Ik heb een geheimpje bewaard, ik heb namelijk sinds vorige week zaterdag, 30 juli een nieuw huisgenootje en ze heet Chaya. Eigenlijk had ik dit artikel gisteren al willen schrijven, maar omdat ik ‘s middags m’n moeder op bezoek had en de hele dag erg moe was, toch maar even een dagje uitgesteld. In de laatste weekoverzichten liet ik al doorschemeren dat ik bezig was met ‘n kitten. Vandaag vertel ik je er alles over.

De reden dat ik er nu pas over schrijf, komt omdat ik eerst zelf nog aan ‘t idee moest wennen, ook omdat ‘t verdriet om Bas in de eerste dagen na haar komst, weer zoveel scherper en intenser werd. Hoe kun je over iets schrijven wat in je eigen hoofd nog zo dubbel voelt. Oprecht blij zijn met iets, maar er ook zoveel verdriet door ervaren.

Nestje gespot

Het was op dinsdag 12 juli, één van de meest zwarte dagen die ik in de periode sinds de dood van Bas heb meegemaakt, dat m’n moeder (waar ik ‘s middags was) het had over op een nestje kittens in Brakel, wat ze online had gezien.

Omdat het vooral die dag zó zwart was in m’n hoofd, wees ik dat in eerste instantie resoluut van de hand. Vond het nog véél te vroeg voor een nieuw huisdier en ‘t idee dat ik juist midden in de rouw een beestje zou nemen ‘om me te helpen’, vond ik ronduit zelfzuchtig.

Toch was één van de kittens in m’n hoofd blijven hangen en toen ik later wat rustiger was geworden, vroeg ik of ze toch die advertentie nog eens op wilde zoeken. En dan sta je pakweg een uur later opeens in Brakel met een schattige gecyperde kitten in je handen. Ze waren allemaal lief en leuk, maar ook nu sprong die ene er direct uit.

Ondanks dat ik haar meteen al mee had kunnen nemen (ze was 8 weken en 3 dagen oud), vroeg ik bedenktijd. Ik kon en durfde mijn emoties die alle kanten op vlogen niet vertrouwen en wilde er zeker van zijn of ik hier goed aan deed. Het ging tenslotte wel om een dier en ik had in m’n hoofd dat ik pas over een paar maanden eens rond wilde gaan kijken voor een katje. Een paar weken is dan wel even wat anders.

Chaya 8 weken oud

Adem van leven

Ik had gevraagd of ik er een weekje over na mocht denken en dat was gelukkig geen probleem. En dat deed ik. Zelfs in de meest zwarte momenten, riep ik heel bewust de gedachte aan het diertje op, om te peilen hoe ik er op dat moment over dacht. Er was regelmatig twijfel, maar nooit een doorslaggevende ‘nee’.

Ik had zelfs al nagedacht over een naam, áls ik ‘t zou doen, zou ze Chaya gaan heten. Deze naam had ik al zo’n tien jaar in mijn hoofd. Volgens mij ooit in een boek gelezen. Op m’n blog schreef ik er al eens over in een vragenlijstje uit 2013, dus bijna tien jaar geleden! Bizar genoeg schreef ik zelfs in april dit jaar nog over die naam, wederom in een artikel met een aantal vragen.

Of het iets betekende wist ik niet, maar omdat het nu wel min of meer vast stond dat mijn eventuele aanstaande kitten zo zou gaan heten, was ik ook wel benieuwd. Bijna elke naam heeft tenslotte een betekenis. Chaya blijkt – net als mijn eigen naam – van Hebreeuwse herkomst te zijn en ‘adem van leven’ te betekenen. Die kwam binnen…

Ik ben wel iemand die gevoelig is voor symboliek en ondanks een nuchtere instelling óók gelooft dat bepaalde dingen gewoon ‘zo moeten zijn’. Adem van leven, hoe mooi is het idee dat dit katje nieuwe adem in m’n leven zou blazen. Het leven wat sinds de dood van Bas zo zinloos en uitzichtloos was gaan voelen. Zo levenloos.

Chaya in het reismandje

Ik zei ja

Op dinsdag 19 augustus liet ik weten dat ik besloten had ervoor te gaan. Ondanks dat ik wel koudwatervrees had, wist ik dat ik er écht heel goed over na had gedacht en ‘t gevoel over zowel het katje zelf als de plek waar ze vandaan kwam, was heel goed.

Ik had ook in leren zien dat het helemaal niet zelfzuchtig was om juist in deze periode al aan een nieuw huisdier te beginnen, omdat zo’n katje zélf ook enorm baat heeft bij de aandacht en zorg die ik te bieden heb en die ik niet meer kwijt kon, sinds mijn lieve Bas er niet meer is. Zo had ik het zelf nog niet eerder bekeken.

