De zestiende dag, inmiddels net over de helft dus. Ik zag gister al ergens een vraag voorbij komen wat nu de challenge is (weet even niet meer waar). Nou, dat is dus om het dertig dagen lang vol te houden om voor elke dag iets te bedenken waar ik dankbaar voor ben.
Enerzijds omdat ik het belangrijk vind om, zeker in periodes dat ik wat slechter in m’n vel zit, extra bewust te zijn van mooie en fijne dingen, anderzijds om mezelf ook echt uit te dagen om ook op heel slechte dagen toch mijn blik te verruimen en de focus te richten op misschien wel dat haast onzichtbare lichtpuntje, wat er tóch is.
Vandaag was ook weer een moeilijke dag, dubbel ook. Omdat ik uitgerekend vandaag een uitstapje had gepland wat al zeker een half jaar in de pijplijn zat en waar ik enorm naar uit had gekeken. En dat ik daar nu niet van heb kunnen genieten omdat het weer niet goed ging en ik allerlei leeuwen en beren in m’n kop had.
Dat voelt alsof ik gefaald heb. Ik ben dus wel gegaan met het idee ‘afleiding is goed en fietsen ook’, maar eigenlijk werkte het alleen maar averechts en zat ik koud 2 uur later alweer hyperventilerend en al in de trein terug naar huis. Shit happens…
Ik heb mezelf gedwongen om te genieten, om leuke dingen te doen. Koffie drinken op een terrasje in de boomgaard, op de terugweg nog even de trein uit in Leerdam om rond te struinen, niets werkte. Ik was vooral bezig mezelf bij elkaar te rapen, niet huilen, zo normaal mogelijk doen en niet laten zien hoe donker het van binnen was.
Het is zo ingeprogrammeerd dat alles wat minder leuk of fijn is ‘niet goed’ is, dat het niet oké is om slecht in je vel te zitten, dat je je moet vermannen, dat het zwak is om te huilen of je rot te voelen over iets wat misschien minder groot is dan een oorlog of een natuurramp. Mensen vinden het vaak ook moeilijk om ermee om te gaan.
Ik voel me daardoor vaak een eersteklas aansteller en zwakkeling dat ik soms een hele dag naar de klote ben om iets wat zo onbenullig lijkt, maar wat in uitgroeit tot een uit de kluiten gewassen olifant in m’n kop. Ik verafschuw mezelf daarom en voel daarnaast heel veel schaamte en schuldgevoel.
En omdat ik op zo’n moment ook geen grip meer heb op mijn gedachten, angsten en twijfels, kan ik er ook geen verandering in brengen, enkel doorstaan. En dat is soms echt een kwestie van veel lijden en wachten. Weten tot het over gaat, maar wanneer?
En geloof me, op dat soort dagen doet de term ‘challenge’ dus ook wel echt zijn eer aan, al was het vandaag dan ergens ook weer niet zo heel moeilijk omdat ik, ondanks alles, wel blij ben dat ik molen ‘De Vlinder’ in Deil nu eindelijk goed heb kunnen bekijken en de beloofde rondleiding door leerling-molenaar Lucas nu ook heb gehad.
Het is ook nog de bedoeling dat ik daar nog iets over ga schrijven, maar ik heb niet al te veel foto’s gemaakt omdat ik me slecht voelde, maar allicht wel iets om een artikel mee te vullen en een verhaaltje omheen te breien. Ik hoop net als gister weer op een wat betere dag voor morgen en als het even kan ook meer dan één dag…
