Nu het einde zo op zijn eind loopt, vind ik het best leuk om alvast in de vorm van wat vragen en antwoorden terug te blikken op ’t afgelopen jaar. De jaaroverzichten komen overigens pas eind december, maar om alvast een beginnetje te maken, deze tag!
Wat was het leukste moment van het jaar?
Het leukste moment weet ik zo snel niet, het mooiste moment was 1 oktober, dat ik bovenop de stelling van een molen stond en het was alsof er iets door m’n lijf begon te stromen. Levenslust, blijheid. Ondanks terugvallen en dipjes, was dát het moment dat mijn herstel, mijn weg terug naar het normale leven, in werking werd gezet.
Wie heeft je leven in 2022 het meest beïnvloed?
Goh, dat vind ik een lastige vraag. Er is wel iemand die vooral de eerste maanden van 2022 m’n leven beïnvloedde en helaas niet op heel positieve wijze (al heb ik diegene wel vergeven, omdat blijven hangen in wrok je niets brengt). De grootste ‘influencer’ in mijn leven van het afgelopen jaar, ben ik toch echt zelf geweest. Dat ik blij ben dat ik mijn kracht weer hervonden heb. And God knows what a year it’s been…
Als je één iemand mag bedanken dit jaar dan is dat…
Oei, ook al zo’n lastige! Ik ken niet zoveel mensen, maar ben bij het beantwoorden van zo’n vraag dan toch bang iemand te passeren, door juist niet hén te noemen. Als ik in alle eerlijkheid antwoord, zonder rekening te houden met al dan niet gekwetste ego’s (al zal dat best wel meevallen) kies ik toch voor Sven.
Een molenaar waar ik dit jaar gaandeweg meer contact mee heb gekregen en waar zich een leuke en bijzondere vriendschap lijkt te ontwikkelen. Bovendien iemand die als één van de weinigen, wél lijkt aan te voelen waar ik wel (of juist absoluut geen) behoefte aan heb en waarbij ik mezelf kan zijn, zonder me continu af te moeten vragen of ik het wel goed doe of goed genoeg ben. Dat is voor mij zo waardevol!
Bas op de molen
Wat zou je graag over willen doen?
Nou, dit hele jaar zeer zeker niet! Waar ik wel heel wat voor zou over hebben, is om die laatste maanden met Bas nog een keer over te doen. Ze waren fysiek en mentaal loodzwaar, maar het gemis is dat nog meer en ondanks dat ik inmiddels gelukkig wel uit het diepste dal lijk te zijn geklommen, blijft dat gapende gat in mijn hart…
Welke droom komt volgend jaar hopelijk uit?
Ik heb eigenlijk nooit dromen, of doelen die ik wil realiseren of najagen. Het enige wat ik kan bedenken en wat ik keihard hoop, is dat 2023 voor mij écht een beter jaar gaat worden dan dat 2022 was. Want dit gaat zonder meer de geschiedenisboeken in als één van mijn zwartste jaren en niet alleen vanwege de dood van Bas.
Waar ben je dankbaar voor?
Dat ik de ergste klap na het overlijden van Bas te boven ben gekomen (en dat duurde zó lang, dat ik de hoop eigenlijk had opgegeven), dankbaar voor die paar mensen die voor mij ’t verschil maakten, online en IRL. Dankbaar dat ik blijkbaar nog altijd meer pit in m’n donder heb (lees: doorzettingsvermogen en wilskracht) dan ik het afgelopen half jaar had gedacht. En dankbaar dat ik 18 jaar voor Bas heb mogen zorgen.
Waar ben je het meest trots op?
Ik heb me al vaker laten ontvallen dat ik ’trots’ nogal een vies woord vind als het gaat om mijzelf. Ik mag niet trots zijn, de lat kan altijd hoger, wat ik doe moet altijd beter. Trots zijn is je ergens bij neerleggen en daarmee ruimte voor ontwikkeling afremmen.
Toch voel ik iets wat in de buurt van trots komt, om hoe ik na een val in een enorm diep dal, toch weer overeind ben gekrabbeld en nu weer aardig ‘boven Jan’ ben. Ik ben bepaald geen groentje als het aankomt op het meemaken van zwarte periodes, maar deze keer leek ik de ‘strijd’ maar niet te kunnen (over)winnen. Ik heb zelfs twee keer geprobeerd om definitief af te zwaaien.
