ook nog wel, wat kan er nou gebeuren in een kleine twee maanden tijd. Hij had zijn gebreken, maar geen pijn en kwam niet ziek over. En toch is er nu geen Bas meer. En zeker op zo’n dag als zijn verjaardag, is het dan even extra taai, al was dat nog zacht uitgedrukt…
Het gaat sowieso nog steeds niet goed met me, al lijkt de buitenwereld te denken dat ik me wel weer red, zeker nu ik een katje heb. Maar het tegendeel is waar, daar ben ik gewoon eerlijk over. Ik kan niet functioneren zonder een dubbele dosis alprazolam en kan inmiddels ook alleen nog maar slapen dankzij pillen. Chaya is leuk, lief en schattig zoals kittens nu eenmaal zijn. Maar de aanwezigheid van een ander dier verergert het gemis van Bas juist, in plaats van het te verzachten.
Op zo’n dag als gister die extra beladen was, gaat het dan dus ook goed mis. De dag ervoor was ook al pittig. Lichamelijk ga ik helaas ook steeds verder achteruit, maar ’t huishouden, boodschappen doen, Chaya verzorgen etc gaan wel gewoon door, want ik heb nu eenmaal geen kaboutertjes in dienst.
Dus heb ik wat boodschappen gedaan, zware vuilniszakken weggebracht, her en der Vinted-pakketjes weggebracht. Ook moest ik met Chaya voor haar eerste inentingen naar de dierenarts in Woudrichem, waar dezelfde man dienst had die Bas in had laten slapen. Zie dan je ogen nog maar droog en je gezicht in de plooi te houden…
Bas in verjaardagstenue, 10-8-2021
Gitzwart
Vanaf ’t moment dat ik thuis was, ging het echt mis: Dat zwarte gat waar ik al weken krampachtig omheen probeer te laveren, had me weer in zijn greep. Zwart, zwarter, zwartst was het in m’n hoofd. Het gevoel van niet meer verder willen en gewoon Bas achterna gaan wat er al die tijd is geweest sinds zijn overlijden, maar wat doorgaans nog redelijk succesvol wordt onderdrukt door medicatie.
Praten over die gevoelens doe ik inmiddels nog nauwelijks, omdat ik duidelijk merk dat de meeste mensen er niet mee om kunnen gaan en zich dan raar en kwetsend gaan gedragen, zich simpelweg van me afkeren of zich juist enorm dwingend gaan opstellen, waar ik echt niet van gediend ben. Mijn leven, mijn regels. Luisteren zonder oordeel en iemand zichzelf laten zijn is een kunst die velen helaas niet beheersen.
Lichtpuntje
Toch was er in al die duisternis ook een klein lichtpuntje, al dan niet letterlijk. Rond half 2 ’s middags ging de bel en bleek mijn moeder voor de deur te staan. Ik lag op dat moment nog in bed omdat ik gewoon eigenlijk alleen nog maar wilde slapen en wilde in eerste instantie zelfs de deur niet opendoen, omdat ik geen post verwachtte en geen zin had in een pakketbezorger die hier iets voor buren probeerde te dumpen.
Maar het was dus mijn moeder, die zelfgebakken rabarbertaart had meegebracht en iets wat ze voor me had laten maken. Ik had zonder meer één van de slechtste dagen sinds de dag dat Bas is overleden en ervaar het leven als zinloos en uitzichtloos, dus was niet bepaald in de stemming om nu de verjaardag van mijn dode hond te ‘vieren’, Maar vond het desondanks wel een lief gebaar.
Wat ze voor me had meegebracht was een glazen hart waar een afbeelding van het kopje van Bas in gegraveerd is. Kort na z’n dood had ze me al om een foto van hem gevraagd met alleen z’n kopje en ’t liefst zonder (drukke) achtergrond, al had ik geen idee waarom of waarvoor ze die nodig had en er ook verder niet over nagedacht.
Ik vind foto’s kijken van Bas nog altijd erg confronterend, zeker die eerste weken. Dus had me er vrij snel gemakkelijk vanaf gemaakt door de portrettekening die ik een jaar geleden vanwege z’n 18e verjaardag van hem maakte, dan maar te sturen. Die is ook mooi, maar voelt, zeker sinds zijn dood, voor mij wel minder ‘echt’ dan een foto.
Gedenkhoekje
Desondanks is het een prachtig aandenken waar ik oprecht blij mee ben en omdat de afbeelding sterk verkleind is, denk ik dat de meesten het verschil tussen de tekening en de foto die ik destijds als referentie gebruikte, niet eens zullen zien. Sowieso denk ik dat het gevoel dat het ‘maar’ een tekening is, van lieverlee wel weer bijtrekt. Als je goed kijkt, zie je dat zelfs zijn naam erin staat, op de vierde foto zie je een close-up.
