Gister zat ik mezelf thuis nogal in de weg en omdat ik toch niet zoveel omhanden had en ’t zonnetje zo mooi scheen, besloot ik na een niet zo succesvol wandelingetje van 5 km (te moe, ellende in m’n kop) dan ook nog maar ff op de fiets te springen. Ik had op de Facebookpagina van de kringloop sowieso een leuk bordje met een molentje erop gezien, waar ik even naar wilde kijken.

Het molenbordje was leuk en niet duur dus die ging mee en na afgerekend te hebben en weer op m’n fiets gestapt, was ik in dubio of ik ook nog door zou rijden naar Arkel om naar de molen te kijken, of weer terug naar huis. Het werd uiteindelijk dat eerste. Molentjes kijken is altijd leuk en op de één of andere manier knap ik er altijd van op.

Nog voor ik de molen echt goed kon zien, had ik al door dat ie draaide: het zonlicht prachtig weerkaatsend op het zwarte metaal van de roeden en de roomwitte fokken. Flits… flits… flits! Waarmee een soortgelijke kettingreactie in mijn binnenste tot stand werd gebracht. Een vonkje, een ‘kernreactie’.

Ik kan het nog altijd niet verklaren, maar draaiende molens doen iets met mij. Heel letterlijk, fysiek, mentaal. Een gevoel van blijdschap wat haast vergelijkbaar is met verliefdheid, maar toch ook weer anders. Heel uniek en soms ook bizar.

Jan draaide dus en dat heb ik nog niet vaak meegemaakt. Ik mopper zelfs weleens dat deze molen naar mijn idee vaker stil staat dan ie los is en ik kom toch echt best regelmatig in Arkel. Maar hij draaide op deze zonnige zaterdag en het was een lust voor het oog. Helaas ging al wel vrij snel de vang erop (ik vermoed omdat ’t al tegen half zes liep toen ik in Arkel was) maar dat momentje had ik toch maar mooi!

Omdat de lucht zo schitterend was, maakte ik ook een hele serie foto’s. Jan van Arkel is overigens ook een bijzonder mooie molen, gebouwd in 1852 en voorheen gebruikt als koren- en runmolen. Dat laatste heeft overigens niets met rennen te maken, maar wel alles met het malen van ‘run’ van gedroogde eikenschors. Heel wat anders dus!

De molen is nog altijd maalvaardig, maar wordt daar al jaren niet meer voor gebruikt. Sinds 1970 is de molen niet echt meer in gebruik en vanaf 2010 werd ie helemaal stil gezet vanwege de slechte staat van de fokwieken. Heel veel herstelwerk later, kon ie weer draaien, maar heeft nooit meer z’n oude functie terug gekregen.

Sinds twee jaar wordt de molen gebruikt als Bed & Breakfast, wat natuurlijk een heel originele manier is om mensen een slaapverblijf aan te bieden. Afgelopen week (op 6 maart) was de molen in Arkel met de daarin gevestigde B&B zelfs nog te zien op TV, in het gelijknamige programma ‘Bed & Breakfast’ op NPO1.

Ondanks dat ik dit programma normaal nooit kijk, sowieso amper iets van tv zie, heb ik ‘m dankzij een tip van één van mijn Facebookvrienden alsnog terug gekeken. Leuk om te zien hoe een molen een totaal andere bestemming heeft gekregen en mensen echt hun best hebben gedaan er iets moois en bijzonders van te maken.

Maar als ik heel eerlijk ben, gaat mijn hart er niet sneller van kloppen. Behang op de muren, kussentjes, tierlantijntjes. Doe mij maar gewoon een molen met rauwe stenen muren, een hoop stof en meel. Een plek waar horen en zien je soms vergaat door het stampende gaande werk en zuchtende wieken. Dat maakt mij een stuk blijer!

Hoe dan ook blijft ’t een mooie molen. Ik heb er persoonlijk geen connectie mee zoals ik dat wel heb met de molen in Veen, maar het is en blijft een leuk ding om te zien en ik hoop er nog heel wat mooie plaatjes van te kunnen schieten.

  • ig_es_is_post_notified: 1
  • wp_statistics_words_count: 656