Eigenlijk schrijf ik nog maar relatief weinig echt persoonlijke artikelen en met dat ‘echt persoonlijk’, bedoel ik dus iets over over mijn gevoel, mijn emotie. Het voelt al snel als te veel, overdreven, aanstellerij, gebrek aan aandacht. Dingen waar mensen niet echt op zitten te wachten doorgaans. Maar als ik er niet over kan praten, dan maar hier.
En ook gewoon omdat ik vind dat het moet kunnen, ik ben de laatste paar jaar steeds meer schaamte gaan ervaren om over mentale problematiek of gevoelens te spreken en liep daar zelfs in de maanden na het overlijden van Bas keihard tegenaan. Terwijl ik zeker weet dat er niemand is die nooit pijn, verdriet of onmacht ervaart. Niemand.
In grote lijnen gaat het echt een stuk beter hoor, ik ben ergens begin oktober met de aprazolam gestopt (al slik ik ze momenteel af en toe weer omdat het even niet anders gaat) maar er is wel een voor en een na.
Er zijn bepaalde stukjes van mij die lijken te zijn verdwenen. Het grootste verschil met voor en na is dat mijn gevoel, mijn emotie sindsdien behoorlijk kort onder de oppervlakte ligt. En dat vind ik erg moeilijk. Omdat ik nooit zo ben geweest. Zo stabiel als wat doorgaans.
Ik huil sneller, raak eerder uit m’n doen of overstuur van dingen. Noem het instabiel, labiel zelfs. Ik haat mezelf erom en voel er veel schaamte over. Zeker als ik dan ook merk dat mensen er niet goed mee om kunnen gaan is het voor mij weer hetzelfde liedje: Ester is tot last, Ester moet zich aanpassen, Ester kan nooit écht zichzelf zijn.
En dat doet pijn. Ben ik echt zó afwijkend? Ik ben mezelf als een soort monster gaan zien: iemand die mensen wegjaagt, afstoot, een (bal)last. Alles juist goed willen doen, maar het uiteindelijk nooit écht goed doen en vroeg of laat toch weer bij het grofvuil worden gedonderd. De ervaringen vormen uiteindelijk een ingesleten denkpatroon en dat breekt me soms.
En ik ben ook heus geen heilige hoor, ik maak ook foutjes (waar ik ook voor uit durf te komen) en ik heb blijkbaar meer imperfecties en ongemakken dan waar mensen mee overweg kunnen, maar als je vanuit de basis van je karakter een instelling hebt dat je het goede wilt doen, kun je jezelf tenminste nog aankijken in de spiegel…
En dan kan het gebeuren de lucht van stralend blauw met lieve witte wolkjes opeens weer verandert in een dreigend grijs geheel met zwarte wolken. Geen boze wolken, wel heel verdrietige. Vol onmacht, tranen, frustratie over mezelf, zelfhaat, schuld en schaamte. Me steeds weer onbegrepen voelen, miskend. ‘Laat waaien die Ester. Zijn belangrijker dingen en mensen.’ Maar de donkere wolken, waaien niet weg.
Op zulke dagen zakt m’n zelfbeeld en dan bedoel ik dus over mij als mens, onder het nulpunt. Het thema ’tot last zijn’ blijft terug komen en uitleggen hoe dingen werken bij mij, lijkt niet echt te landen. Ik frustreer met mijn gedrag. Gedrag wat gestuurd wordt door angst, levenslange trauma’s en beschadigingen.
Daar komt geen bewuste actie bij kijken, want dan had ik het direct al stopgezet. Ik wil dit ook niet!! Maar de paniek die me op zo’n moment overvalt, angst (om iemand kwijt te raken bijvoorbeeld), is té groot en overweldigend om het te kunnen stoppen en ook afleiding werkt niet.
Alsof er een molentje in m’n kop staat die 80 á 90 enden per minuut draait, maar die ik niet op de vang krijg. Onrust, angst, overstuur, een zwart gat, misselijk, wéér die suïcidale gedachten. Ik bén geen toevoeging in dit leven, alleen frustrerend, lastig, doe alles verkeerd, zelfs als ik het goed probeer te doen. Wat heeft het voor zin?
En gister was dus ook zo’n dag. alle ‘vijftig tinten zwart’ wel weer ervaren. Begin van de middag had ik nog even hoop dat het mee zou vallen, maar ’s middags stortte ik in. En alles wat ik deed of probeerde, werkte averechts. Ik moest naar het pakketpunt om iets op te halen en besloot dat lopend te doen. Langer onderweg, goed voor me!
