Hoe begin je aan een nieuw artikel op je blog na ruim anderhalve maand afwezigheid. Wat moet je wel (en niet) zeggen of uitleggen over de periode die volgde en waarom ik er nu wél weer ben. En wanneer is dé tijd om dat te doen en wanneer nog niet?

Dat zijn dingen die ik me de afgelopen paar weken best weleens heb afgevraagd. Dat ik terug zou komen stond vast en dat ik daarover op mijn blog zou schrijven ook, maar hoe, wat en wanneer? Het is echt voor het eerst dat ik aan een artikel begin waarvan ik eigenlijk niet eens weet in wat voor vorm ik het wil gieten.

De rek eruit

Het was ergens eind augustus dat ik ’t bijltje er bij neer gooide, ik had op dat moment 2 loodzware en inktzwarte maanden achter de rug sinds het overlijden van Bas en na iets wat ik achteraf als een korte opleving beschouwde, ging het uiteindelijk nog veel erger mis. Mentaal, maar ook fysiek was de rek er volledig uit.

Opeens kon ik gewoon ook niets meer, zelfs iets simpels als me omdraaien in bed of naar de wc gaan kostte al te veel moeite. Ik ben iemand die altijd door blijft gaan, niet lullen, maar poetsen mentaliteit. Tandje erbij, versnellinkje hoger.

Maar wat ik ook maar probeerde, het lukte niet meer. En dan blijft er niets anders over dan liggen en alles gewoon maar doorstaan. En dat wekenlang. Mijn huisarts had zelfs de termen ‘burn-out’ en ‘antidepressiva’ al genoemd, wat ik eerlijk gezegd nogal verontrustend vond.

Silence please

Dat was voor mij het moment dat ik besloot ook een poosje de stekker uit mijn social media-accounts en blog te trekken. Ik merkte al even dat ik last van ‘ruis’ had door de constante stroom van vele en vaak goedbedoelde adviezen van iedereen. Ik droomde er zelfs over. Elke nacht meerdere dromen over vervelende, lastige, ongemakkelijke of zelfs pijnlijke situaties met mensen. Ik trok het niet meer, het moest stoppen.

Sowieso had ik al mijn energie nodig om de dingen te doen die nu eenmaal moesten, want ik had nog altijd een huishouden te runnen en inmiddels dus ook een kat om te verzorgen. Dat ging allemaal door en dan laat je alle ‘ballast’ vallen die op dat moment niet per se noodzakelijk is om energie in te steken.

Ik knikkerde alle socialmedia-apps van mijn telefoon en keek nergens meer naar om. Het voelde goed om nu eens voor mezelf te kiezen en mezelf de rust en reinheid toe te kennen waar ik dringend behoefte aan had. Afstand van alles en bijna iedereen. Ik ben dus zo iemand die zichzelf volledig terugtrekt als het echt heel erg fout gaat, een soort zelfbeschermingsmechanisme denk ik ook deels.

Drijfzand

Ik voel niet de behoefte om in detail in te treden over hoe de afgelopen periode voor me was. Dat ik het leven als loodzwaar, inktzwart en uitzichtloos ervoer en ik me ook vaak in de steek gelaten, niet serieus genomen en eenzaam voelde, dekt wel redelijk de lading. Uiteindelijk kunnen mensen jou alleen bekijken vanuit hun eigen perceptie en die komt helaas niet altijd overeen met de werkelijkheid.

Toch bleef ik mijn best doen, hopen op vooruitgang, zoeken naar dat ene lichtpuntje, al dan niet met een vergrootglas. Soms verfoeide ik mezelf en voelde me een enorme loser die enkel van de ene naar de andere inzinking holt. Niet leven maar overleven. Ik relativeerde alles kapot, maar het hielp geen moer. Ik bleef in dat drijfzand hangen.

Ik sloot me ook steeds verder af, ook voor de mensen om me heen. Deels omdat ik het gewoon niet meer verdroeg om het zoveelste ‘advies’ te horen wat me steevast het gevoel gaf dat ik dingen blijkbaar dus op een verkeerde manier aanpak. Maar ook om anderen te sparen, want ik voelde me alleen maar lastig. Een blok aan het been.

doorbraak

En toen was het daar opeens, dat zo lang gezochte lichtpuntje, op de dag dat ik met mijn moeder diverse molens bezocht vanwege de Altenase Molendag. Op de eerste molen (De Hoop in Veen) was het al raak: Het idee was om gewoon even te kijken en de stelling te beklimmen, maar ik raakte in gesprek met één van de molenaars en voor ik het wist, mocht ik met wat dingetjes meehelpen zoals de molen op de wind zetten en de wieken laten draaien. En voor het eerst in al die tijd, voelde ik oprechte blijdschap.

Eerder had ik ook weleens een relatief goede dag, maar dat lichtpuntje wat ik nu had ervaren, dat lichtere gevoel in mijn hoofd, het bleef nu hangen, het hield stand! Of het stom toeval was dat het was begonnen op die zaterdag of dat het toch écht iets met de molens zelf van doen heeft gehad, zal ik nooit weten.

Zelf geloof ik graag dat het dat laatste is. Zoals je weet koester ik een grote liefde voor molens (ik denk er zelfs over me op te laten leiden tot vrijwillig molenaar) en al vaker is gebleken dat ik daar een bepaalde rust vind.

De gedachte dat mijn herstel in gang is gezet door een paar molens vind ik mooi, fijn en op de één of andere manier haast symbolisch. “Like the circles that you find, in the windmills of your mind”.

Vooruitblik

Ondanks dat de lang gewenste vooruitgang die ik eindelijk heb geboekt erg teer is en ik fysiek en mentaal nog altijd snel uit balans raak en zelfs al een terugval heb gehad, stemt het me zó positief dat ik nu toch een houvast heb, een beetje licht aan het eind van die tunnel. Eindelijk een voorzichtig vertrouwen dat ik misschien ook zonder mijn geliefde hondje Bas nog wel een fijn leven zou kunnen hebben.

Nu dingen iets rustiger worden en ik fysiek ook weer wat meer kan, merk ik dat het toch wel weer gaat kriebelen om te schrijven op mijn blog, dingen te delen op social media: Een mooie foto die ik heb gemaakt, of dat Chaya één van mijn sokken uit de wasmachine had gejat en ermee van door ging alsof het een trofee was.

Ik heb social media noch mijn blog gemist tijdens mijn afwezigheid, maar zie het wel als een goed teken dat het nu in zekere zin soms wat ‘kriebelt’ om weer wat actiever in het online (en offline) leven te gaan staan. Op Facebook heb ik inmiddels een paar dingen gepost en mijn Stories daar worden blijkbaar ook doorgezet naar Instagram. Over Twitter heb ik nog twijfels. Maar dat komt ook wel, op zijn tijd. Dit artikel wordt daar overigens automatisch gepost, dus dat is al m’n eerste tweet. :)

Ik ben er nog altijd niet, heb nog een lange weg te gaan, dus verwacht niet van me dat ik nu opeens weer ‘helemaal de oude’ ben en als je dat wel verwacht moet ik je toch echt teleurstellen. :-) Maar het begin is er en misschien, heel misschien, is dat begin uiteindelijk wel het meest belangrijke van het hele proces…