Gister las ik ergens het citaat: “Wie zou je zijn, als de wereld je niet vertelde wie je moest zijn?” Die kwam binnen. Ik heb door de jaren heen steeds sterker het gevoel gekregen dat er geen plaats is voor mij. Dat ik hier niet echt hoor.

Juist in de periode sinds de dood van Bas is dat gevoel nog veel sterker geworden. Ik weet eigenlijk niet eens goed wat ik wil schrijven en of ik het wel durf te publiceren of het misschien achteraf toch weer verwijder. Ik heb me blijkbaar ook wel vergist in het fenomeen intense rouw, er komt namelijk wel wat meer bij kijken dan verdriet om de overledene alleen. Soms is het maar goed dat je niet alles van te voren weet.

Mijn leven is sinds het overlijden van Bas wel behoorlijk uitzichtloos geworden, fysiek en mentaal gaat het verre van goed, het kost moeite om aan het leven deel te nemen, omgang met mensen is vaak een gevaar voor mijn mentale gezondheid en fysiek kan ik niet meer wat ik gewend was. En intussen moet ik maar positief zijn en beter mijn best doen. Maar wat als ik dat al tijden doe, maar het weinig of geen effect heeft?

Ik word er vaak verdrietig van dat ik niet mezelf kan zijn zonder consequenties, dat ik bijvoorbeeld ook niet over de suïcidale gevoelens die ik de laatste maanden heb kan praten of schrijven zonder dat ik of niet serieus genomen word, belachelijk gemaakt, of zelfs de rug toegekeerd krijg. En dat je dan ook nog vaak te horen krijgt dat het maar een lastig onderwerp is.

Die gedachten zijn sinds het overlijden van Bas best vaak aanwezig, al verdwijnt het soms gelukkig ook naar de achtergrond. En geloof me, ik wil dit ook niet, ik was juist altijd juist die levenslustige en veerkrachtige persoon die overal wel iets positiefs uit kon halen, juist doordat ik al zoveel narigheid heb meegemaakt waar je uiteindelijk meestal sterker uit komt. Ik wil die oude Ester ook gewoon terug.

De laatste tijd isoleer ik me steeds vaker. In de meest letterlijke vorm van het woord. Ik kom niet vaak m’n huis uit, telefoons uit, deurbel eruit. Rust en reinheid en géén mensen. Ik heb dat op zo’n moment ook echt nodig en het brengt me inderdaad de rust die ik nodig heb.

Al doe ik ook nog steeds mijn best om dingen te doen die ik leuk vind, fietsen als het een beetje gaat, ergens en kop koffie drinken, even neuzen bij de HEMA. Het brengt me alleen niet zoveel en dat is jammer.

Eigenlijk had ik me voorgenomen me helemaal niet meer te uiten, dus voelt het haast een soort van ‘fout’ dat ik dat alsnog doe, alsof ik toegeef aan een slechte gewoonte. Maar de emmer liep echt over. Ik wil andere mensen niet belasten met mijn ‘gedoe’, dat is ook wel één van de hoofdredenen om me zo min mogelijk te willen uiten, maar soms moet er gewoon wat uit en dat is denk ik niet meer dan menselijk.

Ergens voelt het toch wel goed om dit eruit te hebben gegooid, al vind ik het ook heel eng. Waarom zet ik het dan ook op mijn blog en niet in een boekje waar niemand last van heeft. Tja, waarom posten mensen dingen op social media en houdt niet iedereen een dagboek bij. Ik voel me hier dan toch nog net wat vrijer dan op social media denk ik en ik heb tenslotte weleens vaker over wat minder leuke onderwerpen geschreven.

Ondanks dat vandaag een heel slechte dag is, weet ik dat het gelukkig niet elke dag even ‘dramatisch’ is. Sinds ik gestopt ben met de alprazolam die ik drie maanden heb gebruikt, gaat het helaas niet meer zo lekker, maar ik denk dat er niets anders zit dan gewoon door de zure appel heen bijten.

  • ig_es_is_post_notified: 1
  • wp_statistics_words_count: 639