Dat bleek al geen succes want de ‘piekermachine’ vond die wind buiten wel lekker en was niet te stoppen. Pakketjes gehaald en met een omweg via de Kruidvat, omdat ik dacht dat het goed voor me was nog wat meer afleiding te creëren, weer naar huis,
Maar eenmaal thuis, kwamen de onderweg opgehouden emoties er weer uit. Toen er melding kwam dat er nóg een pakketje klaar lag op ’t pakketpunt, ben ik die ook nog op gaan halen, nu wel met de fiets. Ook dat ging niet goed, op weg naar huis even in de verleiding gekomen m’n fiets voor een passerende auto te sturen. Maar dat geeft weer zoveel rotzooi, nóg meer overlast door mij…
Weer terug, ging het echt heel erg mis en donderde ik finaal in dat zwarte gat. Ja, er was iets gebeurd waardoor dit is ontstaan, maar dat zou inmiddels ook weer goed zijn. Maar zie dat mijn van angst en twijfel vervulde bovenkamer, maar eens duidelijk te maken. Een molen staat ook niet direct stil als ie erg hard heeft gedraaid…
En het is weer net als met die andere angst (voor ziekte), ik ken het hele gaande werk (om er nog maar een molenterm tegenaan te gooien), kan elk onderdeel ontleden, zie wat er gebeurt, zie waar het mis gaat, waardoor. Ik kan het alleen niet stopzetten…
Ik heb alles geprobeerd om afleiding te zoeken, dat kutgevoel van me af te schudden, maar het lukt niet. En soms raak je zó ver heen dat je niet eens meer kunt aanwijzen waar het nu ‘pijn doet’, omdat je helemaal opgeslokt bent door het grote geheel, dat er voor normaal rationeel denkwerk even geen ruimte meer is.
Ik ben zelfs nog Bij HEMA koffie gaan drinken, omdat dat altijd zo’n genietmomentje is voor mij, maar na een half bakkie was ik zó misselijk dat ik het maar met moeite weg heb gekregen. Ik voelde me zo machteloos dat álles wat ik probeer, averechts werkt. Dat geeft simpelweg kortsluiting in het hoofd van iemand met een hang naar mentale controle en bekende patronen. En dan weet ik het gewoon even allemaal niet meer.
Heel mooi, die wonderlijke samenwerking tussen lichaam en geest, nu vooral moeilijk. Gisteravond ging het zo beroerd dat ik beefde als een rietje en liep te klappertanden alsof ik op de Noordpool zat. Onverdunde stress. Het ging niet meer. Daardoor lag ik uiteindelijk voor zes uur al op bed met een handvol pillen in m’n mik.
En als ik me zo voel, huist er in mijn achterhoofd ook de stille gedachte dat ik beter gewoon niet meer wakker kan worden. Niet alleen omdat dat rotgevoel gewoon niet stopt en zich niet laat tegenhouden, maar ook omdat ik niet steeds weer die last wil vormen voor een ander. Desondanks hoop ik dat dit zwarte gat niet te lang duurt…
Nr 35 Ester welkom 💪🏼
Dank je Coby! Inmiddels gaat ’t gelukkig alweer beter dan toen ik dit schreef. Morgen nog even een spannend onderzoekje voor de boeg maar als dat goed afloopt, kijken we weer met goede moed vooruit!
Beste Ester, ik heb heel veel bewondering dat je zo open over je diepste gevoelens schrijft. Denk niet dat je de enige bent met zulke donkere momenten!
Ik herken die sombere gedachten, en het lijkt soms dat ze alleen maar sterker worden naarmate je jezelf ertegen verzet, En alsof je in een achtbaan zit die steeds dieper afdaalt in een spiraal. Als je dan omhoogkijkt lijkt het stukje licht boven je steeds kleiner te worden.
Kon je soms je gedachten maar een poosje stilzetten.
Ik weet niet hoe ik je daarbij kan helpen, wat voor advies ik je kan geven.
Misschien is het een schrale troost dat je zeker niet de enige bent met die donkere momenten. Soms lijkt dat zo omdat er helaas maar weinig mensen zijn die dat durven te delen.
Gedeelde smart …?
Heel veel sterkte en hopelijk spoedig wat meer zonneschijn en opklaringen!
Het beste, Wim.
Bedankt voor je mooie reactie Wim. Ik kan mijn gevoel altijd beter omschrijven dan letterlijk verwoorden, het lucht me vaak ook op, ook al vind ik het vaak ook wel eng hoor, om dingen zomaar op mijn blog te zetten. Er zitten tenslotte ook genoeg mensen die zoiets aangrijpen om je nog verder de grond in te boren. Toch wil ik gewoon mezelf kunnen zijn!