Voorzichtig probeerde ik mezelf te wennen aan het idee dat er binnen afzienbare tijd weer een dier in huis zou rondlopen, een kitten nota bene. Ondanks dat ik nog aardig wat kattenspullen had bewaard uit de tijd dat Micky en Molly er nog waren, ben ik wel op pad geweest voor dingen als speeltjes en kattengrit. Het voelde nog steeds enorm onwerkelijk, maar ik maakte het voor mezelf steeds een stukje echter door mezelf op die manier te wennen aan het idee en me voor te bereiden.

Slecht nieuws

Op zaterdag 23 juli zou ik haar gaan ophalen, de avond ervoor kreeg ik van Judith: de vrouw die het nestje had waar de kitten deel van uitmaakte, helaas slecht nieuws. Ze was, net als haar broertjes en zusjes, ziek geworden. Waarschijnlijk een virus, al was de oorzaak niet helemaal duidelijk. Hoe dan ook zou er alles aan gedaan worden om de kittens er bovenop te krijgen, met onder meer antibiotica en koortsremmers.

Maar omdat ze nog zo jong en dus ook erg kwetsbaar waren, bestond de kans dat ze het niet zouden redden. Overigens is Judith dierenartsassistente, dus wat dat betreft hadden ze bij niemand in betere handen kunnen zijn dan bij haar.

Toch kwam de klap hard aan. Ook met de beste zorg van de wereld kun je niet altijd voorkomen dat een dier (of mens) komt te overlijden en ‘t idee dat zelfs mijn nieuwe huisdier al dood zou gaan, was gewoon té veel om te verwerken in mijn toch al niet stabiele toestand.

De grote dag

Gelukkig ging het goed. Judith stuurde elke dag wel een update met foto of filmpje en na een paar onzekere dagen, knapten ze zienderogen op. Ook nadat ze op 27 juli (woensdag) de laatste antibiotica hadden gekregen, bleef ‘t goed gaan en waren de kittens weer topfit. Wat haar betreft kon de ‘verhuizing’ van Chaya dus in gang gezet worden en we spraken af dat ik de kitten op 30 juli (zaterdag) op zou komen halen.

En dan sta je daar, ruim tweeënhalve week later, weer in Brakel. Dit keer ‘gewapend’ met een reismandje. Het ging nu echt gebeuren! Ook dit keer was mijn moeder weer mee, omdat Brakel voor mij niet echt naast de deur is en het geen goed idee leek om het beestje in m’n rugzak te laden en ermee naar huis te fietsen. :-)

Ongeveer een uurtje later zat ik weer bij m’n moeder in de auto, met Chaya op schoot in het reismandje. Ik kon ‘t nog altijd amper geloven. Ondanks dat ik juist gewend was van m’n vorige katten dat ze het altijd vreselijk vonden om in zo’n mandje te zitten en alles bij elkaar gilden, bleef Chaya gewoon lekker rustig zitten en heeft zelfs een poos liggen dutten. Ze leek het allemaal wel prima te vinden.

Hier in huis kroop ze in eerste instantie onder de bank, maar het duurde niet al te lang voordat ze daar ook weer onder vandaan kwam en op haar gemak en nieuwsgierig, zij ‘t nog met de nodige argwaan, op onderzoek uit ging. Ook voor haar was dit een heel nieuw avontuur en er viel natuurlijk zoveel te zien en te ontdekken!

Een nieuwe fase

En zo vond er voor de tweede keer in een ruime maand, een ingrijpende gebeurtenis plaats in mijn leven. Eerst de dood van Bas, dan de komst van een nieuw dier. Een kat heb je, als alles mee zit, toch al gauw voor een jaar of vijftien, dat is zonder meer ook wel een levensbepalende gebeurtenis te noemen.

In de dagen die daarop volgden, leerden we elkaar beter kennen en merkte ik al dat Chaya een heel sociaal katje is. Ze trok al vrij snel naar me toe, overwon steeds meer dingen, ontdekte ook steeds meer in huis. Ondeugend en ook speels zoals een kitten hoort te zijn, maar geen druktemaker die continu rottigheid uithaalt en aan meubels krabt of in de gordijnen hangt.

Toch voelt het nog steeds ook heel dubbel. Het gemis om Bas is er niet minder door geworden, wat ik overigens ook niet had verwacht. Een nieuw dier, zelfs al zou ‘t een hondje zijn wat ook nog eens precies op Bas zou lijken, zou nooit de plaats in kunnen nemen van mijn lieve Bas die ik zó erg mis en die zoveel voor me betekende.