Dat ik dan toch gewoon nog steeds hier ben, zo nu en dan weer gevoelens als plezier en vrolijkheid kan ervaren, ik had gewoon niet verwacht dat nog te kunnen. Voor een ander lijkt iets al snel een hoop drama en overdreven gedoe en ja, ook dát werd vaak genoeg op een pijnlijke manier duidelijk gemaakt, maar ik heb ’t toch maar weer voor elkaar gebokst. Dat voelt goed. Trots is het misschien niet echt, maar het heeft ernaast gelegen zullen we maar zeggen…
Selfie met golvend haar
Waar heb ik mijn tijd aan besteed afgelopen jaar?
Het eerste half jaar stond volledig in het teken van Bas. Ik was nog net niet 24 uur per dag met hem bezig. ’s Nachts kwam er van slapen nog maar weinig terecht, overdag ging ik minimaal elke 2 uur met hem uit plus veel lange wandelingen en ook thuis had ik mijn handen eraan vol, omdat hij – ondanks dat hij geen pijn had – bij steeds meer dingen hulp nodig had en ik de concessie had gedaan dat ik álles zou doen om hem een zo ontspannen en gemakkelijk mogelijke oude dag te bezorgen.
Dat betekende ook dat ik veel inleverde. Mijn hobby’s en interesses, boodschappen doen, maar ook mijn nachtrust en zelfs uiteindelijk mijn gezondheid. Ik schreef het al: het was loodzwaar, toch had ik het niet anders willen doen en ook niet willen missen. Bas was mij meer waard dan enig mens ooit geweest is.
Na zijn overlijden op 26 juni kwam dus die periode waarover ik ook regelmatig schreef op mijn blog. Een periode van rouw, eenzaamheid (en niet alleen door de afwezigheid van Bas), rauwe emoties, mentaal en fysiek uitgeput en afgevlakt raken en uiteindelijk toch vanaf begin oktober voorzichtig wat ruimte voor opbouw.
Met de kennis van nu, wat zou je dit jaar anders gedaan hebben?
Mijn eerste ingeving is ‘niets’, want ik ben niet iemand die gemakkelijk spijt krijgt. Dat komt denk ik omdat ik niet het type ben voor onbezonnen acties. Ik denk na over wat ik doe en zeg. Soms te veel zelfs. Maar als je nooit onbeslagen ten ijs gaat, dan zijn je keuzes en woorden vrijwel altijd weloverwogen en zul je er niet snel spijt van krijgen.
Hooguit heb ik spijt dat ik mezelf zoveel heb verweten wat mij niet eens te verwijten viel, dat ik te gemakkelijk ‘schuld’ op mijn nek heb genomen, terwijl ik niet eens wist waar ik nu eigenlijk ‘schuldig’ aan zou zijn. Dat is altijd al wel een zwakke plek van mij geweest, maar het afgelopen jaar is dat wel redelijk geëscaleerd.
Een paar weken geleden kwam opeens dat inzicht dat ik me niet langer wil schikken in een rol die ik helemaal niet verdiend heb en dat dus ook niet langer doe. Ik schreef daar trouwens ook al over in deze post met illustratie. Het is echt een bevrijding.
Welke doelen heb je voor komend jaar?
Doelen, dromen, dat is voor mij zo’n beetje hetzelfde. Ik ben dan misschien maar een saaie muts, maar waar ik vaak lees of hoor over mensen die serieus lijstjes maken van hun doelen, vind ik dat haast lachwekkend. Niet dat ik een ander uitlach, maar ’t idee dat ik met zoiets aan de slag zou gaan…? Nee.
Ik ben gewoon een nuchtere Hollandse meid die liever ‘hier en nu’ in het leven staat, dan plannen te maken voor dingen die ik wil bereiken of doelen die ik wil nastreven. Ik ben al perfectionistisch genoeg zonder dat ik zo nodig nog extra dingen van mezelf ga verlangen die ik dan dus ook moet waarmaken. Want zo’n doel niet behalen, dat kan natuurlijk niet als je perfectionist bent! No, but thanks…
