Ik ben er vroeg bij vandaag, het is net 12 uur, maar omdat ik er nu gewoon even vanaf wil zijn schrijf ik dit nu. Het gaat erg slecht vandaag: zwaar overprikkeld, angstig, een hoofd wat alleen nog bestaat uit twijfel en schuldgevoel en zelfhaat. Geen controle of grip hebben, moeite met functioneren en me daardoor nog beroerder voelen.

Want het ‘moet’ stoppen, dat hoor ik ook van buitenaf. En dat moet ’t inderdaad, maar dat legt wel een bepaalde druk als je niet weet hoe, als je geen hulpjes of handvatten hebt, geen grip. En het voor anderen ook steeds moeilijker wordt om me te begrijpen en ik dus steeds in hetzelfde donkere kringetje in m’n kop aan het rondlopen ben.

Hoe dan, help me! Ik wil eruit! Schreeuw ik soms in stilte in mijn hoofd. Ik ben veel te kwetsbaar, al mijn ‘voelsprieten’ staan overeind en het gevoel dat ik ook nog mensen bij me wegjaag door iets wat ik zelf ook niet wil, waar ik zó hard tegen vecht: Paniek!
En nee, ik ben niet depressief, net nog aan de huisarts gevraagd (voordat een ander erover begint) en die denkt daar absoluut niet aan.

Er is nogal wat veranderd in mijn leven de laatste maanden, alle muren in het veilige huisje wat ik al jarenlang in m’n hoofd had gecreëerd liggen plat. Er zijn dingen kapot bij mij, trauma’s die nu op volle sterkte getriggerd worden, die letterlijk mijn complete systeem plat leggen, me ook lichamelijk ziek maken. Dat, is mijn ‘nu’.

Nee, ik ben geen hoopje ellende wat continu naar de klote is en stop al mijn energie in afleiding, relativeren, me beter proberen te voelen, oplossingen zoeken, wat helaas vaker niet dan wel werkt, want ik heb er geen grip op. En ik ben om 9 uur ’s avonds al compleet afgedraaid momenteel. Maar zo’n heel slechte dag, kost me dagen om van te herstellen. En dat is een klote vooruitzicht. Stemt moedeloos.

De angst dat het niet over gaat, dat ik geen therapie kan gaan doen omdat ik dat niet kan betalen, de angst om mensen kwijt te raken, de angst om alles fout te doen. Niet de juiste dingen te zeggen. Mijn hele systeem bestaat alleen nog uit angst nu…

Soms is iets gewoon té groot om wéér die kar zelf te kunnen trekken en omdat ik een ander hier niet mee kan belasten, ben ik blij dat de huisarts iets voor me heeft kunnen doen. Het was fijn om met haar te spreken, te horen dat het niet erg, niet ‘schuldig’ of ‘fout’ is dat ik me nu zo voel. Dat het nu vooral goed is om te accepteren dat ik op dit moment geen grip heb op mijn gevoel, dat het ‘een gevolg van’ is.

Een gevolg van beschadigingen, hechtingsproblematiek, een eindeloze stroom nare ervaringen, verlatingsangst, verkeerd ingesleten patronen. Dingen waar ik zelf geen schuld aan heb, maar waar ik me wél schuldig over voel. Zwak zelfs. Er zijn stukjes kapot aan mij waarvan ik door huidige veranderingen in mijn leven, nu de scherven voel snijden, dat is denk ik een mooie vorm van symboliek om het te omschrijven.

En ik hoop met heel m’n hart dat me dat in de ogen van anderen misschien ook wat verzachtende omstandigheden oplevert. Geen druk van ‘dit moet veranderen’, dat zorgt voor een nóg steker gevoel van falen en schuld en ik ben… echt even op nu.

Hetgeen ik vandaag dankbaar voor ben is het gesprekje met de arts en dat ik voor een week medicijnen heb gekregen omdat het nu gewoon niet op eigen kracht lukt om me door deze periode heen te trekken. Ik ben sterk en veerkrachtig, optimistisch, maar ik kán simpelweg niet alles zelf en niet alles alleen. En dat is ook menselijk…

  • ig_es_is_post_notified: 1