Waarschijnlijk weet je het al, maar het woord ‘challenge’ betekent uitdaging. En het idee van zo’n uitdaging is dat je die dus ook vol moet zien te houden als het even niet mee zit, als dingen niet lukken, je te moe bent, je kop er niet naar staat of je zo’n shitdag hebt dat je eigenlijk niet eens iets weet te bedenken waar je dankbaar voor bent. Omdat je ’t liefst wilt dat het bedtijd is, afsluiten, morgen weer opnieuw proberen.
Zo’n dag heb ik dus vandaag en dus was het wel echt even heel hard hersens kraken om te bedenken wat voor iets vandaag nu toch nét even speciaal was, iets wat toch wel fijn was, wat rust gaf. En dat laatste is denk ik ook meteen waar het vandaag om draait. Rust. Even aarden, een ‘zen momentje’.
Dat ene momentje vanmiddag, ik denk dat het maar een half uurtje was, dat ik mezelf toestond eventjes op de bank te hangen met een boek in m’n handen, een brandend wierookstokje en mooie muziek op de speakers.
Ik moest van alles doen van mezelf vandaag, terwijl ik vannacht amper een oog dicht heb gedaan. Die combinatie is niet fijn, zeker als je toch al niet zo lekker in je vel zit. En toch maar weer doorrrr!
Gewoon zo’n ‘even niets’ momentje wat ergens ook weer niks voorstelt, niets speciaals is, toch was dat mijn moment van dankbaarheid deze dag. Ik ben keihard voor mezelf, ik moet dit en ik mag dat niet. Op de bank hangen met een boek? Uitgesloten!! Gebeurt ook vrijwel nooit, tenzij ik ziek, zwak en misselijk ben en gelukkig gebeurt dat ook niet al te vaak. Jezelf soms even iets gunnen, dat is ook rijkdom…