Ergens is het juist ook heel bijzonder dat juist mijn eigen tekening in glas gegraveerd is, de tekening die ik maakte voor zijn achttiende verjaardag en die ik precies een jaar later zelf krijg in een andere vorm. Maar zoals ik nu ben, lukt het gewoon minder goed om het positieve te zien en dat vind ik ontzettend naar (ook naar anderen toe), omdat ik juist iemand ben die doorgaans heel positief in het leven staat. Nu gaat dat niet.
Gedenkhoekje voor Bas
Het hart heeft inmiddels een plekje gekregen in het gedenkhoekje wat ik kort na zijn overlijden in mijn boekenkastje heb ingericht, maar wat nog altijd wat onaf voelde. Ik moest sowieso nog altijd twee fotootjes in het dubbele mini-lijstje doen, wat daar nu al weken een beetje zielig leeg stond te staan, maar dit glazen hart maakt ’t echt af. In het voetje waar hij op staat, zit zelfs een lichtje waardoor de beeltenis echt wordt uitgelicht en haast een beetje een 3D effect krijgt. Een letterlijk lichtpuntje dus.
Ik heb nu dus een hartje met zijn naam en zijn haartjes erin om mijn hals hangen en een hart met zijn beeltenis in de kast. Als het donker is, vormt het kleine lampje echt een lichtbaken in de kamer, wat ik wel een mooie symboliek vind. Als iemand overlijdt, zeggen ze dat diegene naar het licht is gegaan. Bas is dat ook, daardoor is het in mijn hoofd nu zo donker. Op deze manier brengt hij toch nog een beetje licht…
Beste Ester,
Met belangstyelling je blog gelezen over de verjaardagen van je hondje. Wat leuk, hoe de mensen van de Panenkoekenbakker in Woudrichem erop inspeelden. Fantastisch!
Je treft het buitengewoon met je attente moeder. Het glazen licht-hartje met het portret van Bas is werkelijk bijzonder, juist omdat jouw tekening van hem aan de basis ervan ligt. Dichter bij jouzelf zou het niet kunnen.
Veel sterkte gewenst nu het nog hoofdzakelijk zwart om je heen is.
Hartelijke groet.
Jos.
Dank je voor je reactie, ben ook erg blij met het glazen hart en het lampje brandt dag en nacht, net als het kaarsje (led) wat ik erbij heb staan.
Wat een extra kl*te dag moet het gisteren geweest zijn … Begrijpelijk dat je je zo rot voelt maar er zijn maar weinig beesten op aarde die zo goed en lief heel hun leven in de watten gelegd zijn als Bas hoor want alles heb je voor hem gedaan en met hem gedaan.
Geweldig dat pannekoek verhaal ❣
En wat super lief dat mooie hart van je moeder.
Bas was bijna 19 jaar jouw allerliefste maatje en daarom doet het nu extra pijn dat hij er niet meer is. Voortaan waakt hij over jou als een soort “waakvlammetje” in dat glazen hart.
Dat is vast erg wennen maar wel een mooie herinnering zo aan hem.
Rouwen is een moeilijk iets en ieder mens doet dar op zijn of haar eigen manier
Soms lukt het je om het ff los te laten en iets leuks te gaan doen en dan ineens patsboem lijkt het gemis nog een tandje erger als voorheen.
Het gemis zal nooit overgaan en zijn verjaardagsdatum zal ook ieder jaar terug komen maar er komt vast een tijd dat je er wat beter mee om kunt gaan en je weer een glimlach op je gezicht van hem krijgt als hij naar jou “knipoogt” als dat lampje van het glazen hart aan staat en wat flikkert.
Lieve Chaya verzacht dat verdriet ook een beetje en zij zal in de toekomst vast nog een groter plekje in jouw hart gaan veroveren, naast het plekje in je hart van Bas en je andere 2 katten.
Sterkte gewenst, ook voor je moeder want voor haar lijkt het ook niet gemakkelijk om mee te maken dat je soms liever Bas achterna zou willen gaan want jij bent haar lichtpuntje🕯
Dank je voor je mooie woorden…
Lieve Ester, ik zie alleen maar het gelukkigste hondje op aarde… Hoeveel huisdieren hebben het slechter. Dat maakt het verlies niet minder, maar verwijt jezelf alsjeblieft niets… een mens leeft nu eenmaal langer dan een hond of poes. Ik heb geleerd dat je ergens heel veel energie in kunt stoppen als dat maar terugkomt… Bas (helaas) kan dat niet meer doen voor je, ik hoop dat Chaya (en alles wat je met haar onderneemt) dat vlammetje weer kan ontsteken. Je bent het waard!
Dank je voor je reactie. Wat betreft dat ergens veel energie in stoppen als dat maar terug komt, ben ik niet met je eens, ik sta daar heel anders in. Chaya is een lief beestje en het is fijn om ergens voor te kunnen zorgen, maar ik merk dat ze het verdriet om Bas niet verzacht, eerder nog meer aanwakkert. Misschien dat dat ooit nog verandert…