De eerste dagen na de komst van Chaya was het verdriet om hem opeens ook weer zoveel scherper en voelde ik de hele dag weer dat allesoverheersende verdriet, heb ik ook weer urenlang gehuild. Ik denk omdat er weer een dier in huis liep, maar hij dat niet was. En het contrast tussen zo’n oud, hulpbehoevend hondje en een jong diertje wat nog een heel leven voor zich heeft.

Kleine stapjes

Soms moet ik opeens hardop om haar lachen, soms aai ik haar terwijl mijn tranen om Bas op dat zachte kattenvachtje druppelen. Ook het van huis gaan vind ik lastig. Voor Bas leefde ik al 4 jaar op de klok en de tijd dat ik van huis kon, werd steeds korter en uiteindelijk kon ik helemaal niet meer alleen weg. Wandelen met hem, wat we dan wel weer veelvuldig deden, waren nog de enige momenten dat ik buiten kwam.

Dingen die niet noodzakelijk waren zoals fietsen wat ik altijd graag deed, werden als eerste weggestreept, later werd het lijstje steeds langer en zegde ik zelfs dingen als ziekenhuisafspraken af om bij hem te kunnen blijven. Het kon simpelweg niet anders, hij had mij nodig, ik had concessies gedaan om optimaal voor hem te kunnen zorgen en dat ik daarvoor veel moest inleveren, nam ik voor lief.

Maar als je dat lang hebt gedaan, zit je daardoor ook vast in bepaalde patronen die er niet zomaar uit zijn. Nu ik een nieuw dier heb, was er ook meteen dat gevoel dat ik nu ook weer niet van huis kon. Terwijl een kat of zelfs een kitten prima een poosje alleen thuis kan zijn. Ik had Micky en Molly 18 en 22 jaar, dus weet dat ook uit ervaring. Maar mijn hoofd beweert nog iets heel anders en dus kreeg ik vooral in de eerste dagen als ik maar een half uurtje weg ging, al enorme stress.

Gelukkig gaat ‘t inmiddels al wel iets beter, ik probeer de tijd dat ik van huis ga steeds een stukje uit te bouwen. Vandaag ben ik door omstandigheden zelfs bijna drieënhalf uur weg geweest, terwijl ik een fietstochtje van eerder deze week wat twee uur heeft geduurd, al heel wat vond. Maar het was goed gegaan: Chaya was ontspannen en blij me weer te zien en alles in huis stond ook nog overeind.

Vallen en opstaan

En nu is ze hier inmiddels dus al een week en een dag. Dinsdag gaat ze mee naar de dierenkliniek in Woudrichem voor haar eerste entingen. Het is een lief en sociaal katje wat met haar 12 weken nu al beschikt over een erg groot aanpassingsvermogen. Gaat heerlijk liggen slapen als ik een paar uur van huis ben, vindt het fijn om bij me te zijn, maar kan zich ook prima alleen vermaken met iets uit haar speelgoedcollectie.

Maar het verdriet om Bas verdwijnt niet door haar komst, Ik hoop oprecht dat mensen begrijpen dat een nieuw huisdier niet alles oplost en ik me niet opeens weer kiplekker voel en nu geen afleiding of steun meer nodig heb. Bas was zóveel meer dan gewoon een hondje voor mij. Hij was mijn hele wereld. Dat verdriet zal echt een plekje moeten krijgen en daar is meer voor nodig dan een paar weken en een nieuwe kat…

Soms voel ik me ook opeens zo schuldig: dat ik Bas niet nóg meer had kunnen geven ook al was hij op. Dat ik toch al zo snel, véél sneller dan gepland, een nieuw huisdier heb, dat ik het liefst hém nog hier rond zou willen hebben lopen, hoe blij ik ook ben met Chaya. Maar ik denk dat dit ook bij rouw hoort. En ik geloof dus ook dat dingen soms gewoon zo moeten zijn. En dat dit katje niet zomaar op mijn pad kwam…

Ik ben erg dankbaar dat Chaya in mijn leven is gekomen, blij dat ze al zo snel aan mij gehecht lijkt te zijn geraakt, maar het gat wat Bas achterliet is simpelweg te groot om überhaupt opgevuld te kunnen worden. Dat gat verdwijnt ook niet, ik zal moeten leren eromheen te groeien, maar denk wel dat dit lieve kleine pluizenbolletje me daarbij kan helpen. Het is sowieso fijn om weer ergens voor te kunnen zorgen en om niet thuis te hoeven komen in een leeg huis. Alle beetjes helpen…

  • ig_es_is_post_notified: 1